Το πιο παράδοξο απ' όλα τα πλάσματα...

«Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου, σαν το σκορπιό , μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου.
Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου, σαν το σπουργίτι μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του. Εχ, σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου, σαν το στρείδι το σφαλιγμένο και ήσυχο.
Τι τρομερός πούσαι, αδερφέ μου, σα στόμιο σβησμένου ηφαιστείου. Κ' ένας δεν είσαι, αλλοίμονο, δεν είσαι πέντε δεν είσαι μήτε και μιλιούνια. Σαν πρόβατο είσαι, ω αδερφέ μου.
Όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος, όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας, βιάζεσαι να χωθείς μες το κοπάδι και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο, τρέχοντας, κι από πάνου με καμάρι.
Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου, πιότερο ακόμα κι απ' το ψάρι που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς ναν τη γνωρίζει. Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια είναι από σένανε, αδερφέ μου, Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κ' έτσι τσακισμένοι Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας, Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; - όχι, Όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο...»

Ναζίμ Χικμέτ