Σε ποιο μονοπάτι βαδίζουμε...

«Ακόμη μια φορά, έρχομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, και αναρωτιέμαι, σε ποιο μονοπάτι βαδίζω, οδεύω σωστά(;), κι αν όχι μπορώ να γυρίσω πίσω και να αλλάξω διαδρομή. Δυστυχώς η ζωή είναι μονόδρομος, δεν έχω τη δυνατότητα να αλλάξω αυτά που έχουν συμβεί, πρέπει να μάθω να ζω με το παρελθόν μου, το οποίο όσο κι αν τη μέρα το ξεχνώ, πάντα τα βράδια με επισκέπτεται. Είναι λίγο πριν αποποιηθώ τον κόσμο και ταξιδέψω στο όνειρο, κι είναι αυτό που τα βράδια με κρατά ξύπνιο, γεμάτο αγωνία και αδυναμία. Τι ξημερώνει το αύριο; Είναι αδύνατο να γνωρίζεις, παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι γνωρίζω. Αυτό που τόσο καιρό φέρνουν τα τόσα αύριο που έχω ζήσει, το κενό. Είναι η ζωή ένα θέατρο, μια παράσταση. Μια φάρσα του θεού απέναντι στο πιο αγαπημένο του δημιούργημα, τον άνθρωπο. Και εμείς είμαστε πρωταγωνιστές; Όχι, είμαστε κομπάρσοι απέναντι στη μοιρά; Και πάλι όχι, είμαστε μαριονέτες των αποθημένων της προηγούμενης γεννιάς, και της πιο προηγούμενης και πάει λέγοντας... Ένας ατέλειωτος θίασος ψυχών, ατακερματισμένων στο κέντημα του πεπρωμένου, σαν ένας ματωμένος έναστρος ουρανός, σαν μια θυσία σ'ένα ανύπαρκτο θεό. Απογοήτευση; Δεν είναι απογοήτευση, αλλά ένα άγχος, μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγω από τα δεσμά, να κάνω το κάτι διαφορετικό, κι όμως κάθε μέρα νιώθω ακόμη πιο πολύ κομμάτι του καθεστώτος, του συστήματος που μισώ κι απ'το οποίο θέλω να αποδράσω. Ίσως τελικά να γέννησα εγώ ο ίδιος το σύστημα. Κι όλοι αυτοί εκεί έξω; Προσπαθούν κι αυτοί, ο καθένας ξεχωριστά, με τον δικό του τρόπο, μέχρι τα δικά του συμφέροντα να θιχτούν, οπότε και απευθύνεται στο σύστημα για προστασία. Όλοι θέλουν να ξεφύγουν, μέχρις ότου να διαπιστώσουν ότι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον ίδιο τους τον εαυτό με συνέπεια την αποδοχή της μοίρας. Μοιρολάτρες; Όχι "μοιροκλάφτες", άνθρωποι σαν και μένα που μιζέρια στη μιζέρια κομματιάζονται σε μερίδες ώστε να αταβροχθιστούν από τους εαυτούς τους, το μεγαλύτερο σύστημα. Όλα είναι μια απόφαση, από τη γέννησή μας, μέχρι και το τέλος μας. Αποφάσεις που΄λαμβάνουμε και δε θυμόμαστε κι όμως που μας ορίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος, από την κορυφή, μέχρι τον πάτο. Το θηρίο για να νικηθεί θέλει ομαδική δουλειά, κι εμείς συνεργαζόμαστε με το εγώ μας. Πάντα θα είμαστε δούλοι των εαυτών μας, ώσπου όλοι κάποια στιγμή να αναζητήσουμε την ισορροπία κι όχι την υλική μας αναγνώριση. Όχι δεν είμαστε αυτό που φοράμε, εκτός κι αν γεννιόμαστε με ρούχα, δεν είμαστε αυτό που κατέχουμε γιατί τίποτα δεν έχουμε, είμαστε ψυχές σ'ένα σύμπαν τόσο μεγάλο όσο η "καρδιά" του ενός μας. Αρκεί αυτό για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε αρχή και τέλος, ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Σε αυτή την παράσταση θέλουμε τη συντροφιά του ενός ή των πολλών για να μας "σπρώξουν", για να τους "σπρώξουμε", να μας σηκώσουν και να σηκώσουμε, συμπρωταγωνιστές στη πιο δύσκολη μάχη της ζωής μας, τη Ζωή...Πριν πέσει η αυλαία, ας κυνηγήσουμε το όνειρο, παρέα με κάποια ψυχή... αυτό το χειροκρότημα ας μην είναι για one man show...Συμπαράσταση!»