Υπάρχουμε-συνυπάρχουμε...

Ok, κάποια από τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις αποφάσεις μας πέφτουν στο κενό; Εμείς δε μασάμε. Απλώς περνάμε στο Plan B. Που σημαίνει αλλαγές μικρές, καθημερινές, «ανθρωπένιες», που κάνουν τη δική μας ζωή αλλά και των γύρω μας αισθητά καλύτερη. Αλλάζουμε προοπτική και επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας. Δηλαδή, όπως λέει και ο Μαχάτμα Γκάντι, «ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο» κι όλα θα πάνε καλά. Να, κάπως έτσι:
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ: Κι όμως, μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό είναι ψυχοπαθείς δολοφόνοι. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς και ζουν μόνο λίγα μέτρα μακριά. Αρκεί μια δειλή κουβεντούλα στο ασανσέρ και μετά ένας καφές με το διπλανό, για να κάνουμε την αρχή μιας νέας γνωριμίας, ίσως και φιλίας. Αν το δούμε κάπως πιο εγωιστικά, «συμμαχία» με τους γείτονες σημαίνει και πολλά πρακτικά συν εκτός από τη φιλία. Όπως το αμοιβαίο πότισμα των φυτών σε καιρό διακοπών και διάφορα άλλα συνεταιρικά, όπως το μοίρασμα του WiFi ή ακόμα και της μερίδας φαγητού που περίσσεψε.
ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ: Κάνουμε χώρο στη ντουλάπα και στο ψυγείο μας, δίνοντας ή ανταλλάσσοντας όσα δε χρειαζόμαστε. Γιατί ένα αυτοκίνητο να καταλαμβάνει δύο θέσεις για παρκάρισμα αντί για μία; Βγαίνοντας από το σπίτι, κλείνεις το πολύπριζο και μειώνεις τη ρύπανση όλων μας. Περιορισμός σπατάλης σημαίνει οικονομία σε ενέργεια, φαγητό, χώρο και χρόνο. Και καλύτερη ζωή. Και καλύτερες πόλεις. Και καλύτερες σχέσεις…
«H ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ;»: Ναι μεν ως έλληνες είμαστε πολύ κοντά με την οικογένεια, όμως συχνά η καθημερινότητα μας βγάζει από το πρόγραμμα και μας αποξενώνει. Έρευνες έχουν δείξει ότι στις χώρες με τους περισσότερους αιωνόβιους, οι ηλικιωμένοι απολαμβάνουν το ενδιαφέρον, τη στοργή, το σεβασμό της κοινότητάς τους, την κοινωνική ζωή. «Επανασύνδεση» είναι η λέξη-κλειδί: Η συνομιλία με έναν άνθρωπο τρίτης ηλικίας κρατά και αυτόν μέσα στο παιχνίδι της ζωής αλλά και εμάς. Ας ανταλλάξουμε λίγη από την καθημερινή φρενίτιδα του έξω κόσμου με λίγη ήρεμη σοφία, και μάλιστα εκτός chat.
 «ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ, ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;»: Η συνήθεια να τρέχουμε σπριντ με το ρολόι στο χέρι ακόμα και στη βόλτα, λες και αν φτάσουμε δύο λεπτά αργότερα στο οτιδήποτε θα καταστραφεί η Γη, είναι χάλια. Στην απόσταση που μας χωρίζει από τον προορισμό μας, υπάρχουν πουλιά στον ουρανό, φοβεροί μουσικοί δρόμου για μια γρήγορη τζαζιά, όμορφα πρόσωπα τριγύρω μας. Κι αν είναι πολύ όμορφα, με λίγη αυθάδεια δανεισμένη από τα παιδικά μας χρόνια, τους λέμε και «γεια» κι ας είναι άγνωστα. Και αλλάζουμε και τηλέφωνα, αμέ!
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ: Δεν έχουμε καταλάβει πόσο μα πόσο θα ήταν διαφορετικές οι ζωές μας, λένε όσοι ζουν την κουλτούρα της αυτοδιαχείρησης, εάν παίρναμε τις ζωές μας στα χέρια μας στις γειτονιές μας, στα σχολεία, στις πολυκατοικίες μας. Ένα κοινό παρτέρι στη γειτονιά, ένα αυτοδιαχειριζόμενο φροντιστήριο αγγλικών για τα παιδιά, ένα περιβόλι στην ταράτσα από και για όλους, αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Μπορούν όλα να ξεκινήσουν, οργανώνοντας μια μέρα γνωριμίας στη γειτονιά!
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ: Δηλαδή το πρότυπο. Η βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μας. Αυτή που δεν κορνάρει με το που ανάβει πράσινο. Που λέει «καλημέρα» και «ευχαριστώ». Που δεν αδειάζει το τασάκι στο φανάρι. Που προσφέρει τη σειρά του ή τη θέση του στο λεωφορείο σε όποιον την έχει ανάγκη. Δεν έχει σημασία αν όλοι οι άλλοι κάνουν το αντίθετο. Από κάπου δεν αρχίζουν όλες οι αλλαγές; Καλές, ευοίωνες νέες αρχές για όλους μας, κάθε μέρα.

Πηγή: Bettery Magazine, Ted

Διαβάστε περισσότερα...

Μοιράσου, Νοιάξου, Απόλαυσε…

Ένα μικρό αγόρι βρίσκει τυχαία κάποια χρήματα και καθώς ονειρεύεται τι να τα κάνει, έρχεται μπροστά σε ένα δίλημμα…

Διαβάστε περισσότερα...

Οι ζωές των άλλων...

Βαρύγδουπες δηλώσεις. Ολοσέλιδοι τίτλοι εφημερίδων. Λόγια μεγάλα και παχιά. Τα λόγια όμως είναι λόγια. Κι οι λέξεις, όση ορμή κι αν κρύβουν μέσα τους, δεν μπορούν παρά μόνο να αγγίξουν την άβυσσο των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Μελαγχολία, κατάθλιψη, απόγνωση, οδύνη, φτώχεια, εξαθλίωση, εξευτελισμός, καταστροφή. Η Ελλάδα του 2013… Υπάρχει όμως και κάτι που δεν ειπώθηκε, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια της ύφεσης, της ανεργίας, και της αστραπιαίας φτωχοποίησης. Και νομίζω, ότι έφτασε η ώρα να ειπωθεί. Θα ήθελα να γυρίσουμε για λίγο προς τα πίσω τους τροχούς του χρόνου. Και να θυμηθούμε… Αλήθεια, τι κάναμε – οι περισσότεροι από εμάς – εκείνες τις παλιές καλές εποχές, για όλους εκείνους τους ανθρώπους στον κόσμο που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Για εκείνους τους άμοιρους που πεινούσαν, που πάγωναν τον χειμώνα, που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους άρον άρον για να σωθούν από τον παραλογισμό του πολέμου, που έτρεμαν από την απόγνωση βλέποντας τα παιδιά τους να υποφέρουν; Για το αδικοχαμένο αίμα όλων αυτών των αθώων που χυνόταν σαν ποτάμι μπροστά στη νεοφιλελεύθερη χρηματοπιστωτική λαίλαπα; Για όλη αυτή τη μελαγχολία, την κατάθλιψη, την απόγνωση, την οδύνη, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, την καταστροφή, που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας; Κάποιοι σίγουρα θα πουν ότι αυτοί δεν ήταν Έλληνες, ούτε καν Ευρωπαίοι. Ήταν απλά οι ζωές των άλλων… Κι αλήθεια, τι κάνουμε ακόμα και τώρα, μπροστά στο δράμα των μεταναστών, που στοιβάζονται σαν τα ζώα στις Αμυγδαλέζες – κρεματόρια – της χώρας, μπροστά στη βία και το μίσος των Αρίων, μπροστά στους ανθρώπους που ξεβράζονται στις ακτές, αναζητώντας απλά και μόνο μια διέξοδο από την Κόλαση που αντιμετωπίζουν στη γη τους; Αλλά και πάλι, δεν είναι Έλληνες αυτοί, ούτε καν Ευρωπαίοι, θα μας πουν. Είναι απλά οι ζωές των άλλων… Και τώρα, φίλε μου, τι κάνουμε; Φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι δυνατοί, να μας λυπηθούν και να μας βγάλουν επιτέλους από αυτή τη ρημάδα την κρίση; Τσιρίζουμε για να μας τραβήξουν επιτέλους από την κινούμενη άμμο στην οποία βουλιάζουμε καθημερινά ολοένα και πιο βαθιά; Κραυγάζουμε για να ακουστεί η αδικία που γίνεται εις βάρος μας από τους ισχυρούς του κόσμου; Αυτό είναι που κάνουμε; Αυτό είναι που ελπίζουμε; Αυτό προσδοκούμε; Το ίδιο έκαναν όμως κι οι άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου κι όλης της Γης οι πικραμένοι. Οι εξαθλιωμένοι, οι πεινασμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι αδικημένοι, οι ζωντανοί νεκροί. Φώναζαν και φωνάζουν. Τσίριζαν και εξακολουθούν να τσιρίζουν. Κραύγαζαν και συνεχίζουν να κραυγάζουν. Και δεν είναι ότι δεν τους ακούει κανείς. Απλά είναι οι ζωές των άλλων… Κι ακριβώς επειδή η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται, ας μην έχουμε αυταπάτες. Όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν τσιρίξουμε, όσο κι αν κραυγάσουμε, σίγουρα θα ακουστούμε. Για τους υπόλοιπους όμως, τους ισχυρούς του κόσμου, αυτούς που καθορίζουν τη μοίρα μας, δεν θα είμαστε τίποτα άλλο πέρα από τις ζωές των άλλων… Η κρίση είναι οικουμενική, δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Για τον λόγο αυτό, μοναδική μας επιλογή είναι να αντιδράσουμε, να ενωθούμε και να εργαστούμε συλλογικά για την αλλαγή. Μια αλλαγή όμως πανευρωπαϊκή, οικουμενική, παγκόσμια. Για τη δημιουργία ενός δίκαιου κόσμου, χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις και πρωτίστως, χωρίς φτώχεια. Μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούμε να είμαστε κι εμείς χαρούμενοι, ασφαλείς και αυτάρκεις. Τι λέτε, πάμε να τον χτίσουμε;

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - Κώστας Κυριακίδης
Ο Κώστας Κυριακίδης είναι Πολιτικός Μηχανικός και συγγραφέας (Χωρίς Όραμα – Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, 1. Προπατορικό Αμάρτημα, 2. Ο Μενέλαος, η Αντριάννα & η Οικογένεια των Δράκων - Εκδόσεις Ακακία, 11 Λέξεις – Εκδόσεις Καλέντης)

Διαβάστε περισσότερα...

Αλληλεγγύη: Το αντίδοτο στη φτώχεια...

Αλληλεγγύη: Το αντίδοτο στη φτώχεια από tvxorissinora Την ίδια στιγμή που η επίσημη οικονομία καταρρέει, ανθίζει μια παράλληλη οικονομία, στηριγμένη στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την αναζήτηση εναλλακτικών κοινωνικών σχέσεων. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει χρήματα αλλά αυτός που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία μέσα στην οποία ζει.Και όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν.. Η «αλληλεγγύη ως αντίδοτο στη φτώχεια», στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα!

Διαβάστε περισσότερα...

Βοηθώ σημαίνει μπαίνω στη θέση του άλλου...

Το να καταλάβεις κάποιον δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Το να αισθανθείς το πώς νιώθει επίσης δεν είναι κάτι εύκολο. Όμως τα δυο παραπάνω είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να βοηθήσεις έναν άνθρωπο και αυτή η βοήθεια να είναι επιτυχής αποφέροντας ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σε κανονικές συνθήκες μπορεί να μας πάρει αρκετό χρόνο για να εντοπίσουμε τις ανάγκες του άλλου και τι ακριβώς μπορεί να χρειάζεται από εμάς. Οι άνθρωποι έχουν ο καθένας τους δικούς τους κανόνες και τρόπους συμπεριφοράς και πολλές φορές είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα εκφράσουν όλα αυτά. Σε περιπτώσεις όμως που υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες, το πρόβλημα γίνεται σοβαρότερο και πολυπλοκότερο. Δηλαδή, πώς μπορείς να καταλάβεις και να βοηθήσεις κάποιον ενώ δε ξέρεις την γλώσσα του και πώς μπορείς να κάνεις το ίδιο όταν δε μπορείς να βρεθείς στη θέση του λόγω κάποιας διανοητικής ή κινητικής αναπηρίας που αντιμετωπίζει από την μεριά του; Εδώ θα ασχοληθούμε με το δεύτερο. Μόνο η καλή πρόθεσή μας για βοήθεια δεν είναι αρκετή. Για να προσφέρουμε πρέπει να έχουμε πλήρη συναίσθηση της κατάστασης που βρίσκεται ο διπλανός μας. Έτσι πολλές φορές νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι καλό ενώ στην πραγματικότητα στεκόμαστε ελλιπείς και ουσιαστικά κενοί απέναντι στην προσφορά μας. Δίνουμε το περίσσευμα μας ή δίνουμε κομμάτι του εαυτού μας;
Σε ένα βιωματικό εργαστήρι πριν 2 μήνες που βρέθηκα δοκιμάσαμε το εξής: Πειραματιζόμενοι για το πώς αντιλαμβάνονται τα άτομα με διανοητική ή κινητική στέρηση τον κόσμο, παίζοντας ένα παιχνίδι γίναμε για λίγο τυφλοί έχοντας ως στόχο να έρθουμε στη θέση αυτών των ανθρώπων και να δούμε πώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο, με ποια συναισθήματα ώστε η βοήθειά μας απέναντί τους να είναι αποδοτικότερη. Αφού χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, οι μεν έπαιξαν τον ρόλο του τυφλού και οι δε τον ρόλο του συνοδού. Αφού δέθηκαν τα μάτια με σφιχτά μαντήλια, οι οδηγίες έλεγαν ότι έπρεπε να περιηγηθούμε, ως τυφλοί, στο τεράστιο κτήριο με τη βοήθεια του ατόμου που έπαιζε τον ρόλο του συνοδού χωρίς όμως να επιτρέπεται να μιλάμε μεταξύ μας. Την αρχική αμηχανία και τα γέλια στη συνέχεια διαδέχτηκε αγωνία και ανασφάλεια. Το κτήριο που είχαμε γυρίσει πόσες φορές προηγουμένως, τώρα έμοιαζε μαύρο και αφιλόξενο, εχθρικό και πολύπλοκο, οι συνοδοί έπιαναν μόνο απαλά το χέρι μας, αλλά αυτό δεν αρκούσε γιατί ένιωθες ευάλωτος να κάνεις έστω και μισό βήμα μήπως δε προσέξεις κάτι και πέσεις. Η μόνη ασφάλεια σε αυτή τη διαδικασία ήταν η αφή, θαρρείς η ψηλάφηση του τοίχου σε έκανε να φανταστείς και να προσδιορίσεις τον χώρο ενώ όλα ήταν μαύρα. Ένα χέρι συνεχώς απλωμένο, προσπαθούσε να δει σαν αναρριχώμενο παράξενο μάτι όλα όσα η όραση δε μπορούσε να αντιληφθεί. Πολλές βόλτες πάνω κάτω σε σκαλιά. Η αφή ήταν η μόνη βοήθεια και φυσικά η ακοή. Όμως ήταν απίστευτο πως «ο κόσμος μας» που μέχρι πριν από λίγο ήταν τόσο οικείος είχε γίνει αλλιώτικος. Αναρωτήθηκα με έκπληξη: -Άραγε κάπως έτσι νιώθουν οι τυφλοί; Kαι πού βρίσκουν τη δύναμη να αλωνίζουν την πόλη με αυτό το ειδικό μπαστούνι που έχουν;! Τι αποθέματα απαιτεί το να ζεις με μειωμένα αντανακλαστικά αφενός και να έχεις να αντιμετωπίσεις αφετέρου την εχθρική στάση του κράτους με τις μηδενικές υποδομές σε συνδυασμό με τον ρατσισμό που καλλιεργείται απλόχερα λόγω της έλλειψης ουσιαστικής παιδείας που επικρατεί σε μεγάλο ποσοστό; Μετά από λίγο ανταλλάξαμε ρόλους. Γίναμε τώρα πια οι καθοδηγητές, έπρεπε να κρατάμε μόνο απαλά το χέρι του συνοδευόμενου αφήνοντάς τον να περιηγηθεί εκεί που επέλεγε ο ίδιος. Το όλο θέμα ήταν να μας νιώθει κοντά του. Όμως και εδώ ήταν διαφορετικό το συναίσθημα. Έχοντας ανοιχτά τα μάτια παρόλο που πριν λίγα λεπτά είχαμε περάσει την ίδια διαδικασία, τα συναισθήματα ήταν τώρα διαφορετικά εφόσον ήμασταν πια, σε θέση ισχύος. Φαινόταν ανεξήγητο γιατί τα άτομα με τα μαντήλια στα μάτια κινούνταν τόσο ανασφαλή και αργά και γιατί άραγε το έκαναν αυτό αφού εμείς βρισκόμασταν δίπλα τους; Δεν αισθάνονταν την παρουσία μας; Αφ’ ετέρου, είχαμε αγωνία μήπως πάθουν κάτι και χτυπήσουν, μήπως δε προσέξουν, ήταν έντονο το συναίσθημα της λύπης που δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γι αυτά τα άτομα και φυσικά η θέση ισχύος μας αποξένωνε από αυτό που εκείνη τη στιγμή ένιωθαν. Μερικές στιγμές, ακόμα και το βήμα μας ήταν ασυγχρόνιστο με αυτό των παιδιών που συνοδεύαμε. Ιδιαίτερα δύσκολο ο συνοδός να γίνει ένα με τον συνοδευόμενο. Απαιτεί πολύ καλή αντίληψη ώστε να είσαι απόλυτα δίπλα σε αυτόν που έχεις υπό την προστασία σου. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, καταλήξαμε στο ότι η πιο ουσιαστική βοήθεια για έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους αναπηρία είναι η αφή. Επομένως, προσφέροντας ένα σίγουρο άγγιγμα ο συνοδευόμενος μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα την δοκιμασία της μετακίνησης.
Αναλογιζόμενη αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, εντόπισα πόσο μακρυά είμαστε τελικά από τον κόσμο που βιώνουν οι άνθρωποι δίπλα μας. Το να είμαστε ουσιαστικά δίπλα σε έναν άνθρωπο είναι μια ολόκληρη διαδικασία που απαιτεί να αποβάλλουμε κάθε εγωισμό από μέσα μας και να ενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά και την ευαισθησία μας ώστε να εκπέμψουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Όταν ένας άνθρωπος μας χρειάζεται εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να προσαρμοστούμε στο δικό του επίπεδο, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον δικό του κώδικα επικοινωνίας και στη συνέχεια να συνεννοηθούμε μέσα από αυτόν. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάποιοι είδους αναπηρία (σωματική-διανοητική-ψυχική) οι έστω απλά οι άνθρωποι που ζητάνε τη βοήθειά μας, το μόνο που μπορεί να τους βοηθήσει και έχει άμεση προτεραιότητα είναι να τους προσεγγίσουμε με αγάπη και να αφουγκραστούμε με προσοχή τις ανάγκες τους, αφού έρθουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά και μπούμε στη θέση τους. Οι ανθρώπινες επαφές θέλουν τέχνη, υπομονή και επιμονή τα οποία με την σειρά τους όταν αποδίδουν, χαρίζουν βαθιά συναισθήματα. Το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε πώς ζούμε σε ένα κόσμο που η διαφορετικότητα είναι η πλειοψηφία και η ομοιομορφία η μειοψηφία. Αποδεχόμενοι λοιπόν την διαφορετικότητα και μπαίνοντας στη θέση του άλλου έχουμε ανοίξει διάπλατα την πόρτα για έναν κόσμο ισοτιμίας και δημιουργικότητας. Όλοι οι άνθρωποι έχουν να προσφέρουν ο καθένας από κάτι, γιατί εκείνο που μετράει είναι η ψυχή και αυτή μαζί με την όρεξη για ζωή είναι πάνω από όλα!

Πηγή: http://posiliving.gr - της Ντίνας Γιαν

Διαβάστε περισσότερα...

Τι θα έκανες εσύ...

Τι θα έκανες εσύ; Το συνεργείο της εκπομπής του ABC "What Would You Do?" κάνοντας μια έρευνα για το "The Bystander Effect", βρίσκεται μπροστά σε μια αναπάντεχη εξέλιξη... Η άστεγη Linda Hamilton παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς. (που απ' ότι φαίνεται οι περισσότεροι από εμάς τους χορτασμένους δυτικούς έχουμε υποκριτικά ξεχάσει)

Διαβάστε περισσότερα...

Να σκέφτεσαι τους άλλους...

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου,να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Όταν πληρώνεις το νερό να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν. Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τ' αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουν που να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν. Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους, στον εαυτό σου γύρισε και πες: "Αχ και να ήμουνα ένα κερί στο σκοτάδι".
Μαχμούντ Νταρούι

Διαβάστε περισσότερα...