Ένα γράμμα....

Γιε μου και κόρη μου, ξεχυθήκατε επιτέλους. Μέσα από τις βόμβες και τη δυστυχία, όπως πάντα. Μέσα από την κατάφωρη αδικία, όπως πάντα. Την ώρα που ο θάνατος θερίζει, όπως πάντα. Καλωσορίσατε, όπως πάντα. Καλωσορίσατε ελπίδες αυτού του κόσμου και του αυριανού. Καλωσορίσατε, για πρώτη φορά σ' όλη τη Γη ενωμένοι.
Σας είχαμε στα χείλη για καιρό, σας περιμέναμε με τη λαχτάρα του θνητού που μόνη ελπίδα να μην πεθάνει είσαστε σεις. Με τη λαχτάρα της Ειρήνης, που μόνη ελπίδα να μην πεθάνει είσαστε σεις. Με τη λαχτάρα της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της ίδιας της Ελπίδας, που μόνη ελπίδα να μην πεθάνουν είσαστε σεις.
Εσείς δεκατοσάχρονα, ότι πιο όμορφο γέννησε ο κόσμος εδώ και χρόνια. Εσείς, που βγήκατε, που πορευτήκατε, που εμφανιστήκατε επιτέλους με τις αδούλευτες φωνές της Άδολης Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, της Ασυμβίβαστης νεότητας. Αυτής που γεννάει τον κόσμο. Σε αντίθεση με τη συμβιβασμένη ωριμότητα. Που θάβει τον κόσμο.
Καλωσορίσατε, στην Ώρα σας όπως πάντα. Την ώρα που το ψέμα οργιάζει, την ώρα που η αδικία κυβερνά, την ώρα που η βλακεία προσβάλλει τη νοημοσύνη, την ώρα που ο κόσμος πάει να σκύψει, την ώρα που η Εξουσία διψάει για νέους δούλους. Καλωσορίσατε.
Καλωσορίσατε ελπίδα του κόσμου. Γεμίστε τη Γη έτσι όπως χτες, με φωνές καινούριες, με σημαίες καινούριες, με συνθήματα καινούρια, με τραγούδια καινούρια, με τύμπανα καινούρια, με ιδέες καινούριες.
Για να ζήσει όρθιος, όπως αξίζει, ο Άνθρωπος, που όλοι οι Άνθρωποι ονειρεύτηκαν. Ο Άνθρωπος, που μόνο οι ψυχές των άδολων δεκατοσάχρονων ξέρουν. Ο Άνθρωπος Ενάντια στον Υπάνθρωπο.
Καλωσήρθατε κληρονόμοι του σήμερα. Ξεπεράστε μας. Μπείτε μπροστά. Πολεμήστε μας. Αφυπνίστε μας. Καταστρέψτε μας αν είμαστε εμπόδιο για να ζήσει ο κόσμος με λιγότερα κτήνη, με λιγότερα τέρατα, με λιγότερους σκυμμένους, συμβιβασμένους, με λιγότερους ψεύτες, με λιγότερους δειλούς, με λιγότερους διπρόσωπους, με λιγότερους υπηρέτες, με λιγότερη αλαζονεία, με λιγότερη παλιανθρωπιά.
Ξεχυθήκατε, όπως πάντα, από το μόνο μαιευτήριο που γεννάει τις γενιές η Ιστορία: τους δρόμους.
Γεννηθήκατε από τα εγκλήματα των ασυνείδητων και των συμβιβασμένων, που σπέρνουν δηλητήρια στις τροφές, δηλητήρια στις θάλασσες, δηλητήρια στον αέρα, δηλητήρια στις ιδέες.
Γεννηθήκατε από τους εγκληματίες που αδιαφόρησαν για τον κόσμο που θα ζήσετε. Κοντόφθαλμα και δειλά προσηλωμένοι στο σήμερα, στα μικρά, ποταπά και χυδαία συμφέροντα, σας παραδίδουν σε κοινωνίες της ζούγκλας, σε ασθματικές ατμόσφαιρες, σε τροφές πλαστικές, σε δολοφόνους κάθε άλλης ζωής, που έχει άλλη μορφή από τον άνθρωπο.
Ενωθείτε. Με τα νιάτα όλου του κόσμου. Είσαστε οι πρώτοι που το μπορείτε και πορευτείτε μαζί ενωμένοι.
Καλωσήρθατε στον κόσμο του αύριο. Το δικό σας κόσμο. Και γκρεμίστε. Ότι έχουμε χτίσει σαθρό, ότι μας πάει προς τη ζούγκλα, ότι προσβάλλει το Νου, την Ευγένεια, την Αξιοπρέπεια, την Ισοπολιτεία. Γκρεμίστε.
Και χτίστε έναν κόσμο λίγο καλύτερο. Όσο μπορείτε λίγο καλύτερο. Ώστε πάνω του άλλες γενιές σαν και σας να χτίσουν έναν κόσμο λίγο καλύτερο. Λίγο πλουσιότερο. Όχι σε χρήμα. Όχι σε κοινωνίες πλουσιότερες στο έχω και φτωχές σε Ανθρώπους. Κοινωνίες πλουσιότερες σε Ανθρώπους. Έχουν δεν έχουν.
Χτίστε, όσο μπορείτε, τις κοινωνίες, όπου το πρωί ξυπνάει κανείς σαν Άνθρωπος, ζει σαν Άνθρωπος και κοιμάται το βράδυ σαν Άνθρωπος. Όχι αυτές που η ζωή είναι μια βία, ένα ψέμα, μια απαξία γι' αυτόν που στέκεται δίπλα σαν σύντροφος, σαν γείτονας, σαν συμπολίτης. Σαν είδωλο στον καθρέφτη.
Και μη φοβάστε. Αν είστε ενωμένοι, μη φοβάστε. Θα απειληθείτε, θα σας διαβάλουν, θα σας χτυπήσουν μ' όλα τα μέσα. Να μη φοβάστε. Έτσι κι αλλιώς ο κάθε κόσμος που υποδέχεται τις νέες γενιές είναι σκληρός, είναι αμείλικτος, είναι αντίπαλος. Θέλει υπηρέτες, θέλει φερέφωνα, θέλει να φτιάξει ότι του μοιάζει. Θέλει να θάψει κάθε καινούριο. Έτσι είναι η φύση.
Να μη φοβάστε ούτε τα λάθη. Χωρίς το λάθος δεν υπάρχει τίποτε για να διορθώσετε. Και τίποτε δεν είναι πιο χρήσιμο για σας από ένα: Να υπηρετείτε τον εαυτό σας όπως είναι σήμερα. Και να του δίνετε την ελευθερία να μαθαίνει για αύριο. Να αλλάζετε για αύριο. Να υπηρετείτε τα όνειρα του αύριο ακόμα κι αν πρόκειται ν' αλλάξουν. Μέχρι ν' αλλάξουν, αυτά είναι ότι ιερότερο έχετε.
Να αλλάζετε για έναν κόσμο για όλους, όχι για σας. Γιατί με όλους θα ζήσετε. Αυτή είν' η αρχή. Αυτά τα θεμέλια χτίστε.
Και πολεμήστε τα κτίρια του στενού εαυτού τομαριού, που χτίσαν οι πατεράδες και οι μανάδες. Γκρεμίστε την εντολή που σας δίνουν «να 'στε καλά και ν' αδιαφορείτε για όλους τους άλλους». Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Ένα μπούμερανγκ που χτίζει τις κοινωνίες της βίας.
Ξεχυθείτε ενωμένοι με όλους τους όμοιούς σας σ' όλο τον κόσμο. Και κάντε σημαία την Ευθύνη. Την ευθύνη του ενός και του πλήθους. Μόνο τότε θα έχει ελπίδα ο κόσμος, όταν κανείς δεν θα είναι ανεύθυνος, όταν κανείς δεν θα είναι αμέτοχος, όταν κανείς δεν θα είναι πολίτης χωρίς την ευθύνη αυτού του υπέροχου τίτλου.
Καλώς ήρθατε κληρονόμοι του σήμερα, κληρονόμοι του αύριο. Ξαναστήστε στη θέση που αξίζει, το έσχατο όπλο που έχει η ανθρωπιά για να υπάρχει. Το έσχατο όπλο που βρήκε ο Πολιτισμός για να αισθανθεί και να ζήσει, να δει, να χαϊδέψει, να ζεστάνει και να ζεσταθεί σε μια Φύση που τον περιβάλλει. Σε μια Φύση που είναι μέσα του. Σε μια Φύση που ψήγμα της είμαστε όλοι. Το έσχατο αυτό όπλο που λέγεται Δίκαιο.
Ξαναστήστε τη Δικαιοσύνη, που ποδοπατείται που κουρελιάζεται, που εξυβρίζεται, που διαστρεβλώνεται.
Πολεμήστε γι' αυτήν σαν Δικαίωμα. Σαν το μόνο και έσχατο δίκιο και όπλο, που έχετε σεις και που έχουμε όλοι. Ιδίως τώρα, που η κάθε μορφής βαρβαρότητα τη λερώνει στο στόμα της. Τώρα που η κάθε μορφής ποταπότητα, δουλικότητα, ανοχή και συνέργεια μικρών και μεγάλων της Γης λασπώνει, λερώνει και βρίζει τις δικές σας ψυχές, τις δικές σας ελπίδες να γίνεται Άνθρωποι όρθιοι ή άνθρωποι σκυμμένοι, ίδια απολίτιστοι μ' όλα αυτά τα σκοτεινά παραδείγματα.
Γκρεμίστε τα όλα ετούτα, γιε μου και κόρη μου. Και παλέψτε να χτίσετε τον ΔΙΚΟ ΣΑΣ τον κόσμο. ΠΑΛΕΨΤΕ. Και γκρεμίστε μας αν σας στεκόμαστε εμπόδιο.
Καλωσήρθατε ελπίδες του κόσμου.
Την Ανθρωπιά για να υπάρχει δεν τη μοιράζουν στους δρόμους. Την κερδίζουν στους δρόμους. Στους δρόμους της ανθρωπιάς. Όσοι πιστεύουν ότι την αξίζουν.
Σας φιλώ
Με αγάπη
Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
Σε παρακαλώ να δώσεις το γράμμα στα παιδιά και να τους πεις καλή αντάμωση. Αυτό μόνο

Από κείμενο του Γ. Παπαδόπουλου Τετράδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 6.4.2003