Ο «μέγας» μικρόκοσμός μας...

Ανασχηματισμοί, αναδομήσεις, τελετές εγκατάστασης και αποχώρησης. Κόσμος πάει κι έρχεται σε θέσεις παλιές, νέες, ανασυσταμένες, και το μόνο που αλλάζει είναι η μετονομασία των υπουργείων, λες κι αυτή θα φέρει την άνοιξη, την αλλαγή, την αισιοδοξία στους πολίτες. Μαζί με τους υπουργούς, υφυπουργούς, αλλάζουν και τα επιτελεία τους για να εφαρμοσθεί το νέο, αναπαλαιωμένο πρόγραμμα, που δεν είναι πλέον άλλο απ’ αυτό της τρόικας. Το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει σε κάθε θέση εξουσίας από τις πάμπολλες χιλιάδες που υπάρχουν ή κατασκευάζονται για την ικανοποίηση του εγώ μας και την τέρψη των ψευδαισθήσεών μας, για να αισθανθούμε ότι είμαστε κάποιοι και, ανάλογα με την παιδεία και το επίπεδο του κάθε λαού, περνά με τρόπο πομπώδη σαν πανηγύρι ή αθόρυβο όπως απαιτεί η ουσία. Ο απερχόμενος αυτομάτως λησμονιέται και χάνεται από το προσκήνιο και ο επελθών αναδομεί και ανανεώνει τον χώρο εξουσίας του, ονειρευόμενος κάτι το ανώτερο, όσο ανώτερο γίνεται. Από τμηματάρχης έως πρωθυπουργός. Αλλωστε τόσοι έγιναν, που δεν τους έπιανε το μάτι σου. Εν τω μεταξύ, ένα αρκετά μεγάλο τμήμα πολιτών, με τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν, αρχίζει να ασφυκτιά και να αντιμετωπίζει προβλήματα ακόμη και επιβίωσης. Και δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που έμαθαν να ζουν βίο πολυτελή με δανεικά, με πλαστό χρήμα και υφίστανται τις συνέπειες της απρονοησίας τους που έσπευσαν να πεισθούν από τις καταιγιστικές διαφημίσεις των τραπεζών για «δωρεάν» διακοπές κ.λπ. Κλεισμένοι, λοιπόν, στα γραφεία μας, αποκομμένοι από τη ζώσα κοινωνία, ευλογούμε τα γένια μας για να ανυψώσουμε το εγώ και αποθεώνουμε την έπαρση. Για όσους έτυχε να βρεθούν σε ανάλογους χώρους, εύκολη η διαπίστωση για τον φανταστικό κόσμο στον οποίο ζουν, έντεχνα καλλιεργημένο από τον περίγυρό τους. Θα αναρωτηθούν κάποιοι τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ αυτά που βιώνουμε. Εχουν, διότι όπου δεν τηρείται το μέτρο ή μάλλον μέτρο σύγκρισης είναι η επίδειξη και όχι η ουσία της πολιτικής, τότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέλλον. Μάθαμε στα εύκολα και ξεμάθαμε να δουλεύουμε ή μάλλον τη δουλειά τη θεωρήσαμε πάρεργο. Το κυριότερο όμως είναι ότι θεωρήσαμε εαυτούς και αλλήλους το άλας της γης. Χωρίς παιδεία και με πολλή φιλαυτία, δημιουργήσαμε και ακόμη δημιουργούμε πρότυπα νοσούντα. Χρειάζεται η αναγέννηση της χώρας, που όμως δεν θα έλθει χωρίς ειλικρινή αυτοκριτική για την πολιτική μας αυτογνωσία και αναβάθμιση, και μέσω αυτής η ανόρθωση ενός λαού, που λησμόνησε την καταγωγή του, τα όριά του και ξέπεσε από δικά του λάθη, καθώς κι αυτοί που ψηφίζει κομμάτι του είναι. Ηρθε η ώρα ο καθένας να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, τον οικογενειακό του προϋπολογισμό, τον νέο τρόπο ζωής, με βάση τα νέα δεδομένα, τις νέες συνθήκες, προς το δυσμενέστερο, που διαμορφώνονται. Να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις και να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε το εγκληματικό πελατειακό σύστημα και τις δομές που συντηρεί τόσα χρόνια, με πίστη στις προσωπικές μας δυνάμεις, στους εαυτούς μας. Με ένα αίσθημα αλληλεγγύης, ξεχασμένο, αλλά αναγκαίο για πρόοδο και εξέλιξη ενός λαού που ένα σημαντικό τμήμα του «εκπαιδεύεται» και παιδεύεται αποκλειστικά και μόνο μέσω της τηλεοπτικής εικόνας, που διαμορφώνει τις συνειδήσεις και προκαθορίζει τα γεγονότα. Αγωνιούμε μήπως και διαταραχθεί ο ράθυμος πλην αδιέξοδος μικρόκοσμός μας. Ας αποτινάξουμε το καταδυναστευτικό μας εγώ, να γίνουμε επιτέλους δημιουργικοί, ώστε να βοηθήσουμε τελικά πράγματι τους εαυτούς μας και συγχρόνως το κοινωνικό σύνολο.

Του Δημητριου X. Παξινου
Ο Δημήτριος Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.