Ένας εχθρός με το όνομα μετριότητα...

Ένας άντρας πήγε να επισκεφτεί έναν ηλικιωμένο αγρό­τη, ο οποίος ήταν διάσημος κυνηγός. Όταν έφτασε στη φάρμα, παρατήρησε ότι ένα από τα κυνηγετικά του σκυλιά ήταν ξαπλωμένο στην αυλή. Ήταν φανερό ότι το σκυλί ένιωθε δυσάρεστα. Κάτι το ενοχλούσε και το έκανε να γα­βγίζει και να κλαψουρίζει συνέχεια. Λίγα λεπτά αργότερα, ο άντρας ρώτησε τον αγρότη τι θα μπορούσε να προκαλεί τόση δυσφορία στο κακόμοιρο το ζώο. «Μη νοιάζεσαι γι’ αυτό το γέρικο σκυλί», απάντησε ο αγρότης. «Είναι έτσι εδώ και πολλά χρόνια». «Το έχεις πάει ποτέ σε κτηνίατρο για να βρεις ποιο μπο­ρεί να είναι το πρόβλημα;» ρώτησε ο άντρας. «Γιατί να ασχοληθώ; Ξέρω ακριβώς τι φταίει με αυτό το σκυλί. Είναι απλώς πολύ τεμπέλικο». «Μα τι σχέση έχει αυτό με το κλαψούρισμά του;» «Κοίτα», απάντησε ο αγρότης, «τυχαίνει εκεί που κάθεται να προεξέχει ένα καρφί από το ξύλο. Του τρυπάει το πόδι και αυτό το ενοχλεί, έτσι κάθε φορά που κάθεται εκεί, γαβγίζει και κλαψουρίζει». «Τότε γιατί δε μετακινείται κάπου αλλού;» αναφώνησε ο επισκέπτης γουρλώνοντας τα μάτια του. «Τι να σου πω», είπε ο αγρότης, «μάλλον δεν τον ενοχλεί τόσο πολύ». Άκουσα κάποτε έναν προπονητή να κάνει το εξής έντονο κή­ρυγμα στην ομάδα του: ο εχθρός του άριστου είναι το καλό! Το σκέφτηκα για λίγο και συνειδητοποίησα τη μεγάλη σοφία που κρυβόταν σε αυτή την απλή πρόταση. Όσο είμαστε ικανοποιημένοι με το καλό, ποτέ δε θα καταφέρουμε το άριστο. Ο Σόμερσετ Μωμ, Βρετανός συγγραφέας, είπε κάποτε: «Το ενδια­φέρον στη ζωή είναι ότι, αν δε συμβιβαστείς με τίποτα λιγό­τερο από το καλύτερο, συνήθως θα το καταφέρεις». Το αντί­στροφο ισχύει επίσης. Αν συμβιβαστείτε με μια μέτρια ζωή ή μια μέτρια ύπαρξη, τότε αυτήν θα λάβετε. Παρόλο που κάποιοι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους μη γνωρίζοντας τις αγελάδες που κουβαλούν στην πλάτη τους, άλλοι τις συνειδητοποιούν αλλά συνεχίζουν να τις φροντί­ζουν και να τις θρέφουν. Γιατί; Γιατί τους προσφέρουν μια ζώ­νη ασφαλείας, στην οποία δυστυχώς η μετριότητα είναι απο­λύτως αποδεκτή/Ετσι, πρόθυμα φροντίζουν το κοπάδι τους, γιατί τους επιτρέπει να απαλλαγούν απ’ οποιαδήποτε ευθύνη για την επιτυχία τους και να ρίξουν το φταίξιμο για την απο­τυχία τους κάπου αλλού. Έχουν μια δικαιολογία για κάθε λό­γο, εποχή ή ημέρα της εβδομάδας. Αν ξαφνικά στερεύαμε από δικαιολογίες για να εξηγήσου­με τη μετριότητά μας, θα μας απέμεναν δύο απλές επιλογές: είτε να αποδεχτούμε ιοο% την ευθύνη για την κατάστασή μας και να αρχίσουμε να αλλάζουμε (επιτυχία!), είτε να αποδε­χτούμε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας και να παραδοθούμε (αποτυχία!). Δεδομένων των δύο επιλογών -αλλαγή ή παραίτηση- ο δρόμος που πρέπει να πά­ρουμε είναι προφανής. Δυστυχώς, οι αγελάδες μάς προσφέρουν και μια τρίτη εναλλακτική, μια εναλλακτική της οποίας οι συνέπειες είναι πιο καταστροφικές από την ίδια την αποτυχία: τη μετριότητα. Μας μετατρέπουν σε άτομα που έχουν καλές προθέσεις, αλλά πέφτουν θύματα της σκληρής μοίρας. Θέλουμε να είμαστε εξαιρετικοί, αλλά δεν μπορούμε. Θέλουμε να εκπληρώσουμε υπέροχους στόχους, αλλά δεν είναι δυνατόν. Δεν έχουμε τις ευκαιρίες, τα γονίδια, τα ταλέντα ή την καλή τύχη· έτσι, συμ­βιβαζόμαστε με ό,τι μας τύχει. Αυτή η τρίτη εναλλακτική -η μετριότητα- είναι χειρότερη από την πλήρη αποτυχία. Τουλάχιστον το να φτάσουμε στον πάτο μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τις συνθήκες και να σκεφτούμε άλλες λύσεις. Όταν φτάνετε στον πάτο και βρί­σκεστε στο χαμηλότερο σημείο της ζωής σας, υπάρχει μόνο ένας δρόμος που μπορείτε να ακολουθήσετε: η ανοδική πο­ρεία. Η απόλυτη μιζέρια, η ύστατη αποτυχία ή η απόλυτη κα­τάρρευση δημιουργούν καταστάσεις τύπου «κάνω κάτι ή πε­θαίνω» που μας αναγκάζουν να δράσουμε. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση της μετριότητας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όσον αφορά τη μετριότητα είναι ότι γίνεται ανεκτή. Μπορεί να ζούμε μέσα στη μετριότητα και να τη συνηθίσουμε. ΔΡ. ΚΑΜΙΛΟ ΚΡΟΥΖ -ΜΙΑ ΑΓΕΛΑΔΑ, ΜΙΑ ΦΟΡΑ… Πηγή: http://thelei.wordpress.com