Η ιστορία του ιδρυτή της Ferrari, Enzo Ferrari αποτελεί μια πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που κατάφερε την μεγάλη του αγάπη να την μετατρέψει σε επάγγελμα και μαζί του να παρασύρει προς την κορυφή και ολόκληρη την αυτοβιομηχανία.
Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1898 στη Μόντενα της Ιταλία. Ο πατέρας του, Alfredo Ferrari είχε μια επιχείρηση με μέταλλα. Στην ηλικία των 10 ο Φεράρι είδε αρκετούς αγώνες αυτοκινήτου στο Ράλι του 1908 στην Μπολόνια, και αποφάσισε να γίνει οδηγός αγώνων αυτοκινήτου. Έλαβε ελάχιστη από την τυπική εκπαίδευση, και στα νιάτα του κατά τη διάρκεια του Α ΄Παγκοσμίου Πολέμου η κύρια ενασχόλησή του ήταν το πετάλωμα των μουλαριών. Τόσο ο πατέρας όσο και ο αδερφός του πέθαναν το 1916 με αποτέλεσμα η οικογενειακή επιχείρηση να καταρρεύσει.
Το 1918 ο Ferrari κατάφερε να επιζήσει από την παγκόσμια επιδημία γρίπης, και προσπάθησε να βρει την επαγγελματική του πορεία παρά τις αρχικές απορρίψεις. Υπέβαλε αίτηση για μια θέση εργασίας στη Fiat, απορρίφθηκε, και τελικά πήρε μια θέση ως οδηγός δοκιμών σε ένα μικρή αυτοβιομηχανία ονόματι CMN. Σε έναν αγώνα δρόμου το 1919 στο Targa Florio, τερμάτισε 9ος. Με τη βοήθεια του φίλου του Ugo Sivocci κατάφερε να βρει μια θέση στην Alfa Romeo το 1920, και κατάφερε να κάνει μεγάλη επιτυχία ως οδηγός αγώνων. Το 1923 κέρδισε το Γύρο του Sivocci στη Ραβέννα. Εκεί συναντήθηκε με τον θρυλικό άσος πιλότο Francesco Baracca ο οποίος παρουσίασε στον νεαρό Ferrari το σήμα χειριστή του γιου του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν το ανορθωμένο άλογο σε κίτρινο ασπίδα.
Η μεγαλύτερη νίκη του Ferrari ήταν το 1924 στο Coppa Acerbo στην Πεσκάρα, με ένα Alfa Romeo RL. Η νίκη του αυτή μαζί με πολλές άλλες επιτυχίες σε αγώνες αυτοκινήτου έκαναν τον Ferrari ένα αναγνωρισμένο όνομα. Το 1925 ο Μουσολίνι κατέλαβε την κυβέρνηση και καθιέρωσε ένα ολοκληρωτικό φασιστικό καθεστώς, που χρηματοδοτώντας έναν επιθετικό εθνικισμό μιμούμενος την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το όνομα ενός οδηγού όπως ο Ferrari, που είχε στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα πολλά εργαλεία προπαγάνδας. Βραβεύτηκε με το Cavaliere dell΄ordine della Corona d ΄Italia και προήχθη στο βαθμό του Commendatore. Στα μάτια του Μουσολίνι ο Ferrari είχε κερδίσει όλους τους αγώνες του για την Ιταλία, στην πραγματικότητα όμως, ήταν η μοναδική δουλειά που μπορούσε να κάνει ο Ferrari.
Με τόση πολύ πίεση και άγχος, ο Ferrari δεν μπόρεσε να αντέξει την πίεση καταρρέοντας ψυχολογικά το 1926 και σταματώντας την αγωνιστική του καριέρα. Αρνήθηκε μερικές προσφορές, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης του να λάβει μέρος σ’ ένα μεγάλο αγώνα με την παρουσία του Μουσολίνι.
Άλλαξε πορεία στον χώρο του αυτοκινήτου, προσανατολιζόμενος στο να επισκευάζει αυτοκίνητα για την Alfa Romeo, αλλά η αγωνιστική του καριέρα ήταν πολύ πιο πάνω από αυτό και τον είχε σημαδέψει. Αν και συμμετείχε σε κάποιους αγώνες το 1927 και μετά τα αποτελέσματα δεν ήταν πια το ίδιο επιτυχημένα. Το 1929 ξεκίνησε την Scudera Ferrari, μια ομάδα οδηγών αγώνων και τεχνικών βοηθών, που εργάζονταν για την Alfa. Ο Ferrari σύντομα έκλεισε παρόμοιες συμφωνίες με την Bosch, την Pirelli και την Shell. Η ομάδα του προκάλεσε αίσθηση μετά από 8 νίκες σε 22 αγώνες. Με 50 πλήρεις και μερικώς απασχολούμενους οδηγούς ήταν η μεγαλύτερη ομάδα που είχε δημιουργηθεί ποτέ κάτω από ένα όνομα.
Το ταλέντο του Ferrari στην οργάνωση και διοίκηση ομάδων αντικατέστησε τον οδηγό αγώνων. Αποσύρθηκε εντελώς από τις αγωνιστικές πίστες το 1932, όταν γεννήθηκε πρώτος του γιος Dino. Το 1937 εγκατέλειψε την Alfa στο πλαίσιο συμφωνίας στην οποία δεν θα μπορούσε να τρέξει ή να σχεδιάσει οτιδήποτε υπό την επωνυμία του για 4 χρόνια. Η εταιρεία του προμήθευε εξαρτήματα αυτοκινήτων κατά τη διάρκεια του Β ΄Παγκοσμίου Πολέμου, όταν βομβαρδισμοί τον ανάγκασε να μετεγκαταστήσει το κατάστημα του από την Modena στο Maranello. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ferrari ήταν σε θέση να αποκαταστήσει την σπιλωμένη από τα φασιστικά ίχνη φήμη του. Επικεντρώθηκε στις προσπάθειες του για το σχεδιασμό του πρώτου αυτοκινήτου που θα έφερε το όνομά του.
Το 1946 το Ferrari Tipo125, ένα αυτοκίνητο 1,5 λίτρων δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον παλιό του φίλο G. Colombo. Το Tipo125 έλαβε μέρος στο Grand Prix του Μονακό το 1947. ενώ η Ferrari συμμετείχε στο πρώτο F-1 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1950. Κέρδισε το 1951 το F-1 Βρετανικό Grand Prix και κυριάρχησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του ΄50. Είχε επίσης μια νίκη στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, όταν η Lancia αποσύρθηκε, και η μητρική της εταιρεία Fiat αντικατέστησε όλα τα αυτοκίνητα της Lancia με Ferrari. Οι επιτυχίες του στην F-1 το 1956, 1958, 1961 και 1964 ήρθαν παράλληλα με τις ακόμα περισσότερες νίκες στο Mille Miglia και το Le Mans. Μάλιστα, από τις συνολικά 14 νίκες στο Le Mans είναι μοναδικό το γεγονός ότι περιλαμβάνονται και 6 νίκες στη σειρά σπό 1960-1965.
Η μεταπολεμική έκρηξη του ΄50 έκλεισε για τoν Ferrari το 1956, όταν ο γιος του Dino πέθανε από μυϊκή δυστροφία, προκαλώντας και το τέλος του γάμου του. Ο Ferrari είχε πέσει σε κατάθλιψη και μη έχοντας πολλούς φίλους, μεταφέρθηκε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο εργοστάσιο του. Εκεί έζησε και εργάστηκε χωρίς διακοπές για πολλά χρόνια, ενώ φορούσε γυαλιά ηλίου ως απόδοση τιμής στον χαμένο του γιο. Οι διαχειριστικές του ικανότητες και η προσοχή που έδινε στις λεπτομέρειες βοήθησαν την επιχείρηση του εν μέσω της κρίσης που περνούσε το 1960. Το 1963 απέρριψε την προσφορά των 18 εκατομμυρίων δολαρίων από την Ford για να εξαγοράσουν την εταιρεία του. Το 1965 θα επέτρεψε στην Fiat να έχει ένα μικρό μερίδιο στην Ferrari, με την αύξηση της συμμετοχής τους σε 50% το 1969, και στο 90% το 1988. Ο Ferrari παρέμεινε διευθύνων σύμβουλος έως το 1971, και επηρέαζε την στρατηγική γραμμή της εταιρείας μέχρι το θάνατό του, σε ηλικία 90 ετών στις 14 Αυγούστου 1988 στη Modena της Ιταλία.
Η ομάδα του Scuderia Ferrari κέρδισε πολλά πρωταθλήματα της F-1 με τον οδηγό αγώνων Michael Schumacher τα έτη 1999-2004. Το όνομα του ιδρυτή της εταιρείας Enzo, δόθηκε στο μοντέλο παραγωγής του 2003-2004 με χαρακτηριστικά όπως των μονοθέσιων της F-1. Μοιράζεται την ίδια πλατφόρμα με αυτή του δίδυμου, Maserati MC12, η οποία δημιουργεί τόσο ένα αυτοκίνητο δρόμου όσο και ένα αυτοκίνητο GT αγώνων. Μόνο 399 μοντέλα Enzo Ferraris κατασκευάστηκαν και πωλήθηκαν σε συνδρομητές.
Πηγή:
http://www.capital.gr
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου