Εάν όχι εμείς, τότε ποιος;

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που ορίζει ότι οι νέοι κάθε τόπου είναι και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τα όνειρα και οι ελπίδες, στηρίζονται στους νέους. Εμείς όμως τι κάναμε λάθος; Είμαστε οι γενιά της κρίσης, των προβλημάτων, της κατάθλιψης. Είμαστε ίσως η πιο παθητική γενιά της μεταπολιτικής Ελλάδας. Το βόλεμα και η αδιαφορία δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά. Η Ελλάδα βουλιάζει και μαζί της τραβάει και κάθε τελευταίο όνειρο ή ελπίδα για σωτηρία. Δεν υπάρχουν λέμβοι να μας τραβήξουν και δυστυχώς για πρώτη φορά πρέπει να σκάσουμε και να κολυμπήσουμε. Μια ζωή ο ένας έριχνε στον άλλον την ευθύνη σαν μια βόμβα που αλλάζει χέρια μέχρι να εκραγεί. Και δυστυχώς εξεράγει στα δικά μας χέρια. Και τώρα πρέπει εμείς να αφήσουμε τον φρέντο και την καφετέρια και να βγούμε να παλέψουμε. Να αγωνιστούμε και να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Χειρότερο και από την ίδια την κρίση είναι η παραίτηση. Εάν είναι να αλλάξει κάτι θα αλλάξει από εμάς. Μόνο εμείς μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι. Όμως ο νεοέλληνας είναι βολεψάκιας. Δεν είναι ότι δεν μπορεί, είναι ότι δεν θέλει. Και αν από τη γενιά των γονιών μας κληρονομήσαμε ένα Πολυτεχνείο του ’73 και μια περηφάνια ότι κάποιο νέοι τόλμησαν και αγωνίστηκαν, εμείς τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; μια ρημαγμένη και εγκαταλελειμμένη Ελλάδα; Ένα σπίτι δεν πέφτει ποτέ όσο μέσα του ζει η οικογένεια και του δίνει ζωή. Όμως το αρχοντικό που λέγεται Ελλάδα είναι προς κατεδάφιση. Και τώρα είναι στα χέρια των κληρονόμων εάν θα το ανακαινίσουν ή θα γνέψουν στη μπουλντόζα να ξεκινήσει. Καλώς ή κακώς σε εμάς έπεσε ο κλήρος της σωτηρίας. Και όσο και εάν ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο, κάπου στο βάθος υπάρχει φως. Αρκεί να το πιστέψουμε και να σηκωθούμε από τη βολική μας καρέκλα. Είναι δύσκολη η ανεργία. Και η φτώχια και η εκμετάλλευση για 400€. Ακόμα πιο ανυπόφορη όμως είναι η απραξία. Εάν εμείς παραιτηθούμε τότε ποιος θα αλλάξει τις καταστάσεις; Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και ας δούμε τα πράγματα καθαρά. Μιζεριάζουμε και κλαιγόμαστε για ότι χάσαμε (το οποίο δεν ήταν καν δικό μας) και αφήνουμε να χάνεται πολύτιμος χρόνος. Τα προβλήματα δεν λύνονται στα μπαρ ούτε στα μπουζούκια. Μια ολόκληρη γενιά χαραμίζεται στις καφετέριες και αφήνεται στις καταστάσεις. Η μαγκιά είναι να τα καταφέρουμε τώρα, που κανένας δεν μπορεί να μας «χώσει» πουθενά. Τώρα που τελείωσαν οι θεσούλες. Τώρα που είμαστε μόνοι και παίζουμε όλοι επί ίσοις όροις. Και εάν οι γονείς μας ήρθαν αντιμέτωποι με μια Χούντα και νίκησαν εμείς σε πείσμα όλων όσων ξέγραψαν την Ελλάδα θα αποδείξουμε πως η ψυχή του Έλληνα υπάρχει. Και θα αγωνιστεί όπως μόνο ένας Έλληνας ξέρει. Και όταν κάποτε θα μας ρωτήσουν τα παιδία μας τι κάναμε για να σώσουμε την Ελλάδα, θα τους πούμε: «ότι κάνουν πάντα οι Έλληνες, το παλέψαμε…»

Πηγή: http://www.protagon.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει...

Διαβάστε περισσότερα...

Σοφία, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα...

Με τις γιορτές δεν τα πάω καλά. Δεν θυμάμαι. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία εκτός κι αν γιορτάζει κάποιος από την οικογένεια. Στη σημερινή γιορτή όμως στεκόμουν πάντα. Εκτός από τη γιορτή της μητέρας μου - Σοφία -
Χρόνια πολλά Ηρωα του σπιτιού!!
Είναι εκείνος ο συνδυασμός 4 λέξεων που δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά τους. Σόφια, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα. Σε μια εποχή Ανοησίας, Απιστίας, Μίσους και Απελπισίας φαντάζουν λέξεις ξεχασμένες σαν να είναι μέρος μιας αρχαίας γλώσσας που λίγοι μιλούν πια.
Ομως υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που σκέφτονται, που πιστεύουν, που αγαπούν, που ελπίζουν. Ομως δεν τους προωθούν τα κανάλια. Δεν γίνονται πρωτοσέλιδο. Δεν εϊναι πρώτυπα. Λειτουργούν αθόρυβα παλεύοντας ανάμεσα στα θηρία της ισοπέδωσης. Στη βιομηχανία του εκφοβισμού, της υποταγής, της απόγνωσης κάθε εικόνα, κάθε είδηση είναι καλά μελετημένη να αφήνει έξω αυτές τις τέσσερις λέξεις.
Πόσες εκπομπές είδατε αφιερωμένες σε γεγονότα που θα έδιναν ελπίδα. Σε εικόνες που θα έδειχναν ανθρώπους να κάνουν κάτι όμορφο. Τίποτα.
Κι εμείς που προσπαθούμε να πολεμήσουμε με το λόγο μας, με τα γραπτά μας, με τις πράξεις μας αυτή τη σαπίλα, κι εμείς ακόμα κατευθυνόμαστε αναγκαστικά να απαντάμε σ΄αυτά που μας προωθούν. Λίγες γραμμές ίσως και καμμία αφιερωμένες στους αθόρυβους φύλακες των πολύτιμων λέξεων.
Η μητέρα μου και χιλιάδες άλλες μάνες θα ήταν ιδανικά ντοκυμαντέρ για μια άλλη όψη του κόσμου. Ανθρωποι που αφιερώνουν τη ζωή τους να βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη που στέκονται κοντά σε όλους εκείνους που οι άλλοι ξέχασαν, αφιλοκερδώς θυσιάζοντας τις μέρες τους θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδα. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με καθαρό βλέμμα και μεγάλη ψυχή θα έπρεπε να είναι μοντέλα μίμησης. Ομως όλοι αυτοί πρέπει να μην φαίνονται. Είναι σκεπασμένοι από φανταχτερές ηλίθιες εικόνες και παχιά κούφια λόγια.

ΣΟΦΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ.

Οσο υπάρχουν ακόμα ανθρώποι που νοιώθουν αυτές τις λέξεις, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται να τις κάνουν συμμέτοχες στη ζωή τους.
Θα υπάρχουν περιθώρια.
Ισως να μην γίνουν κόμμα, μπορεί να μην ηγηθούν μιας επανάστασης, μπορεί να μοιάζουν ουτοπίες μέσα στις αγριεμένες μάζες, αλλά θα υπάρχουν για όσους από εμάς τις έχουμε ανάγκη για να προχωράμε στην επόμενη μέρα με σκοπό. Με νόημα. Θα υπάρχουν για εμάς και θα μας βοηθάνε να γεννιόμαστε, να μεγαλώνουμε, να συναντιόμαστε και να σφίγγουμε τα χέρια μας...

Πηγή: http://vasiliskos2.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Η ελπίδα είναι στα χέρια μας...

Η Άλλη Ελλάδα - Α' μέρος
Ανέβηκε από tvxorissinora.

rwf.gr | Η άλλη Ελλάδα (B’): Η ελπίδα είναι στα χέρια μας
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βρείτε περισσότερα οικογενειακά βίντεο.

Διαβάστε περισσότερα...

Το πηδάλιο της ελπίδας...

«Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης. Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια. Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος! Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα.
Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι. Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη;
Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια; Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες; Που να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ τα πάθη;Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους;Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος. Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα «Ιερό Τίποτα». Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας έκρηξης. Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον Ανθρωπο. Mάταια Κολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας. Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος;Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπη και θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας; Πότε; Κάποτε;Ποτέ;

Διονύσης Λεϊμονής

Διαβάστε περισσότερα...

Ακολουθώντας την ελπίδα...

«Η Nιότη βάδιζε μπροστά κι εγώ την ακολουθούσα και σε μια στιγμή φτάσαμε σ' ένα χωράφι μακρινό. Εκεί σταμάτησε και κοίταξε ψηλά τα σύννεφα που αργοσάλευαν στην κόψη του ορίζοντα σαν ένα κοπάδι από άσπρα προβατάκια. Έπειτα κοίταξε τα δέντρα που έτειναν στα ύψη τα γυμνά κλαδιά τους σαν να προσευχόταν θαρρείς στον κύριο του ουρανού για να ξαναβρούν τα φυλλώματά τους. Κι είπα εγώ, "που βρισκόμαστε Nιότη;" Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "είμαστε στον αγρό της ταραχής. Έχε τον νου σου!" Κι είπα εγώ, "πάμε να φύγουμε. Με τρομάζει τούτη η ερημιά, κι η θέα των σύννεφων και των γυμνών δέντρων σφίγγει την καρδιά μου με λύπη". Κι εκείνη μίλησε και είπε, "έχε υπομονή. Η ταραχή είναι η αρχή της γνώσης". Κοίταξα τότε γύρω μου και είδα μια οπτασία να προχωρά με χάρη προς εμάς και αμέσως ρώτησα, "ποια είναι τούτη η γυναίκα;"
Κι η Nιότη απάντησε, "αυτή εδώ που βλέπεις είναι του Δία η κόρη, της Tραγωδίας η Μούσα, η Μελπομένη". "Μακάρια Nιότη!" αναφώνησα τότε, "τι γυρεύει η Tραγωδία από μένα, όσο βρίσκεσαι στο πλάι μου εσύ;" Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "ήρθε να σου δείξει τη γη και τον πόνο της, γιατί όποιος δεν γνώρισε τον πόνο, δεν θα γνωρίσει ποτέ του και χαρά". Κι ένα χέρι άπλωσε τότε εμπρός στα μάτια μου το πνεύμα, κι όταν το τράβηξε, η Nιότη είχε χαθεί, κι εγώ βρισκόμουν μόνος, γυμνός από κάθε γήινο ντύμα. Αναφώνησα, "κόρη του Δία, που χάθηκε η Nιότη;" Εκείνη δεν απάντησε. Με πήρε κάτω από τα φτερά της και μ' ανέβασε σε μια υψηλή βουνοκορφή. Κάτω από τα πόδια μου είδα να απλώνεται η γη κι όλα όσα έκλεινε μέσα της, αραδιασμένα σάμπως σελίδες από βιβλίο, όπου ήταν γραμμένα τα μυστικά όλου του κόσμου. Στάθηκα γεμάτος φόβο και απεφάσισα να αποκρυπτογραφήσω τα σύμβολα της Ζωής. Κι είδα πράγματα φοβερά: τους Aγγέλους του Oυρανού να μάχονται με τους Δαίμονες της Δυστυχίας, κι ανάμεσα τους να στέκει ο Άνθρωπος, και να τον τραβά άλλοτε η Ελπίδα και άλλοτε η Απόγνωση. Είδα το Μίσος και την Αγάπη να παίζουν με του Ανθρώπου την καρδιά. Η Αγάπη να κρύβει την ενοχή του και να του παίρνει το νου με το κρασί της υποταγής, του επαίνου και της κολακείας. Το Μίσος να τον προσκαλεί, να σφραγίζει τα' αυτιά του και να τυφλώνει τα μάτια του εμπρός στην αλήθεια. Κι είδα την πόλη να ζαρώνει σαν ένα παιδί από τις φτωχογειτονιές της και ν' αρπάζεται από το ρούχο του γιου του Αδάμ. Κι είδα από μακριά τα όμορφα χωράφια να κλαινε για τον πόνο του ανθρώπου. Είδα τους ιερείς να αφρίζουν σαν πονηρές αλεπούδες και τους ψεύτικους μεσσίες να συνομωτούν ενάντια στην ευτυχία του ανθρώπου.
Κι είδα τον άνθρωπο να καλεί τη Σοφία για τη σωτηρία του, μα εκείνη δεν άκουγε τις κραυγές του, γιατί κάποτε την είχαν περιγελάσει όταν του μιλούσε στους δρόμους της πόλης. Κι είδα κήρυκες να στρέφουν το βλέμμα τους με λατρεία στους ουρανούς, ενώ οι καρδιές τους ήταν θαμμένες μέσα στους λάκκους της Απληστίας. Είδα τους νομοθέτες να φλυαρούν νωχελικά και να πουλούν τα εμπορεύματά τους στις αγορές της απάτης και της υποκρισίας. Είδα γιατρούς να παίζουν με τις ψυχές των απλοϊκών και των εύπιστων ανθρώπων. Είδα τους αμαθείς να κάθονται μαζί με τους σοφούς, να ανεβάζουν το παρελθόν τους στο θρόνο της δόξας, να καλλωπίζουν το παρών τους με τα ρούχα της χλιδής και να προετοιμάζουν το κρεβάτι της πολυτέλειας για το μέλλον. Είδα φτωχούς εξαθλιωμένους να σπέρνουν τον σπόρο και δυνατούς να θερίζουν την σοδειά τους και από κοντά το φόβο της τιμωρίας, που ψεύτικα τον ονομάζουν Νόμο, να στέκεται φρουρός. Είδα τους κλέφτες της Άγνοιας να λεηλατούν τους θησαυρούς της Γνώσης, ενώ οι φύλακες του φωτός είχαν χαθεί μέσα στο σκοτάδι της αδράνειας. Και είδα τις δυνάμεις της Γνώσης να πολιορκούν την πολιτεία των Κληρονομημένων Προνομίων αλλά ήταν πολύ λίγες αυτές οι δυνάμεις και σύντομα διαλύθηκαν.
Και είδα την Λευτεριά να περπατάει μόνη, χτυπώντας πόρτες, αναζητώντας καταφύγιο, αλλά κανένας δεν εισάκουγε την παράκλησή της. Έπειτα είδα την Ασωτία να βηματίζει με μεγαλοπρέπεια και το πλήθος να την ονομάζει Λευτεριά. Είδα την θρησκεία θαμμένη στα βιβλία, και την Αμφιβολία να στέκεται στη θέση της. Κι είδα τον Άνθρωπο να φορά τα ρούχα της Υπομονής αλλά ήταν το ντύμα της Δειλίας και να ονομάζει την παραίτηση Ανεκτικότητα και το φόβο Ευγένεια. Είδα τον εισβολέα να κάθεται και να τρωγοπίνει στο τραπέζι της Γνώσης και να μιλά ανόητα, ενώ οι καλεσμένοι σιωπούσαν. Είδα το χρυσάφι στα χέρια του σπάταλου, μέσο για τα άθλια χέρια του. Και στα χέρια του τσιγκούνη σαν δόλωμα για το μίσος αλλά στα χέρια του σοφού δεν είδα χρυσάφι. Όταν τα είδα όλα αυτά, φώναξα με πόνο, " Ω κόρη του Δία, είναι αυτή πραγματικά η Γη; είναι αυτός ο Άνθρωπος;" Με φωνή απαλή αλλά γεμάτη λύπη μου αποκρίθηκε, "αυτό που βλέπεις είναι το μονοπάτι της Ψυχής, κι είναι στρωμένο με κοφτερές πέτρες και γεμάτο αγκάθια. Αυτή είναι η σκιά του Ανθρώπου. Αυτή είναι η Νύχτα! Αλλά περίμενε! Σύντομα θα έρθει το Πρωί!"
Έπειτα, ακούμπησε απαλά το χέρι της πάνω στα βλέφαρα των ματιών μου, και όταν το τράβηξε, σαν θαύμα, ξανάδα την Νιότη να περπατάει δίπλα μου, και μπροστά από εμάς, οδηγήτρα στον δρόμο μας, να βαδίζει η Ελπίδα.»

Kahlil Gibran

Διαβάστε περισσότερα...