Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία...

Άραγε να γιορτάζει κανείς ή να θρηνεί;
Το να γιορτάζει μου ακούγεται υπερβολικό, αλλά και το να θρηνεί, είναι ακόμα πιο ακραίο!
Πιστεύω ότι η ΖΩΗ είναι το πιό όμορφο δώρο που μας χαρίζεται και τα όμορφα δώρα πρέπει να φυλάττουμε σαν κόρη οφθαλμού. Πρέπει να την βλέπουμε από την αισιόδοξη πλευρά της και να μη χάνουμε την πίστη και την ελπίδα. Ν απιστεύουμε πάντα ότι το καλό θα έρθει και η ζωή θα μας χαμογελάσει και πάλι.
Την νύχτα την διαδέχεται η μέρα, τον χειμώνα η άνοιξη και ο ήλιος θα λάμψει κάθε πρωί. Την δύναμη και το κουράγιο, θα τα βρούμε βαθιά στην ψυχή μας, αν ψάξουμε. Η αγάπη και υποστήριξη των αγαπημένων μας θα μας βοηθήσουν να συνεχίσουμε.
Μήπως για έναν παραπληγικό ή γιά έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, όλα τα παραπάνω ακούγονται "μεγάλα λόγια"; Μήπως είναι παρηγοριά στον άρρωστο;
Μήπως τα λέει αυτός που είναι "έξω από το χορό";
ΟΧΙ! Η ζωή συνεχίζεται και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή. Έχουμε υποχρέωση, πιστεύω, να τη ζήσουμε Να δεχόμαστε αυτό που μας έτυχε, να ορθώσουμε ξανά το ανάστημα, ν' αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Τίποτα και κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας στερεί το δώρο που λέγεται ΖΩΗ!. Στο χέρι μας είναι να προχωρήσουμε και να ζήσουμε. Να χαμογελάσουμε γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Ένα παράπονο όμως θα το κάνω: Στην πατρίδα μας πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Πρέπει να καταλάβουν οι υπόλοιποι ότι είμαστε και εμείς άνθρωποι, έχουμε αισθήματα, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, μα πάνω απ' όλα έχουμε δικαίωμα στη ζωή!
Λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε. Δεν είμαστε εξωγήϊνα όντα. Δεν χρειάζεται να καρφώνουν τα βλέμματα πάνω μας και πρωτίστως, να μη μας λυπούνται.
Βοήθεια ΝΑΙ, οίκτος ΟΧΙ!
Τελικά, νομίζω, ότι πρέπει να γιορτάζουμε αυτή την ημέρα. Τι; Το ότι είμαστε ζωντανοί!

Του Χρήστου Καλού- Τεχνικού Τηλεπικοινωνιών