Ο χαμένος δρόμος της επανάστασης...

Τρέχουν οι εξελίξεις, τρέχουν και τα γεγονότα, τρέχουν αυτοί που τα προκαλούν, τρέχουν αυτοί που τα εξηγούν, τρέχουν αυτοί που προσπαθούν να τα μάθουν, να καταλάβουν τι γίνεται ... Κύπρος, Ελλάδα, Γερμανία, Ευρώπη, Αμερική, Κίνα, Ρωσία ... τόποι μιας γης που απαντά με τον τρόπο της σ αυτούς που τη βιάζουν ... ...χρυσός, πετρέλαιο, υδρογονάνθρακες ... Άνθρακας ο θησαυρός ... Δηλώσεις, διακηρύξεις, αναλύσεις, συζητήσεις, άρθρα, συνεντεύξεις, προτάσεις, άλλες προτάσεις, κι άλλες προτάσεις .... όχι αυτό, εκείνο ...όχι εκείνο, τ άλλο ... η ζωή πάνω σε ρόδες, σε ρόδες που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες πάνω σε επικίνδυνες στροφές ... ...δίπλα σε γκρεμούς ... είσαι επάνω στις ρόδες, δεν κατάλαβες πως βρέθηκες, ζαλίζεσαι ... προσπαθείς να καταλάβεις ποια είναι η αλήθεια, πιο είναι το ψέμα ... το είναι σου ολόκληρο σαν εργοστάσιων χημικών αντιδράσεων είναι, συναισθήματα έντονα, απαιτητικά, σύγχυση, αγανάκτηση, θυμός, απελπισία ... με ποιους να πας και ποιους ν αφήσεις, που ν ακουμπήσεις ... οι εφιάλτες δραπετεύσανε από τα όνειρα της νύχτας και γίνανε καθημερινή ζωή ... είσαι έτοιμος για όλα, μέχρι και φόνο θα έκανες ... το άδικο, η υποκρισία, η διαφθορά, η βία και το ψέμα έχουν φτάσει να σκεπάζουν σχεδόν όλο σου το είναι ... είσαι ένα μυαλό θολωμένο, παραγεμισμένο σκουπίδια και λόγια κενά και υποσχέσεις, ένας κόσμος γεμάτος φωνές και ουρλιαχτά, που τρέχει αλαφιασμένος από δω κι από κει χωρίς να ξέρει που πάει, χωρίς να ξέρει ποιος είναι και που βρίσκεται, τι δυνατότητες έχει ... Ρήξη, ανατροπή, σύγκρουση, επανάσταση απαιτούν τα πλήθη των αδικημένων ... ...ουρλιάζουν για εκδίκηση ...κολλημένοι πάντα στο εμείς και οι άλλοι ... ...επιμένουν να προτιμούν να συγκρουστούν με το σάπιο κατεστημένο από το να δημιουργήσουν κάτι νέο που θα το αντικαταστήσει ... Δεν πιστεύουν στο νέο, έμαθαν να ζουν μηχανικά στη σπηλιά του Πλάτωνα κι αυτήν ξέρουν για μόνη αλήθεια, όλα τα άλλα είναι γι αυτούς σκιές, φαντασιώσεις κι ουτοπίες ... Κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ ότι η μεγαλύτερη και βαθύτερη επανάσταση συμβαίνει μόνο μέσα στα μυαλά, και δεν κάνει θόρυβο, δεν έρχεται με τυμπανοκρουσίες, η αληθινή επανάσταση έρχεται σαν την ηλιόλουστη μέρα έπειτα τη βροχή κι απλώνει το φως της παντού ... η μοναδική επανάσταση που μπορεί να ελευθερώσει είναι η γνώση, η γνώση του τι πραγματικά είσαι, που είσαι και τι μπορείς να κάνεις για να βρίσκεσαι σε μια διαρκή κατάσταση μάθησης, ισορροπίας και εξέλιξης ... Οι διεφθαρμένοι κυρίαρχοι του κόσμου αυτού την γνώση φοβούνται, όχι τη κούφια βία των απελπισμένων ... ...στη βία έχουν απάντηση τα υπερσύγχρονα όπλα τους για να υπερισχύσουν και πάλι, στη γνώση δεν έχουν απάντηση!!! Γι αυτό κρύβουν την πραγματική γνώση από παντού, από τα σχολεία, τους νέους, από τα μέσα ενημέρωσης που τους ανήκουν, από παντού ... η ψυχή μου πονά και κλαίει «σιωπηλά», γι αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ότι οι φωνές τους απλά «μπλοκάρουν» τη δυνατότητα και τη νοημοσύνη τους να δουν καθαρά τι συμβαίνει, γι αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την αξία της σιωπής που γεννά το καινούριο.. ...ένα μυαλό παραγεμισμένο δεν έχει καμία δυνατότητα να γεννήσει κάτι νέο, ό,τι γεννήσει θα είναι αποτέλεσμα της σύγχυσής του ... πονάω πολύ, βλέπω να πυκνώνει ο θυμός και η απελπισία και μου μυρίζει μπαρούτι κι αίμα... επανάσταση ανόητοι δεν είναι το να αποκτήσει κάποιος πλεονέκτημα έναντι κάποιου άλλου, αυτό είναι απλά ανοησία και άγνοια ... σε κάποια άλλη χρονική στιγμή το πλεονέκτημα θα το έχει ο «άλλος» ... πονάω που βλέπω άλλη μια φορά την ίδια επανάληψη, τον κόσμο να σπρώχνεται άλλη μια φορά στη βία, στα ένστικτα ... για να γκρεμίσει άλλη μια φορά ό,τι με κόπο έφτιαξε μέχρι εδώ, να μηδενίσει το κοντέρ στο «παιχνίδι» του κόσμου κι έπειτα να πάρουν πάλι θέση οι ίδιες μπουλντόζες, οι ίδιες μηχανές αποκατάστασης της οικονομικής και κοινωνικής ισορροπίας του κόσμου μας και οι κάτοχοι του διεθνούς πλούτου να τρίβουνε και πάλι τα χέρια τους πάνω από τα ερείπια του υλιστικού κόσμου που αναλαμβάνουν οι ίδιοι, αυτοί που τον γκρέμισαν, να ξαναχτίσουν με τα ίδια πάντα υλικά, με την ίδια πάντα κερδοφόρα γι αυτούς συνταγή ... μη επιτρέποντας για άλλη μια φορά την ανθρωπότητα να ξεκολλήσει από το βάλτο και να εξελιχτεί ... κι έπειτα, στη φαρέτρα τους έχουνε όλα εκείνα τα υπνωτικά και τα ζαχαρωτά που θα ησυχάσουν και θα γλυκάνουν τα πρόβατα ... δεν θλίβομαι και τόσο για τους «απελπισμένους», τους ανήκει μεγάλο μερίδιο της ευθύνης, μονάχα για τα παιδιά θλίβομαι, για τα παιδιά φουρτουνιάζει η ψυχή μου, που μπροστά στα αθώα μάτια τους μαζεύτηκε τόση ασχήμια απ όλους εμάς που «τα αγαπάμε» ...

Πηγή: