Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο...

«Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες. Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.Τους γονείς μας. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους. Ωστόσο επιβιβάζονται κι άλλα άτομα που θα αποδειχτούν σημαντικά για μας.Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι δαν ένα μικρό περίπατο. Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται. Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά και ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε αντιληθφεί...Μας εκπλήσσει. ότι μερικοί από τους επιβάτες που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι. Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη. Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι. Γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδα και αποχαιρετισμούς... αλλά χωρίς επιστροφή. Ας το κάνουμε λοιπόν με τον καλύτερο τρόπο...Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα απ' αυτούς.Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανοήση μας. Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει. Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε, οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα απιβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για κείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας. Πιστεύω ότι θα στεναχωρηθώ όταν κατέβω από το τρένο για πάντα... Ναι αυτό πιστεύω. Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό. Κι έχω την αίσθηση ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμη στην επιβίβαση...Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη, ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους. Και να γίνουν πιο πολύτιμες. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σε αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι. Σε όσους είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!»

Διαβάστε περισσότερα...

Φάλτσο η πορεία...

«Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά. Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς. τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι. Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά. Η βεβαιότητα μονάχα ως τα δελφίνια χόρευαν για μας. " Φάλτσο η πορεία". Κανεις δεν αμφιβάλλει πια . Όμως ... υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο θεός χωράει σ ένα μικρό ροδί συννεφάκι, που εμείς, καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε. Όχι δεν είμαστε πικραμένοι. Ναυαγοί είμαστε σε μιαν απέραντη νοσταλγία. Τραγουδάμε για την ψυχή μας, που νομίσαμε πως θα την κάνουμε σημαία της γης. Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας να κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε. Για το παραμύθι που δεν είπαμε. Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στο όνειρό μας. Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε. τραγουδάμε για την αγάπη που δεν γνωρίσαμε. για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά της γιασεμιάς. (Άραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά?) Για το χάδι που αψηφήσαμε. Για την ανθοδέσμη που δεν στείλαμε στην μάνα μας. Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας. Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε. Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε. Για την ήττα που δεν υπογράψαμε. Για τους φίλους που μας έδωσαν. Τραγουδάμε για μας, για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας. Αυτό εννοούν όταν ακούτε να λένε,"τους έμεινε μόνο η ροκιά".»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...