Μας έλεγαν...

«Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…
Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξανάβρει τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη. Εμείς, δεν μπορεί, θυμόμαστε ακόμη τι δώσαμε. Εκείνος θα θυμάται μονάχα τι κέρδισε από την κάθε του προσφορά.»

Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο γυμνασμάτων

Ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε το παραπάνω κείμενο πριν 70 περίπου χρόνια. Ο λόγος του μςγάλου μας ποιητή προφητικός (όπως και σε πολλά άλλα από τα ποίηματα του), φαίνεται σαν να είναι γραμμένος για όλους εμάς τους κατοίκους του Νομού Κοζάνης.
Πρίν 50 χρόνια λοιπόν έκανε την εμφάνιση της στην περιοχή μας η ΔΕΗ. Ο κόσμος τότε για να βρεί δουλειά ήταν αναγκασμένος να γίνει είτε εσωτερικός μετανάστης είτε να πάει στο εξωτερικό. Προκειμένου να σταματήσει η μετανάστευση ο κόσμος δεν δυσκολεύτηκε να πειστεί για την αναγκαιότητα της ΔΕΗ και υποτάχτηκε σε αυτήν. Αυτή όμως από τότε έδειξε το κακό της "χαρακτήρα". Μισθοί χαμηλοί, συνθήκες εργασίας απαράδεκτες κ.α .
Ο κόσμος παρόλα αυτά την αγάπησε. Δούλεψε με ζήλο σε αυτήν, της πρόσφερε τα πάντα, στο βωμό του εθνικού συμφέροντος...Αυτή από την πλευρά της τάζοντας (κανείς δεν έπαθε από το τάξιμο τίποτα, από το δώσιμο παθαίνεις) και σπέρνοντας την αμάθεια με την βοήθεια διαφόρων "φορέων" συνέχισαν απρόσκοπτα το έργο τους, παίρνοντας πολλά και δίνοντας όσο το δυνατό λιγότερα...
Η κατάσταση συνεχιζόταν. Ο κόσμος της περιοχής, με μοιρολατρία και μιζέρια, έμαθε να βιώνει ολοένα και περισσότερο την κατάσταση στο πετσί του και δεν αντιδρούσε στον εργοδότη του. Για όσο το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος η επιχείρηση δεν δίστασε να υπονομεύσει την υγεία των κατοίκων αλλά και των εργαζομένων σ' αυτήν. Βλακωδώς και αυτήν την δώσαμε. Εγκατελείψαμε την ζωή που η φύση που με τα στοιχεία της -γη, νερό, αέρα - απλόχερα μας προσέφερει. Ανάπτυξη χωρίς θυσίες δεν υπάρχει μας είπαν. Ποτέ δεν μας είπαν όμως πως ανάπτυξη και περιβάλλον, μπορούν να συμβιώσουν όταν "κάποιοι" το θελήσουν...ούτε μας είπαν πως ανάπτυξη δεν είναι μόνο η ΔΕΗ αφού υπάρχουν καλύτεροι εργοδότες από αυτην αρκεί να γίνουν ουσιαστικά βήματα ανάπτυξης.
Πάροτι λοιπόν η κατάσταση είναι επιεικώς απαράδεκτη και ήδη βαδίζουμε στην μεταλιγνιτική εποχή βλέπουμε πως ο κόσμος δεν αντιδρά. Όταν κάποιος αντιδρά το επιχείρημα "τώρα το θυμήθηκαν;" κυριαρχεί. Ποτέ δεν μπορείς να πεις, πως, είναι νωρίς, για να κανείς το καλό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποτέ θα είναι πολύ αργά.
Ακόμα και τώρα λοιπόν μπορούμε να διεκδικήσουμε αυτά που καταχραστικά μας στέρησαν τόσα χρόνια: να ξαναβρούμε την ζωή. Δεν πρόκειται να την παζαρέψουμε... Το δακρύβρεχτα συγνώμη του γενικού της ΔΕΗ Α.Ε κ.Αθανασόπουλου (και το κύριε μπαίνει καταχρηστικά αφού για άλλη μια φορά μας απαξίωσε και με τα χίλια ζόρια ήρθε παρότι έχει "υπογράψει" το πολυδιαφημισμένο σύμφωνο συνεργασίας με την τοπική κοινωνία) μας υπενθυμίζει πως από τότε που εφευρέθηκε το συγνώμη καταργήθηκε το φιλότιμο. Ο mister Toyota μας απόδειξε πως τηρεί πιστά την φιλόσοφία της ΔΕΗ Α.Ε:βαράτε τους και ας κλαίνε, η δουλεία μας να γίνεται. Εμείς θυμόμαστε τι δώσαμε. Όλο μας το είναι! Αυτοι;
Με εφόδιο την μνήμη από τα λάθη του παρελθόντος και την ενότητα όλων των πολιτων θα δώσουμε στην ΔΕΗ Α.Ε να καταλάβει ακόμη περισσότερο πως η περίοδος χάριτος έχει εδώ και καιρό τελειωσει...