Η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες...

«Τα παιδιά σου δεν είναι τα δικά σου παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας, Και παρόλο που είναι μαζί σας δε σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε και στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μη ζητάτε να τα κάνετε σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε καθυστερεί με το χθες.
Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα εμπρός. Ο τοξότης βλέπει το στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή Του για να πάνε τα βέλη του γρήγορα και μακριά. Ας σας φέρει χαρά το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη. Γιατί όπως Αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό.»

Khalil Gibran