Αρνούμαι πεισματικά...

Τι έιναι αυτό που μας πληγώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ; Που μας το κλέβουν σταλιά σταλιά; Αυτό που φεύγει, πετάει και χάνεται όλο και περισσότερο; Συνεχώς αυξανόμενη η ανεργία, σε ιστορικά υψηλά η απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού και δυναμικού. Μειώσεις μισθών, αβεβαιότητα για το μέλλον. Εφεδρείες, ψαλίδι στις συντάξεις και άλλο ψαλίδι στις συντάξεις. Ανασφάλεια ορατή και ταμιακή μα κυρίως ανασφάλεια ψυχική. Σπαραγμός. Τρέχουμε προς κάθε κατεύθυνση, διανύουμε αποστάσεις χιλιομέτρων μέσα, κάτω, δίπλα παραδίπλα σε κάθε λαγούμι προκειμένου απο κάπου να πιαστούμε μήπως και διασωθούμε. Τι περισσότερο θέλουμε να διασώσουμε; Να διασώσουμε την ικανότητα μας να υποστηρίζουμε τους ανθρώπους που λατρεύουμε, τα όνειρά τους, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας. Όλα αυτά που τιμούν την ύπαρξη μας και της δίνουν νόημα. Αρνούμαι πεισματικά πως η ανασφάλεια αυτή μας κλεβει ζωή. Αρνούμαι πεισματικά πως το πτώμα που κρύβεται επιμελώς μέσα σε τόσα σπίτια και σχέσεις και μυαλά, έχει πέσει απο την σφαίρα της οικονομικής δυσπραγίας, της άστεγης νέας εικόνας, της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Αρνούμαι πεισματικά πως ο αριθμός των αυξανόμενων αυτοκτονιών αυξάνεται και βασιλεύει, επειδή η ανεργία φουντώνει. Μπορεί να υποφέρει, να τρομοκρατείται, να κοιμάται με εφιάλτες, να πεινάει και να διψάει, μα δεν πέφτει ολόκληρη ζωή απο τέτοιες σφαίρες. Η ζωή είναι κάτι άλλο, κάτι πέρα. Δεν σταματά ο ανθρώπινος νους να παράγει ιδέες και σκέψεις, να ονειρεύεται, να προσδοκά, να κοιμάται αγκαλιά με προοπτικές, όταν έχει οδηγό μια καρδιά που φλέγεται. Και η καρδιά σαν φλέγεται, δεν καταλαβαίνει απο ανηφοριές. Τι μας σκιάζει; Tι μας κλέβουν σιγά σιγά; Νομίζω το κίνητρο. Το κίνητρο που στάζει η μάνα, σταλιά σταλιά στο γάλα του παιδιού της, σαν θέλει να το μάθει να ζει. Το κίνητρο που μεταφέρεται απο παλάμη σε παλάμη. Το κίνητρο να ζήσεις, να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να μην φοβάσαι να αλλάξεις . Το κίνητρο να αυτοπειθαρχείς και να αυτοελέγχεσαι. Το κίνητρο να υπερβείς, το κίνητρο να διορθωθείς. Το κίνητρο να κρατηθείς. Μα πώς χάνεται αυτό το κίνητρο; Σαν το έχεις προικιό, πώς χάνεται; Το κρύο καίει την γενναία αμυγδαλιά. Η ανομβρία διαλύει τα πράσινα. Θέλει χώμα, θέλει νερό, θέλει δίκτυο. Δεν είναι παντός καιρού το κίνητρο. Όσο και αν το έχεις, όσο και αν το έχω. Εκεί κάπου στα κρύα νοσοκομεία, στα σχολεία των περικοπών, στις γερασμένες βιβλιοθήκες κλονίζεται. Η προδοσία, το σάπιο της απανταχού εικόνας, το ροκανίζει. Η απογοήτευση το λυγίζει. Ένα μικρό χεράκι, χωμένο μέσα στο δικό σου περιμένει να μεταλάβει. Μια μικρή κουταλίτσα, κόκκινο γλυκό κρασί απο στόμα σε στόμα, το κίνητρο για ζωή. Αν αυτό κρατηθεί ζωντανό, αν καταφέρουμε και το σώσουμε και από την παλάμη μας, πάει στην παλάμη του. Αυτό θα είναι το προικιό του αύριο. Άνθρωποι γεμάτοι φλόγα να ζήσουν. Nα προχωρήσουν και άφοβα να επαναπροσδιορισθούν. Αρνούμαι πεισματικά πως δεν θα τα καταφέρουμε. Αντίσταση!

Πηγή: http://ann-lou.blogspot.com - της Αννίτας Λουδάρου