Mε λένε Μαρίνο.Είμαι ένας κλόουν...

"Με λένε Μαρίνο. Είμαι ένας κλόουν. Βάφτηκα έτσι για να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, γιατί αγαπώ τους ανθρώπους, αγαπώ τα λουλούδια, τη μουσική, την ειρήνη μα περισσότερο αγαπώ τα παιδιά. Τώρα θα σας πω πως έγινα κλόουν. Δανείστηκα από έναν άνθρωπο μια μπλούζα, ριγωτή κόκκινο άσπρο χρώμα, ένα παπιγιόν από κάποιον πολύ πλούσιο, ένα μπάλωμα από κάποιον πολύ φτωχό. Δανείστηκα ακόμα ένα σακάκι από έναν ψηλό, ένα παντελόνι από έναν χοντρό..Αχ! αυτό το παντελόνι όλο μου πέφτει κι έτσι δανείστηκα ένα ζευγάρι τιράντες από ένα που όλο του πέφτει το παντελόνι! Τα παπούτσια μου τα δανείστηκα από έναν άλλο που όλο περπατάει.Το καπέλο μου το πήρα από έναν υπουργό, που όλη του τη ζωή καθότανε. Το μεγάλο στόμα μου το δανείστηκα από έναν Βασιλιά που όλο τρώει. Τι να τρώνε άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινη μαρμελάδα; Τι να πίνουν άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινο....; Θυμάμαι όταν με είδε η μάνα μου για πρώτη φορά, μου είπε ότι μοιάζω σ' ένα Βασιλιά....Και γέλασε, γέλασε. Ο παππούς όταν άκουσε Βασιλιά έβαλε τα κλάματα και είπε πως είμαι πιο ψεύτικος και από τους αληθινούς. Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι. Με τα ίδια πράγματα άλλοι γελάνε και άλλοι κλαίνε κι έτσι δανείστηκα το χαμόγελο απ' αυτούς που γελάνε και τα δάκρυα απ' αυτούς που κλαίνε. Ακόμα ένα παιδάκι μου 'δωσε τη μικρή του καρδούλα γεμάτη αγάπη. Την έβαλα στο στήθος μου και.....φουπ, έγινα κλόουν. Πάνω στο καπέλο μου έχω ένα λουλούδι που οι ρίζες του είναι βαθιά μες τα παπούτσια μου. Κάτω απ' το καπέλο μου έχω ένα πρόσωπο, που οι ρίζες του είναι βαθιά μες την καρδιά μου. Τα βράδια πριν κοιμηθώ, ξεβάφω τα ψεύτικα μου δάκρυα, για να κλάψω με τ' αληθινά μου. Μες τις τσέπες μου κρύβω ψίχουλα, πολλά ψίχουλα, από ψωμί, από ήλιο ένα μολύβι κι ένα παιχνίδι. Τι περίεργο, μες τις μεγάλες τσέπες μου χωράει όλος ο κόσμος και δεν χωράει ούτε μια δραχμή." Υ.Γ...Η ιστορία είναι δανεισμένη από ένα παραμύθι που όσο περνάει ο χρόνος, όλο κι έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια.Μέσα του θα βρούμε ένα πρόσωπο δικό μας...Ίσως βρούμε και την ίδια την ζωή μας, που όσο και να μην το θέλουμε για να μπορεί να υπάρχει, συνεχώς δανείζεται. Όταν ολοκληρωθεί το παζλ των πραγμάτων που δανειστήκαμε για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, τότε θ' αποτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτών που μας δόθηκαν.Άλλωστε τις περισσότερες των φορών αυτό που αξίζουμε ζούμε. Σκέφτομαι πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς το σχοινί που μας ισορροπεί έχει φθαρεί επικίνδυνα, και ακόμα φαντάζομαι πόσα απ' αυτά που έχουμε, δεν μας κάνουν να μοιάζουμε σαν Βασιλιάδες. Επιστρέφουμε στην απλότητα και αν αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο, ας κρατήσουμε ζωγραφισμένα στα πρόσωπά μας τα ψεύτικα δάκρυα, παράγωγα της εφήμερης ευτυχίας μας. Πηγή: http://jo-kok.blogspot.com/