Θα τα πούμε Κώστα...

Κώστα,σου άρεσε να ζείς ελεύθερα χωρίς περιορισμούς. Γι΄αυτό και το όνειρο σου ήταν όπως μου είχες πεί να πάρεις αυτήν την μηχανή..."Πάνω στην σέλλα της νίωθεις άρχοντας", μου είχες εξομολογηθεί. Όμως το όνειρο σου, δεν είχε μπέσα!Δεν σου φέρθηκε σαν άρχοντα...Το όνειρο σου μετατράπηκε σε εφιάλτη μας...Σε πέταξε στην άσφαλτο και κανείς μας δεν πρόλαβε να σε βοηθήσει... Ούτε ο ίδιος ο Θεός, σου έδειξε επιείκια...Την άξιζες την επιείκια Κώστα.Τόσα χρόνια σαν οδηγός του ΕΚΑΒ, από τα χέρια σου πέρασαν πάρα πολλές περιστατικά. Η κόντρα σου με το χρόνο, για να τα προλάβεις ανελέητη. Πάντα σε έβγαζε νικητή. Ήσουν από τα πιο έμπειρα πληρώματα μαζί με τον φίλο σου τον Ηλία που όλο ανάφερες...Όμως η εμπειρία σου δεν σε έσωσε ρε Κώστα.Αν και είχες δεί πολλές παρόμοιες περιπτώσεις με την δικιά σου, αν και πάντα φορούσες το κράνος αυτήν την φορά δεν το έβαλες...
Ήταν σαν να μας βάρεσε κεραυνός, στην είδηση του θανάτου σου. Aν περνούσε τώρα ο λόγος σου, δεν θα την ήθελες αυτήν την πένθιμη σύναξη.
Ήταν όλοι εδώ, φίλοι, γνωστοι, συγχωριανοί, συνάδερφοι, για να σου πουν από κοντά: "θα τα πούμε". Eίναι αδιανόητο, ανήκουστο, απαράδεκτο, αυτό που συνέβη. Aρνούμαστε να το αποδεχτούμε, αποχαιρετώντας σε. Kαι αυτήν την άρνηση θα την κουβαλάμε σ' όλη την υπόλοιπη ζωή μας...
Φίλε Κώστα έφυγες νωρίς και το κενό που άφησες μεγάλο. Μας λείπει η παρουσία σου, η ματιά σου, το χαμόγελό σου, τα αστεία σου. Θα έχεις καλή παρέα εκεί, αφού θα σε περιμένουν, συγγενείς, γνωστοί αλλά και ο πατέρας μου...
Θα τα πούμε...