Κουτσό...

Πιθανόν να μην το έχεις παρατηρήσει, αλλά από πολύ μικρός ακόμη, τις πιο σημαντικές στιγμές σου τις ζεις με το βλέμμα καρφωμένο σε δάπεδα. Αμήχανος, φοβισμένος, ανυπόμονος, παγωμένος, τελειωμένος. Με την καρδιά στο στόμα ή κρατώντας τη στα χέρια. Μετρώντας αμίλητος, σχήματα συμμετρικά. Ξεθωριασμένα συνήθως τετράγωνα.
Στου νηπιαγωγείου το σπαρμένο με παιχνίδια πάτωμα, μέχρι να γυρίσει πίσω η μαμά, σε αίθουσες σχολικές αδιάφορος, στις κάθε είδους αίθουσες αναμονής, στον προθάλαμο της εντατικής, στα πεζοδρόμια τις νύχτες μόνος, στα πεζοδρόμια τις μέρες μόνος, στο πλακόστρωτο του νεκροταφείου, στου γραφείου τα απαίσια πλακάκια, στα βρώμικα μάρμαρα στις ουρές των υπηρεσιών που καμιά υπηρεσία δεν προσφέρουν, στων φτηνών ξενοδοχείων τα ξεφτισμένα πλαστικά.
Τα κοιτάς, τα μετράς και συνεχίζεις να νοιώθεις. Σαν η τακτοποιημένη σειρά τους να μπορεί να παρέμβει σ΄όσα ατακτοποίητα νοιώθεις. Σ΄όσα θα ήθελες αλλά δεν μπορείς να αισθανθείς, να ζήσεις, να έχεις, να μην έχεις. Σαν να μπορεί το σχήμα τους να οδηγήσει, να ξετυλίξει, την τύχη και τα κουβάρια σου.
Τα πατάς, τα ξαναπατάς, τα παρακαλάς. Κάποιο να λοξοδρομήσει από την τέλεια σειρά τους. Κάποιο ξαφνικά να αποκτήσει μια ελαστική πιθανότητα. Να εγκαταλείψει το ορισμένο σχήμα του. Κάποιο, να οδηγεί σ΄έναν δρόμο άλλο. Φωτεινότερο απ΄αυτόν που παίρνουν στιγμή με τη στιγμή οι αγωνίες σου.
Μπορείς αν θες να παίξεις κουτσό με τις μεγαλύτερες στιγμές σου. Να πηδήξεις από τετράγωνο σε τετράγωνο, με το ένα πόδι στον αέρα και τη ματιά καρφωμένη στις λεπτές γραμμές ανάμεσά τους. Να κάνεις μια απελπισμένη ευχή. Σαν εκείνο το παλιό παιδικό παιχνίδι με την κούνια. Αν τα πόδια ακουμπήσουν μέχρι εκείνον το θάμνο, η ευχή θα βγει αληθινή. Αν καταφέρεις να μην πατήσεις δέκα τετράγωνα, θα γίνει. Ή δεν θα γίνει.
Μη ντρέπεσαι. Παίξε. Κανείς δεν σε κοιτά. Στις δικές σου μεγάλες στιγμές οι άλλοι κοιτούν ψηλά. Και σφυρίζουν. Όπως εσύ στις δικές τους. Ούτε τα πόδια, ούτε οι σκέψεις κινδυνεύουν να συναντηθούν. Μόνο τα πλακόστρωτα ξέρουν τις αλήθειες και δεν θα μιλήσουν ποτέ.
Σε κανέναν δεν θα μαρτυρήσουν ότι εκεί που σήμερα περπατάς με το γαρύφαλλο στο χέρι, δεν έπαιξες ποτέ κουτσό. Πάντα ψηλά κοιτούσες.

Πηγή:http://ore-ti-me-les.blogspot.com