Εάν όχι εμείς, τότε ποιος;

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που ορίζει ότι οι νέοι κάθε τόπου είναι και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τα όνειρα και οι ελπίδες, στηρίζονται στους νέους. Εμείς όμως τι κάναμε λάθος; Είμαστε οι γενιά της κρίσης, των προβλημάτων, της κατάθλιψης. Είμαστε ίσως η πιο παθητική γενιά της μεταπολιτικής Ελλάδας. Το βόλεμα και η αδιαφορία δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά. Η Ελλάδα βουλιάζει και μαζί της τραβάει και κάθε τελευταίο όνειρο ή ελπίδα για σωτηρία. Δεν υπάρχουν λέμβοι να μας τραβήξουν και δυστυχώς για πρώτη φορά πρέπει να σκάσουμε και να κολυμπήσουμε. Μια ζωή ο ένας έριχνε στον άλλον την ευθύνη σαν μια βόμβα που αλλάζει χέρια μέχρι να εκραγεί. Και δυστυχώς εξεράγει στα δικά μας χέρια. Και τώρα πρέπει εμείς να αφήσουμε τον φρέντο και την καφετέρια και να βγούμε να παλέψουμε. Να αγωνιστούμε και να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Χειρότερο και από την ίδια την κρίση είναι η παραίτηση. Εάν είναι να αλλάξει κάτι θα αλλάξει από εμάς. Μόνο εμείς μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι. Όμως ο νεοέλληνας είναι βολεψάκιας. Δεν είναι ότι δεν μπορεί, είναι ότι δεν θέλει. Και αν από τη γενιά των γονιών μας κληρονομήσαμε ένα Πολυτεχνείο του ’73 και μια περηφάνια ότι κάποιο νέοι τόλμησαν και αγωνίστηκαν, εμείς τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; μια ρημαγμένη και εγκαταλελειμμένη Ελλάδα; Ένα σπίτι δεν πέφτει ποτέ όσο μέσα του ζει η οικογένεια και του δίνει ζωή. Όμως το αρχοντικό που λέγεται Ελλάδα είναι προς κατεδάφιση. Και τώρα είναι στα χέρια των κληρονόμων εάν θα το ανακαινίσουν ή θα γνέψουν στη μπουλντόζα να ξεκινήσει. Καλώς ή κακώς σε εμάς έπεσε ο κλήρος της σωτηρίας. Και όσο και εάν ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο, κάπου στο βάθος υπάρχει φως. Αρκεί να το πιστέψουμε και να σηκωθούμε από τη βολική μας καρέκλα. Είναι δύσκολη η ανεργία. Και η φτώχια και η εκμετάλλευση για 400€. Ακόμα πιο ανυπόφορη όμως είναι η απραξία. Εάν εμείς παραιτηθούμε τότε ποιος θα αλλάξει τις καταστάσεις; Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και ας δούμε τα πράγματα καθαρά. Μιζεριάζουμε και κλαιγόμαστε για ότι χάσαμε (το οποίο δεν ήταν καν δικό μας) και αφήνουμε να χάνεται πολύτιμος χρόνος. Τα προβλήματα δεν λύνονται στα μπαρ ούτε στα μπουζούκια. Μια ολόκληρη γενιά χαραμίζεται στις καφετέριες και αφήνεται στις καταστάσεις. Η μαγκιά είναι να τα καταφέρουμε τώρα, που κανένας δεν μπορεί να μας «χώσει» πουθενά. Τώρα που τελείωσαν οι θεσούλες. Τώρα που είμαστε μόνοι και παίζουμε όλοι επί ίσοις όροις. Και εάν οι γονείς μας ήρθαν αντιμέτωποι με μια Χούντα και νίκησαν εμείς σε πείσμα όλων όσων ξέγραψαν την Ελλάδα θα αποδείξουμε πως η ψυχή του Έλληνα υπάρχει. Και θα αγωνιστεί όπως μόνο ένας Έλληνας ξέρει. Και όταν κάποτε θα μας ρωτήσουν τα παιδία μας τι κάναμε για να σώσουμε την Ελλάδα, θα τους πούμε: «ότι κάνουν πάντα οι Έλληνες, το παλέψαμε…»

Πηγή: http://www.protagon.gr