Δίνοντας αγάπη

Διαβάστε περισσότερα...

Ένα βίντεο, εκατομμύρια δάκρυα...

Ο μόνος κόσμος που γνώρισε είναι εκείνος της σιωπής. Δεν άκουσε ποτέ το κλάμα,το γέλιο τα πρώτα λογάκια της μοναχοκόρης του...Και εκείνη μεγάλωνε με τον ανένδοτο χρόνο σύμμαχο στο μεγάλο έλλειμμα επικοινωνίας...Αυτό καταλάβαινε,αυτό πίστευε,αυτό την είχαν πείσει πως έλειπε από την ζωή της. Ένας πατέρας όπως οι πατεράδες των άλλων παιδιών...Ένας πατέρας διαφορετικός,ένας πατέρας αποδεκτός και όχι δακτυλοδεικτούμενος όπως ο δικός της. Ένας τέλειος πατέρας. Δεν τον είχε και γνώριζε πως ότι κι αν έκανε δεν θα μπορούσε να τον αποκτήσει. Θέλησε να τον τιμωρήσει για αυτό που ήταν τιμωρώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό της επιλέγοντας την ημέρα των γενεθλίων της. Την ημέρα που η τούρτα φάνταζε υπέροχη πάνω στο φτωχικό τραπέζι. Δεν ήθελε άλλο την ζωή της ..Θα έφευγε αθόρυβα γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να την ακούσει...Κι όμως εκείνος..εκείνος ο πατέρας που την εκλιπαρούσε να δεχτεί την συγνώμη του για αυτό που ήταν, για αυτό που της προκαλούσε την άκουσε. Έπαψε για μια στιγμή να είναι ο σιωπηλός ακλόνητος βράχος στην ζωή της και έγινε ο φύλακας άγγελος της. Άπλωσε τα φτερά του και η άβυσσος έμεινε μάταια να περιμένει. Δεν υπάρχουν τέλειοι πατεράδες αλλά η τέλεια αγάπη ενός πατέρα... Πολλά τα μηνύματα του διαφημιστικού σπότ που τάραξε τα νερά ξεφεύγοντας από την πεπατημένη των σεναρίων τα οποία αφορούν σε ασφάλειες ζωής. Κίνητρο της ασφαλιστικής εταιρίας με έδρα την Ταϋλάνδη χωρίς αμφιβολία ήταν μέσω της διαφημιστικής καμπάνιας να διευρύνει το πελατολόγιο της και φυσικά τα κέρδη της.Το αποτέλεσμα της προσπάθειας έφερε σε συγκινησιακή φόρτηση περισσότερους από 1.500.000 ανθρώπους που μέσω internet παρακολούθησαν μια διαφήμιση της ίδιας της ζωής και του μεγαλείου της. Το σενάριο ,μια ιστορία από τις πολλές που εκτυλίσσονται ίσως στην διπλανή μας πόρτα ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά , ανέδειξε την ανθρώπινη αξία που δεν αποτιμάται όσο κι αν όλα γύρω μας συνηγορούν για το αντίθετο.

Διαβάστε περισσότερα...

Σοφία, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα...

Με τις γιορτές δεν τα πάω καλά. Δεν θυμάμαι. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία εκτός κι αν γιορτάζει κάποιος από την οικογένεια. Στη σημερινή γιορτή όμως στεκόμουν πάντα. Εκτός από τη γιορτή της μητέρας μου - Σοφία -
Χρόνια πολλά Ηρωα του σπιτιού!!
Είναι εκείνος ο συνδυασμός 4 λέξεων που δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά τους. Σόφια, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα. Σε μια εποχή Ανοησίας, Απιστίας, Μίσους και Απελπισίας φαντάζουν λέξεις ξεχασμένες σαν να είναι μέρος μιας αρχαίας γλώσσας που λίγοι μιλούν πια.
Ομως υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που σκέφτονται, που πιστεύουν, που αγαπούν, που ελπίζουν. Ομως δεν τους προωθούν τα κανάλια. Δεν γίνονται πρωτοσέλιδο. Δεν εϊναι πρώτυπα. Λειτουργούν αθόρυβα παλεύοντας ανάμεσα στα θηρία της ισοπέδωσης. Στη βιομηχανία του εκφοβισμού, της υποταγής, της απόγνωσης κάθε εικόνα, κάθε είδηση είναι καλά μελετημένη να αφήνει έξω αυτές τις τέσσερις λέξεις.
Πόσες εκπομπές είδατε αφιερωμένες σε γεγονότα που θα έδιναν ελπίδα. Σε εικόνες που θα έδειχναν ανθρώπους να κάνουν κάτι όμορφο. Τίποτα.
Κι εμείς που προσπαθούμε να πολεμήσουμε με το λόγο μας, με τα γραπτά μας, με τις πράξεις μας αυτή τη σαπίλα, κι εμείς ακόμα κατευθυνόμαστε αναγκαστικά να απαντάμε σ΄αυτά που μας προωθούν. Λίγες γραμμές ίσως και καμμία αφιερωμένες στους αθόρυβους φύλακες των πολύτιμων λέξεων.
Η μητέρα μου και χιλιάδες άλλες μάνες θα ήταν ιδανικά ντοκυμαντέρ για μια άλλη όψη του κόσμου. Ανθρωποι που αφιερώνουν τη ζωή τους να βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη που στέκονται κοντά σε όλους εκείνους που οι άλλοι ξέχασαν, αφιλοκερδώς θυσιάζοντας τις μέρες τους θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδα. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με καθαρό βλέμμα και μεγάλη ψυχή θα έπρεπε να είναι μοντέλα μίμησης. Ομως όλοι αυτοί πρέπει να μην φαίνονται. Είναι σκεπασμένοι από φανταχτερές ηλίθιες εικόνες και παχιά κούφια λόγια.

ΣΟΦΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ.

Οσο υπάρχουν ακόμα ανθρώποι που νοιώθουν αυτές τις λέξεις, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται να τις κάνουν συμμέτοχες στη ζωή τους.
Θα υπάρχουν περιθώρια.
Ισως να μην γίνουν κόμμα, μπορεί να μην ηγηθούν μιας επανάστασης, μπορεί να μοιάζουν ουτοπίες μέσα στις αγριεμένες μάζες, αλλά θα υπάρχουν για όσους από εμάς τις έχουμε ανάγκη για να προχωράμε στην επόμενη μέρα με σκοπό. Με νόημα. Θα υπάρχουν για εμάς και θα μας βοηθάνε να γεννιόμαστε, να μεγαλώνουμε, να συναντιόμαστε και να σφίγγουμε τα χέρια μας...

Πηγή: http://vasiliskos2.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Μια αρχή...

Κάθε μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να λύσω όλα μαζί τα προβλήματά μου. Αυτό δεν το περιμένω ούτε από εσένα.
Την κάθε μέρα θα προσπαθώ να μάθεις κάτι καινούργιο για σένα και για μένα και για τον κόσμο όπου ζω, ώστε να συνεχίσω να νιώθω τα πράγματα σαν μόλις τώρα να γεννήθηκαν.
Κάθε μέρα θα θυμάμαι να μεταδίδω στους άλλους τόσο τη χαρά μου όσο και την απόγνωσή μου, για να γνωριστούμε καλύτερα. Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να σε ακούει πραγματικά και να προσπαθεί να καταλάβει την άποψή σου και να αναζητεί το λιγότερο απειλητικό τρόπο να σου πει τη δική του, έχοντας στο μυαλό μου, ότι και οι δυο μας εξελισσόμαστε και αλλάζουμε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι άνθρωπος και δε θα ζητάω την τελειότητα από σένα, όσο εγώ δεν είμαι τέλειος. Κάθε μέρα θα προσπαθώ να μη χάνω από τα μάτια μου τα όμορφα πράγματα του κόσμου μας.
Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ότι και αν συμβεί.

Leo Buscaglia

Διαβάστε περισσότερα...

Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι...

Εγραφα προ μηνός («Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων»): «Και ξάφνου η σχέση διακόπτεται, απότομα. Το παιδί αναχωρεί απ' την εστία, μετακομίζει σε δικό του σπίτι, η επαφή αραιώνει ή χάνεται για μήνες, τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, γίνονται με «απόκρυψη». Αυτή η διακοπή με πάγωσε πιο πολύ απ' όλα. Γιατί; Πώς; Τι θέλει να πει αυτή η διακοπή, η απόκρυψη, η απόσταση, η ρήξη;
Μπαίνω στη θέση του «διακοπέντος» γονιού: Τι έκανα στραβά; Τι κάνω λάθος; Μπορεί όλα να είναι λάθος, μπορεί και τίποτε. Είναι θυμός, είναι πλήξη, είναι αίσθηση αποκλεισμού; Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που διακόπτει τη σχέση με το σπίτι του και ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων, των εξουσιών, των συστημάτων που τον ντρεσάρουν και τον αποκλείουν;
Κάτι λείπει για να το καταλάβω ολόκληρο. Πιάνω κομματάκια μόνο, κομματάκια ενός θρυμματισμένου κόσμου, που παράγει απέραντο θυμό, βία, αυτοκαταστροφή, διακοπή σχέσεων και αποκλεισμό. Αυτοτροφοδοτούμενες παρέες οργισμένων νέων, αγέλες υπαρξιακά θυμωμένων, που επιστρέφουν στην κοινωνία τον δηλητηριώδη θυμό που τους έχει προξενήσει.»
Μερικές εβδομάδες αργότερα, έλαβα ένα μέιλ από το Λονδίνο. Με μια απάντηση: «Κανείς δεν μας είπε ποτέ «σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι»». Πόνεσε ο λαιμός μου. Το παραθέτω:

«Καλημέρα σας,
Αρχικά να σας συστηθώ, με λένε Π., είμαι φοιτήτρια στα 24 (κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) και αναπόφευκτα έγινα κι εγώ ένας από αυτούς που «αναγκάστηκαν» να αφήσουν την πατρίδα επειδή «δεν υπάρχει» άλλος τρόπος επιβίωσης.
Mε αφορμή ένα σας κείμενο «Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων» παίρνω το θάρρος να σας γράψω για τις ανησυχίες που βιώνετε κι εσείς σαν γονιός που προσφέρετε τα πάντα στα παιδιά σας, αλλά αναρωτιέστε γι' αυτή την απόσταση, την παύση επικοινωνίας και την οργή γύρω σας. Την αισθάνομαι κάθε μέρα, την κάνω πράξη συνειδητά πλέον και σας αποκαλύπτω ότι κρατώ απόσταση, γιατί πρέπει να δω τα πράγματα και να τα αξιολογήσω.
Από τέτοια καθημερινή οικογένεια προέρχομαι κι εγώ, υπερ-σπουδαγμένη, με όλες τις ευκαιρίες στα πόδια μου. Αλλά κάτι με τρώει πάντα από μέσα (οργή το λένε). Δεν με ρώτησε κανείς ποτέ αν εγώ ήθελα να τα κάνω όλα αυτά, οι γονείς μου με θωράκισαν με χαρτιά, γιατί αλλιώς δεν έχω στον ήλιο μοίρα.
Ετσι είναι; Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά εμένα πάντα άλλα με ενοχλούσαν. Σκεφτόμουν ότι οι γονείς μου δεν με αποδέχονται αλλιώς, ότι πρέπει διαρκώς να διαπραγματεύομαι την αξία μου και να αποδεικνύω ότι αξίζω και θα πάω μπροστά. Αλλιώς ξέρετε τι θα ήμουν; Ενα από αυτά τα παιδιά που όταν τα ρωτάς «τι σπουδάζεις;» αυτά σου απαντάνε (δειλά) «τίποτα» κι εσύ τα λυπάσαι τα καημένα γιατί δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους. Δεν πρόκοψαν και είναι τεμπελόσκυλα.
Ετσι φτάσαμε να αξιολογούμε τις ζωές μας; Και μετά μας φταίνε όλα; Το Διαδίκτυο; Τα ΜΜΕ; Τα παιδιά σας και όλοι μας στρεφόμαστε σ' εκείνους τους συνομήλικους που ασκούν τη μικρότερη κριτική πάνω μας και μας αποδέχονται όχι για τα πτυχία μας και τα κατορθώματά μας, αλλά γιατί υπάρχει ατόφια, καθαρή αγάπη και ανάγκη έκφρασης. Κάπως πρέπει να ακούσουν οι άλλοι αυτά που παράγει το κεφάλι μας. Με ορθόδοξα ή ανορθόδοξα μέσα. Είτε λέγεται ποίηση είτε λέγεται Πυρήνες της Φωτιάς.
Κανείς δεν μας είπε ποτέ «σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι», γιατί δεν μας αφήσατε να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Οσο καλό μας κάνετε με το να μας προστατεύετε, άλλο τόσο μας καταστρέψατε που δεν μας αφήσατε να πάρουμε τον δρόμο μας.
Να ανησυχείτε που κρατάνε απόσταση τα παιδιά σας, ίσως βρούνε τον δρόμο τους τελικά, κι ας θέλετε εσείς να τα τραβήξετε από το χέρι για να τα σώσετε και να τους δείξετε το σωστό. Αναρωτηθείτε μια στιγμή σε ποιον κάνετε καλό και αν τελικά στη ζωή το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος είναι απλά μέτρο για να αξιολογείτε τα πράγματα και να τα βάζετε σε κουτιά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν στρατηγικές και πολιτικές χειρισμού, δείξτε και νιώστε ότι η αγάπη σας δεν έχει τόσα μέτρα και σταθμά.
Σας ευχαριστώ που με γεμίζετε με τόσο όμορφα κείμενα και σκέψεις. Ο Θεός να σας έχει καλά, συνεχίστε έτσι.

ΥΓ.: Εγώ πάντα χορεύτρια μπαλέτου ήθελα να γίνω («άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, / γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα / σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ / μες στη ζωή πορεύτηκα» - το είπε κι ο Ελύτης).»

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή - Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Διαβάστε περισσότερα...

Όταν άρχισα να αγαπώ...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερό μου χρόνο και κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με τον δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Πηγή: Free and Real

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Rick και ο Dick Hoyt...

Διαβάστε πατώντας εδώ την εκπληκτική ιστορία των Hoyt

Διαβάστε περισσότερα...

Λευκή νύχτα...

Ετσι λέγεται αυτό το εντυπωσιακό βίντεο και χρησιμοποιεί μια κάμερα υψηλής ταχύτητας σε εξαιρετικά αργή βίντεο-κίνηση για να μας πει την ιστορία δύο ανθρώπων που δεν θα αφήσουν τίποτα στο δρόμο τους για την αγάπη που αισθάνθηκαν με το πρωτο κοίταγμα. Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλά μοντάζ και ειδικά εφέ,για να ολοκληρωθεί το βίντεο με τη σύντομη ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα...

Πιστοποιητικό γεννήσεως αγάπης...

Πηγή: http://syllektiko-pazari.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Η εκπληκτική ιστορία των Hoyt...

Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών.



Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick.
Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του.
Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών.
Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια του Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό".
Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: "Αδύνατον.. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!"



"Σας παρακαλώ, μιλήστε του." Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!"
Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί. Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν: "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό..



Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του.
Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ". Ο Dick σάστισε Πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα ;
Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Μετά ο Dick ήταν "παράλυτος" για δυο βδομάδες.
Ο Rick είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου! " Αυτή η μέρα άλλαξε την ζωή των Hoyt για πάντα. Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν!
Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή. Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ. , ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση. Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.



Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλον, 6 Ironman τρίαθλον, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το 1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατόντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ! Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου.
Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.



Πριν δυο χρόνια ο πατέρας του Dick έπαθε καρδιακή προσβολή σε έναν απο τους αγώνες και σώθηκε.
Οι γιατροί του είπαν πως αν δεν γυμναζόταν όλα αυτά τα χρόνια, θα είχε πεθάνει απο έμφραγμα περίπου 15 χρόνια νωρίτερα.
Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν.
Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή:

"Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ."

Διαβάστε περισσότερα...