Παράξενα που είναι εκεί έξω...

Παράξενα που είναι εκεί έξω. Οι άνθρωποι περπατάνε ακροβατώντας ανάμεσα στη πραγματικότητα και στα φαντάσματα. Ο καθένας στη δική του πραγματικότητα και στα δικά του φαντάσματα. Μοιράζονται τον αέρα, τα σπίτια, τα κρεβάτια τους και δεν μπορούν να μοιραστούν λίγη από τη κρυφή σκέψη τους, αυτή που βγαίνει ύπουλα από τα βάθη του μυαλού τους και τους στερεί την ανάσα. Μισούν ότι έχουν αγαπήσει πιο βαθιά, απαξιώνουν αυτό που θαυμάζουν να το φέρουν στα μέτρα τους, φτύνουν ότι τους δίνεται αβίαστα χωρίς να το πληρώσουν, πληρώνουν ακριβά το φτιασιδωμένο απλησίαστο, ουρλιάζουν για την αλήθεια που τους πρέπει ενώ το μόνο που αποζητούν είναι μια σταγόνα ψέμα. Πηγαινοφέρνουν τις μοναξιές τους σε γεμάτα βαγόνια, κρυφά επιθυμώντας να είναι το άλλο μισό σε κείνο το ζευγάρι που αγκαλιάζεται στη γωνία ενώ έχουν στραγγαλίσει ως ανυποψίαστο βρέφος την αγάπη που τους δόθηκε. Καλύπτουν τις πληγές τους, καμαρώνουν για τις ουλές τους, γελάνε περήφανα για την αποτυχία τους να δώσουν, εγωιστές γίγαντες ανίκανοι να μοιραστούν το δικό τους περιβόλι. Και μέσα στην τόση ανία τους πάντα περιμένουν από κάποιον να τους φέρει την ευτυχία. Και όταν έρχεται τον κλωτσάνε σαν σκυλί γελώντας στα μούτρα του για την αφέλεια του να πιστέψει ότι αυτό που έφερε τους άξιζε. Μισοκλείνουν τα μάτια στο φως, τα ανοίγουν διάπλατα στο σκοτάδι . Εκεί έξω κάνει κρύο πια. Λέω να μπω πάλι μέσα.

Πηγή: RAMNOUSIA