Αξιο(πρέπει;)α...

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Συνοψίζοντας, η αξιοπρέπεια δύσκολα καλλιεργείται. Θέλει προσπάθεια, θυσίες και ίσως μία δόση μαζοχισμoύ. Σε καμία όμως περίπτωση δεν φυτεύεται και αυτό γιατί είναι μία έννοια πολωμένη. Δεν έχω γνωρίσει κανένα λίγο ή πολύ αξιοπρεπή άνθρωπο. Κάποιοι είναι και κάποιοι άλλοι όχι. Το ζήτημα είναι τι κοστίζει και αν τελικά αξίζει τον κόπο. Προσωπικά, με την υπόθεση «αξιοπρέπεια» είχα ανέκαθεν μία σχέση μανιχαϊστική. Πάντα θαύμαζα τους ανώτερους ανθρώπους. Όχι τους καβαλημένους. Τους ανώτερους. Είναι σα να έχουν χώρο μέσα τους για να στριμώξουν τις δικαιολογίες για όλα τα στραβά του κόσμου. Μεγαλειώδες! Από την άλλη όμως αναρωτιέμαι, εις βάρος ποιάς άλλης πτυχής της προσωπικότητας και του ψυχισμού τους εξοικονομούν αυτόν τον χώρο και επι της ουσίας, υπάρχει νόημα; Είναι σίγουρα πολύ εύκολο να το παίξουμε ανώτεροι. Τουπέ, ιστοριούλα και chill out dude στιλάκι πουλάνε πλέον και στα ρουχάδικα. Ώρες-ώρες αυτό το υπεράνω outfit είναι τόσο πειστικό που δεν χρειάζεται καν συμπεριφορική προσπάθεια. Έλα όμως που η φτιαχτή ανωτερότητα είναι επικίνδυνα εύθραυστη. Με την πρώτη μη προμελετημένη έκβαση του παραμυθιού μας χάνουμε την απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση, ξεσπάμε όπως ο πραγματικός μας εαυτός επιτάσσει και μετατρεπόμαστε στον πιο (καλοντυμένο) καραγκιόζη του σύμπαντος. Ρεζιλίκι. Η πραγματική αξιοπρέπεια είναι ίνα της στόφας του ατόμου. Είναι γραμμή παράλληλη στη γραμμή της ζωής του καθενός. Δεν είναι επιλογή, είναι στάτους. Είναι η αδυναμία του να έχεις ένα «λαϊκό» ξέσπασμα στον τσακωμό με τα αδέρφια σου, στο ξεκατίνιασμα με την κολλητή σου, στον χωρισμό με το γκόμενο ή στο μπινελίκωμα με τον υπάλληλο της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Γιατί απλά, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Αλλά πόσο κοστίζει το μεγαλείο; Αξίζει η εκ των έσω σάπια κοινωνία μας μία τέτοιου είδους αντιμετώπιση; Μπορούν οι γύρω μας να διαχειριστούν μία τέτοιας κλίμακας αρετή; Ή μήπως ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να συσσωρεύουμε μέσα μας λύματα (για να μην πω σκατά) μέχρι να γίνουμε και οι ίδιοι βόθρος; Πάντα θαύμαζα τους ανώτερους ανθρώπους. Αλλά προσωπικά, όσο κυνικό και να ακούγεται, προτιμώ να πηγαίνω στη λαϊκή με ψιλά. Όχι με ράβδους χρυσού.

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - της Τρισεύγενης Κόλλια