Πιστεύω, Αγωνίζομαι,Νικάω...

«Ζω μέσα στη σκόνη, ζω στο σκοτάδι, αλλά ξέρω πως αν συνεχίσω να περπατάω θα φτάσω στο φως. Οι άνθρωποι γύρω μου είναι τυφλοί, έχουν χάσει το κουράγιο τους και λένε πως τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Μόνο σκοτάδι και σκόνη. Κουράζομαι να τους εξηγώ ξανά και ξανά πως κάνουν λάθος, πως δεν πρέπει να τα παρατάνε. Αλλά δεν σταματάω στιγμή. Τα πόδια μου έχουν ματώσει από το περπάτημα και κάποιες φορές πιστεύω πως ο άλλοι έχουν δίκαιο. Όμως σκέφτομαι πως αν σταματήσω να περπατάω, αν μείνω εδώ και δεχτώ το σκοτάδι και τη σκόνη, δε θα υπάρχει κανείς να μιλάει γι’ αυτόν τον κόσμο, θα ξεχαστεί το φως, κανείς δεν θα ξέρει πως είναι τα χρώματα. Εγώ ξέρω, όχι γιατί τα είδα, αλλά γιατί τα πίστεψα. Ούτε μια φορά δεν είδα έναν γαλάζιο ουρανό από τότε που γεννήθηκα, ούτε μια κόκκινη παπαρούνα. Στο μυαλό, όμως, και στην καρδιά μου είναι τόσο έντονα που όταν κοιτάζω μέσα μου και τα βλέπω, τρυπάνε τους δακρυϊκούς μου αδένες. Κι έτσι πιστεύω… και συνεχίζω… και περπατάω… και θα φτάσω κάποια μέρα εκεί. Κι αν όχι εγώ τα παιδιά μου. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτόν τον κόσμο, κανείς δεν μπορεί να τον καταστρέψει, αν δεν τον αφήσω εγώ. Είναι ο δικός μου κόσμος. Είναι ο δικός μας κόσμος. Αν με τα χέρια μας δεν διώξουμε την σκόνη, αν με τις φωνές μας δεν χτίσουμε τον δρόμο, δεν θα φτάσουμε ποτέ. Πιστεύω. Αγωνίζομαι. Νικάω. Το ΠΑΝ!»