Όμορφος Κόσμος...

Βαρέθηκα ίδιους ανθρώπους γύρω μου να βλέπω. Στο δρόμο, στο σχολείο, στο σινεμά. Σε κάθε απόπειρα να ενώσω αποστάσεις.
Ο ένας πιστή αντιγραφή του άλλου. Σα να βγήκαν όλοι από το ίδιο καλούπι. Σα να τους έφτιαξε ο ίδιος Θεός.
Γιατί οι άνθρωποι θέλουν τόσο πολύ να μοιάζουν μεταξύ τους; Γιατί φοβούνται να είναι ο εαυτός τους;
Μου αρέσουν τα παιδιά με τα σχισμένα παντελόνια που περιέργως δεν είναι μάρκας Diesel.
Μου αρέσουν τα αγόρια με τα μακριά μαλλιά, ο τύπος που έκανε τα μαλλιά του Rasta.
Μου αρέσει η κοπέλα με το τσέλο και τα παράξενα ρούχα. Το αγόρι που περπατάει μέσα στη βροχή σφυρίζοντας και αφήνοντας τις άκρες των δαχτύλων του να γλιστράνε ανάμεσα στα κάγκελα που κυκλώνουν τις αυλές των σπιτιών.
Μου αρέσει να χαζεύω όσους αλητεύουνε καταμεσήμερο στα παγκάκια της πλατείας κάνοντας τσιγάρο και φιλοσοφώντας τη ζωή.
Μου αρέσουνε τα κυριακάτικα πρωινά που περνάω ξαπλωμένη στο κρεβάτι ακούγοντας ραδιόφωνο.
Μου αρέσει να ελπίζω πως θα έρθουνε καλύτερες μέρες, να είμαι παιδί. Να ξέρω πως ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου θα μπορώ ανά πάσα στιγμή να ανοίξω μια πόρτα και χωρίς εξηγήσεις να πω: «Γεια χαρά! Φεύγω!»
Μου αρέσει να κοιτάζω τον ήλιο ξέροντας πως ποτέ δε θα ‘ναι πιο όμορφος απ’ ό,τι τον βλέπω εγώ κείνη τη στιγμή.
Μου αρέσει να ανοίγω τον κόσμο και να αγκαλιάζω τον κόσμο, μια υδάτινη σφαίρα, μια μικρή μπάλα που ξέφυγε από τα χέρια ενός παιδιού-Θεού και κυλάει μέσα στο σύμπαν. Να σφίγγω πάνω μου τον κόσμο, να τον κλείνω μέσα μου. Έναν κόσμο που με περιμένει να τον κατακτήσω.
Πάλι φεύγω για ταξίδι…



Το κείμενο είναι μιας πολύ καλής μου φίλης και δεν μπορούσα παρά να το μοιραστώ μαζί σας...