Μην κλαις...

«Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι την ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να την ζητήσω.
Τόσο την σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο την δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να την ζητήσω τώρα…Και τι ωφελεί… Αυτό που θα ήθελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές… Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα…Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω την φωνή του, να μου πει ψιθυριστά ‘μην κλαις’. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό…»

Αλκυόνη Παπαδάκη