Αχ, αυτά τα σκλαβωμένα μυαλά...

Και είναι κάτι μυαλά που τα ζηλεύεις. Κάτι μυαλά που πετάνε ελεύθερα με τα αόρατα φτερά τους. Τρέχεις να τα φτάσεις, αλλά εκεί που πας εσύ αυτά έχουν ήδη περάσει και έχουν αφήσει και το στίγμα τους. Είναι κάτι μυαλά που τρέχουν με 100, περνάνε όλα τα κόκκινα και τα στοπ. Ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος. Θές να τους μοιάσεις αλλά δεν μπορείς. Διστάζεις. Τέτοια μυαλά δεν αντέχουν σε κανόνες. Δεν λογαριάζουν πολλά πράγματα. Δεν φοβούνται. Δεν υπεραναλύουν. Τολμούν και πετυχαίνουν. Τρώνε και τα μούτρα τους πού και πού. Αλλά κανείς δεν έμαθε χωρίς να κάνει λάθη και να ρισκάρει. Μη σας πω πως ούτε αυτό τα νοιάζει. Προχωρούν παρακάτω. Η μιζέρια δεν έχει θέση στη ζωή τους. Κοιτάνε το μέλλον, την επόμενη πρόκληση. Επιθυμούν, όπως όλοι. Η διαφορά είναι πως έχουν το θάρρος να προσπαθήσουν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Το άγνωστο δεν τους τρομάζει. Τους συναρπάζει. Η αβεβαιότητα και η αγωνία δεν τους επιβαρύνουν, τους θρέφουν. Οι άνθρωποι δεν τους ενοχλούν, τους θέλουν στη ζωή τους. Έτσι τελικά, γίνονται γεμάτοι. Ζηλευτά μυαλά. Το ομολογώ ξανά. Και είναι και κάτι άλλα μυαλά φορτωμένα με ανησυχίες και κόμπλεξ. Κάτι μυαλά σκλαβωμένα, που λέει ένας φίλος. Παραδομένα στις εμμονές τους. Καταδικασμένα θα έλεγα. Έτοιμα να γίνουν βορά σε κάθε προκατάληψη, σε κάθε έκφανση της ανασφάλειας τους. Έτοιμα να καταστρέψουν κάθε τι όμορφο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν και να επιβεβαιώσουν τους κανόνες που τους δεσμεύουν. Αλίμονο και αν μια φορά γίνουν η εξαίρεση! Δεν θέλουν να προβάλλονται. Γι’ αυτό ακολουθούν τα άλλα μυαλά και αρκούνται στο να τρώνε τη σκόνη τους. Τα χάνουν μπροστά στην καινοτομία. Αποφεύγουν να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Ψηφίζουν σταθερότητα. Προτιμούν να κοιτούν. Να κρατούν σημειώσεις. Σαν να θέλουν να κάνουν αντεπίθεση. Σαν κάτι να ετοιμάζουν. Μην ανησυχείτε. Απλά πρέπει και αυτά να συντηρούν τις ψευδαισθήσεις τους. Θέλουν και αυτές να γλείψουν το κοκαλάκι τους. Δεν είναι εύκολο καλέ να δέχεσαι την ήττα έτσι απλά. Θέλει τεχνική, μπας και πείσεις τον εαυτό σου πως είδες τη νίκη, τη βίωσες, δεν σου άρεσε και την απέρριψες. Άμυαλα μυαλά! Πού ακούστηκε ξανά αυτό; Αχ αυτά τα μυαλά... Αχ και να ήξεραν τι χάνουν που δεν τολμάνε να ξεκολλήσουν το κοντέρ από το μηδέν. Αχ και να ξεραν πως κανείς δεν πιάνει τα 100 με την πρώτη. Αχ και να ξεραν πως περιμένοντας να φύγει η σκόνη και να καθαρίσει το τοπίο, θα δουν πως δεν είναι οι άλλοι που πάνε γρήγορα, αλλά είναι αυτοί που μένουν στο ίδιο μέρος. Αχ...

Πηγή: http://www.protagon.gr