Διάλεξε πλευρά...

Βάζεις ξυπνητήρι να σηκωθείς να ποτίσεις και να σκαλίσεις τον κήπο σου, να κόψεις τους καρπούς από τα δέντρα σου που με κόπο έχεις περιποιηθεί. Είσαι πρόθυμος και ευδιάθετος να βοηθήσεις τον γείτονα σου όταν σε χρειαστεί. Μετά θα φροντίσεις την πόλη σου, να είναι καθαρή, το πολίτευμα της να είναι δημοκρατικό, να την προστατεύεις από τους εχθρούς και οι πολίτες της να ζουν αρμονικά και όμορφα. Τέλος, θα ασχοληθείς με τα ζωάκια. Θα τα ταΐσεις, θα τα φροντίσεις και θα τα πας στον γιατρό αν χρειαστεί. Τί μας συμβαίνει; Πώς γίνεται να φτιάχνουμε πόλεις στο facebook την ώρα που η δικιά μας γκρεμίζεται; Πώς γίνεται να καλλιεργούμε φάρμες στο facebook ενώ την γη μας την εκμεταλλεύονται άλλοι; Πώς γίνεται να φροντίζουμε τα ζωάκια στο facebook ενώ στην πραγματικότητα σκοτώνουμε τα αδέσποτα; Είναι πολύ βολικό, αυτό που φοβάσαι να κάνεις στην πραγματικότητα, να το κάνεις σε ένα παιχνιδι. Πρέπει όμως να ξεβολευτούμε και να βοηθήσουμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Το οφείλουμε στους προγόνους μας, στους γονείς μας, στους απογόνους μας, στα παιδιά και την ιστορία αυτού του τόπου. Είναι καιρός να νοιαστούμε για τον διπλανό μας να γίνουμε ξανά άνθρωποι, να παλέψουμε για τις αξίες και τα ιδανικά μας, για την περηφάνεια και τον λαό μας. Δεν είναι προαιρετικό, είναι υποχρεωτικό! Μου ‘ρχεται στο μυαλό το παιδικό τραγουδάκι που υπήρχε στο ανθολόγιο της πρώτης δημοτικού, όταν τα βιβλία είχαν ακόμα αίμα. «Το γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Ο ήρωας της ιστορίας είναι ο κυρ Νικόλας, ένας καλοκάγαθος και σοφός γέρος. Ήθελε πριν πεθάνει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, όλα τα αγόρια και κορίτσια της γης, να δώσουν τα χέρια και να φτιάξουν ένα γαϊτάνακι γύρω από τη γη και ολοι μαζί αγαπημένοι να χορέψουν και να τραγουδήσουν. Το παραφράζω λιγάκι: Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια και αφήνανε τις «φάρμες» τους και μπαίναν στον χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος και πάλι αυτό τον κόσμο θα φτιάχναμε θαρρώ. Ο κυρ Νικόλας βρήκε τρόπο και το κατάφερε, μπορούμε και εμείς! Σίγουρα θέλει κόπο, πίστη και τόλμη. Αρκεί να μην αφεθούμε στους φόβους μας. Φοβάμαι να επαναστατήσω. Φοβάμαι να μιλήσω. Φοβάμαι να βοηθήσω. Φοβάμαι να αγαπήσω. Φοβάμαι να ζήσω. Ας αφήσουμε το facebook και ας γράψουμε στο βίβλιο της ζωής, στο βιβλίο της ψυχής, στο βιβλίο της πραγματικής εικόνας και όχι της εικονικής πραγματικότητας. Μιλάω για την πλευρά που μας κοιμίζει, μας αποξενώνει, μας αδρανοποιεί. Δε μας προσφέρει τίποτα, παρά μόνο παιχνίδια που μας αποχαυνώνουν και όχι για την πλευρά του facebook που μας αφυπνίζει. Που μας ενισχύει την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, που μας ενώνει και περνά επαναστατικά μηνύματα. Την πλευρά των αγγελιών και των ομάδων για ανθρώπους που μας χρειάζονται και ζώα που μας έχουν ανάγκη. Το θέμα είναι σε ποιά πλευρά θέλουμε να είμαστε. Κάνε την επιλογή σου. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και αυτό είναι εις βάρος μας. Να τον γυρίσουμε πίσω δεν γίνεται. Αλλά όλοι μαζί ίσως μπορούμε να τον σταματήσουμε και αξίζει να προσπαθήσουμε. Ας το τολμήσουμε!

Πηγή: http://www.protagon.gr - της Δήμητρας Τριανταφύλλου