Τρέμουν στη Μαυροπηγή...

Ξεσηκώνονται ξανά οι κάτοικοι της Μαυροπηγής, που έχουν θορυβηθεί έντονα από τη διεύρυνση του ρήγματος που προκάλεσε η εξορυκτική δραστηριότητα της ΔΕΗ και την εμφάνιση νέων ρωγμών σε σπίτια και αποθήκες του χωριού. Στην ήδη άσχημη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η διάβρωση του εδάφους από τις έντονες χιονοπτώσεις του φετινού χειμώνα. Όπως αναφέρουν οι κάτοικοι, ενώ έχει δρομολογηθεί η απαλλοτρίωση του οικισμού από τη ΔΕΗ και η μετεγκατάστασή του, και εκδικάζεται στις 26 Απριλίου ο καθορισμός προσωρινής τιμής μονάδας για την απαλλοτρίωση, το θέμα της μετεγκατάστασης παραμένει στάσιμο, αφού δεν έχει βρεθεί ακόμη ο νέος χώρος φιλοξενίας του οικισμού. Την ανησυχία του εκφράζει και ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, Αναστάσιος Εμμανουήλ, ο οποίος σημειώνει ότι ο οικισμός αδειάζει καθημερινά, καθώς οι κάτοικοί του τον εγκαταλείπουν πλέον μαζικά και εγκαθίστανται στην Πτολεμαΐδα.

Πηγή:enikos.gr

Δείτε επίσης: Ανησυχία στην Μαυροπηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Μοντέρνες δουλειές ,αλλοτρίωση της εργασίας...

Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σε αυτό που κάνουν.

Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σα ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα .
Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.

Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποιες από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σε αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο. Άλλο σειλς και άλλο φαϊνανς. Σ’ αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ρελαϊαμπλ δε θα σταματήσεις ποτέ να συμμετέχεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης από την ημέρα που θα εισέλθεις σε έναν κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σα να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι «συνάδελφοι» θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στην δουλειά του προτεστάντη.
Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρία είναι τρομακτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από αυτή του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από το νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά δωδεκάωρα δουλειάς είναι nonstop. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε πως αυτός κοιμάται μεσημέρι εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για τη ψυχική και τη σωματική υγεία και εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα . Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις χελθι βιταμίνες, τα σπα και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού. Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο bonus που παρέχουν οι εταιρίες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατέλειωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι αυτό υπάρχουν συνήθως κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι που ουσιαστικά δε σημαίνουν τίποτε. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σινιορ εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταιρέκτορ, βάιζπρεζιντεν, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπόρντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η επιτυχημένη καριέρα σε μια σύγχρονη εταιρία αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη «τρέλα» για δουλειά και το λόγιαλτυ (πιστότητα) για την εταιρία και τους στόχους της. Επίσης είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες αξίες. Όπως το σχιζοφρενικό «άλλο δουλειά και άλλο φιλία» λές και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας την αποστολή που σού ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού επαγγελματία. Που σημαίνει ότι προκειμένου να γίνει η δουλειά σου όλα επιτρέπονται. Η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος , φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λέμε είμαι προφέσιοναλ και αυτό τα εξηγεί όλα. Και ο Αλ Καπόνε προφέσιοναλ ήτανε.
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρίες, όσο και κυρίως εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά: πάει ένα πρωί στη δουλειά και χωρίς καμιά προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στο διάδρομο. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και ει δυνατόν να αφήσουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε. Αλλά δε ζούμε κι αυτό μας τρελαίνει. Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή. Με την πιο κοινή λογική όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο το χρόνο, την ευφυία, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του για την καριέρα του και όχι για τη ζωή του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι.
Φυσικά, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις. «Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση». Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου «Ημών των Ιδίων»

Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Δ. Χαριτόπουλος ήταν από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο της διαφήμισης με πολύ λαμπρό όνομα και εξαιρετικές δημιουργίες. Ήταν μέρος του συστήματος που περιγράφει και ενδεχομένως είναι ακόμα, αλλά τώρα πια μάλλον βρίσκεται στις παρυφές αυτού.

Πηγή: http://antikleidi.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα...

Η ελαφρότητα του Εγώ...

Θα προσπαθήσω να αγγίξω, εν μέρει, και άκρως σοβαροφανώς, την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας, και δη αυτό που μας πονάει περισσότερο ως ανθρώπινες υπάρξεις που τελούμε υπό καθεστώς αποχαύνωσης. Δε θα επιχειρήσω να εμπλακώ πολιτικά σε κάτι, παρά μόνον ανθρωποκεντρικά μιας και μόνον αυτό δύναμαι. Και ενώ το πολιτικό σκηνικό παίζει μία από τις τελευταίες δραματικές πράξεις του, εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τις εξελίξεις των ζωών μας, με σταυρωμένα τα χέρια. Το status quo της εποχής μας είναι καταπονημένο και ελαττωματικό εξ’ αρχής γενομένης της κατάστασης. Όλοι μας παρακολουθούμε τα πεπραγμένα, έχοντας αφήσει το νου μας να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια οθόνη με πάγιες ειδήσεις και θεάματα που αρέσκονται στο να πληρούν μονάχα το ευ ζην. Είμαστε θεατές, και παράλληλα, θιασώτες των ζωών μας με όπλο μας ένα τηλεκοντρόλ ή ένα πληκτρολόγιο. Δεν προσπαθώ να απαλύνω τη μεμψιμοιρία μου με τα λεγόμενα μου αυτά, παρά μόνο να προκαλέσω την αυθυποβολή ίσως της συνειδήσεώς μου. Ξεχάσαμε, κάπου ανάμεσα στην ανάγκη για εκσυγχρονισμό, πολλά λεφτά και καλοπέραση να ζήσουμε αυτό που μας δόθηκε και είναι πολυτιμότερο από όλα. Τη ζωή μας. Πόσα όνειρα πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων λόγω απροσεξίας; Κανείς δεν ξέρει και ενδεχομένως δε πρόλαβε να ασχοληθεί, λόγω έλλειψης χρόνου. Εμείς όμως είμαστε η φωτοστεφανωμένη νεολαία που έχουμε τη δύναμη, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων, να αλλάξουμε την κατάσταση. Εγώ δε βλέπω τίποτα. Μόνο μια διαρκής αδράνεια, συμφιλιωμένη με το αποστειρωμένο περιβάλλον της φιλαρέσκειας και του εγωισμού μας, που διαιωνίζει πάραυτα την κατάσταση που επικρατεί, αν και όλοι επιζητούν την αλλαγή. Αντί να σταθούμε στα πόδια μας και με Στεντόρεια χροιά να απαιτήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει, εμείς μειδιούμε με θεάματα που μόνο σκοπό έχουν να μας κρατήσουν δέσμιους της γενικευμένης μιζέριας.
Αυτό όμως, που πονάει περισσότερο, και ευθύνεται για όλα, είναι το σάπιο σύστημα της παιδείας. Ένα σύστημα απάνθρωπο, με αρχές μεσαιωνικές που σαν άλλος Ηρώδης πνίγει τα παιδιά του από την αρχή. Πόσα παιδιά καταπιέζουν τους εαυτούς τους λόγω της μη αντίληψης των μεγαλύτερων ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι οι νεολαίοι θέλουν να εκφραστούν διαφορετικά; Πόσα ψυχολογικά να αντέξει ένας εύπλαστος ανθρώπινος νους σε μια ηλικία που αναπτύσσει χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία; Πόσα όνειρα, φιλοδοξίες και ανάγκες αναμοχλεύουν με τα συναισθήματα τους για θυμό και ξέσπασμα επειδή το σύστημα αναγνωρίζει τις αξίες τους, μόνο, με βάση έναν βαθμό εισαγωγής σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά και την άκρως εγκληματική νοοτροπία των γονιών που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι το παιδί τους είναι «κατώτερο» από κάποιο άλλο; Δυστυχώς δεν μπορούμε όλοι σε αυτή τη ζωή να γίνουμε γιατροί, ή πλούσιοι, ή επιχειρηματίες. Κάποιοι θα γίνουν μάγειρες, οικοδόμοι, κομμωτές, ηλεκτρολόγοι γιατί στο κάτω-κάτω όλοι χρειάζονται. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, μην αναρωτιέστε μετά γιατί οι νεολαίοι έχουν εκρήξεις βίας και παραβατικότητας από τόσο μικρή ηλικία. Δε φταίνε εκείνοι αλλά δυστυχώς εσείς. Ρασιοναλισμός ή ουτοπία; Ξέρω ήδη, ότι κανείς δε θα παραδεχτεί τα λάθη του, γιατί όλα γίνονται κάτω από τη σκέπη της αγάπης και της χιλιοειπωμένης ατάκας: «Εγώ για το καλό σου το λέω παιδί μου, γιατί σε νοιάζομαι.». Λάθος. Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν, στα μυαλά των νεολαίων, λόγω της ανάγκης τους να ζήσουν, να αγαπήσουν, να ονειρευτούν, εσείς τους δίνετε βιβλία με μασημένη τροφή και παρωχημένες αντιλήψεις. Μακάρι να γίνει η αλλαγή από εμάς, τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Διότι ο μηδενισμός που έχει αρχίσει να επικρατεί και στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε λίγο θα αποκτήσει άκρως δολοφονική πνευματικά τροχιά. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που πρέπει να αποχτήσουμε κάθε μέρα, είτε αυτό έγκειται στην ακαδημαϊκή, είτε στην προσωπική μας ζωή, που χάνουμε εν τέλει την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης. Άρα; Εδώ έρχεται να εγκαθιδρυθεί ο θρόνος του φόβου και του πνευματικού ευνουχισμού. Βλέποντας τη σήψη εκ των έσω, όντας και εγώ ένας φέρελπις φοιτητής, είμαι στο μεταίχμιο του να αηδιάσω ή να νιώσω απαξίωση. Όχι δε θα πω ότι κρύβουν τα όνειρά μου. Αυτά δε θα επιτρέψω να τα αγγίξει κανείς. Όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα τότε μαθαίνεις να τα παίζεις όλα και ας ξέρεις ότι ως επί τω πλείστων κερδίζει το τραπέζι.

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - Του Βύρωνα Ψαρρά, φοιτητή

Διαβάστε περισσότερα...

Ενδεχόμενος σεισμός τρομάζει τους κατοίκους της Μαυροπηγής καθώς το ρήγμα θα καταπιεί τον οικισμό τους...

Πηγή:http://eordaia.org/

Διαβάστε περισσότερα...

Βιοκαύσιμα από τεχνητά φύλα...

Η αναπαραγωγή της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης για την παραγωγή ενέργειας ήταν κάτι που πάντοτε ενδιέφερε την επιστημονική κοινότητας. Παρά τις προσπάθειες όμως, η πρόοδος σε αυτόν τον τομέα ήταν μέχρι τώρα ελάχιστη. Ευτυχώς αυτό φαίνεται να αλλάζει καθώς επιστήμονες από τη Σκωτία αναπτύσσουν ένα τεχνητό φύλλο το οποίο θα μπορούσε να παραγάγει καύσιμα με μια διαδικασία ενισχυμένης φωτοσύνθεσης. Αν και η δημιουργία ενός τέτοιου φύλου παραγωγής βιοκαυσίμου θα πάρει τουλάχιστον πέντε χρόνια, έχει ήδη εκπονηθεί το σχέδιο δημιουργίας του γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό. Αν μάλιστα οι προσπάθειες τους στεφθούν με επιτυχία τότε η ανθρωπότητα θα μπορεί να μετατρέπει την ηλιακή ενέργεια σε καύσιμα εύκολα και με ελάχιστο κόστος.

Διαβάστε περισσότερα...

WindMills...

Όλα είναι νεκρά σ’αυτόν τον ανήλιο και καλυμμένο από τόνους νερού κόσμο. Εκτός από το όνειρο ενός μικρού κοριτσιού για την κατασκευή μιας μηχανής που θα τροφοδοτείται από μαγικούς ανέμους ώστε να πετάξει μακριά και να φτάσει κοντά στον ήλιο. Θέλει να ζεστάνει την καρδιά του πατέρα της ο οποίος, μετά το θάνατο της συζύγου του παραιτημένος από τη ζωή και απελπισμένος πια, περιμένει το τέλος.
Θα τα καταφέρει;

WindMills from Wind Mills on Vimeo.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος...

Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος για πολλούς έχει ήδη αρχίσει. Οι πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα έχουν διαστάσεις πολεμικής, λένε οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ, και ο «πόλεμος» με πέτρες και ρόπαλα ενάντια σε όσους προσπαθούν να τον επιβάλλουν έχει ήδη αρχίσει. Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο Σιάτλ στο γύρισμα της χιλιετίας οι σκηνοθέτες ακολουθούν τα κινήματα διαμαρτυρίας ανά τον κόσμο και καταγράφουν τις στιγμές σύγκρουσης.
Για τον κύριο εμπνευστή και σκηνοθέτη της ταινίας Rick Rowley (Η.Π.Α., 2003), οι κοινωνικές συγκρούσεις στο Μεξικό, την Αργεντινή, την Παλαιστίνη, τη Νότια Αφρική και τη Νότια Κορέα, οι μάχες του «Βορρά» στο Κεμπέκ και τη Γένοβα και ο «Πόλεμος ενάντια στην Τρομοκρατία» στη Ν.Υόρκη και το Ιράκ, αποτελούν σημεία ενός ενιαίου και παγκόσμιου κύματος αντίστασης, απέναντι στη βία της καθεστηκυίας οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας. Μια διαμάχη χωρίς συγκεκριμένο εχθρό, πεδίο μάχης, γεωγραφικά όρια και τέλος. Χίλιες εμφύλιες διαμάχες. Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι συνταρακτικές εικόνες πόνου και αντίστασης, που χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια για να συλλεχθούν από όλες τις άκρες του πλανήτη, συντίθενται σε ένα ενιαίο πλαίσιο, μέσω της αφήγησης.

Διαβάστε περισσότερα...

Ζωή με ένταση...

Κουράστηκα... Όλοι και όλα με κούρασαν. Τους βαρέθηκα όλους. Και δεν μιλάω μόνο για την κατάσταση που βιώνει η χώρα αυτό τον καιρό, μιλάω για όλα. Κουράστηκα να ελπίζω χωρίς να μου δίνουν ελπίδα. Βαρέθηκα να κάνω υπομονή στις συμπεριφορές των άλλων, κουράστηκα να βλέπω ότι κανένας δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά τον ίδιο του τον εαυτό... Η αγέλη των ανθρώπων τρομοκρατήθηκε, τα μέλη της διασπάστηκαν μπροστά στον κίνδυνο προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους δεν καταλαβαίνουν όμως ότι έτσι γίνονται πιο εύκολη λεία για όλους... Τρέχουμε ανεξέλεγκτα χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Οι καλύτεροι μας φίλοι είναι η απελπισία, η στεναχώρια, η γκρίνια, η μιζέρια και όλα τα συναφή. Πότε γίναμε έτσι και δεν το καταλάβαμε; Πότε ξεχάσαμε να ζούμε και απλά επιβιώνουμε; Γιατί σταματήσαμε να αγαπάμε δυνατά, γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε, να νιώσουμε, να κλάψουμε, να πονέσουμε και να τσαλακώσουμε την εικόνα μας; Δεν είναι άλλοι αυτοί που ζουν τη ζωή μας αλλά εμείς. Και δεν το εκμεταλλευόμαστε. Γινόμαστε παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής, αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε από μπροστά μας και εμείς θεατές σε αυτό το καρέ της ζωής. ”Τρώμε ποπ-κορν” ενώ η δράση και η αδρεναλίνη είναι απέναντί μας :Οι τίτλοι τέλους είναι δεδομένο όμως ότι θα πέσουν και εμείς τότε θα αναρωτηθούμε όπως κάνουμε πολλές φορές για τις ταινίες πώς θα ήταν αυτό αν ήταν πραγματικότητα. Η ζωή όμως δεν είναι μία ταινία που μπορείς να δεις πολλές φορές, κάθε στιγμή είναι μοναδική και δεν γυρνάει πίσω.
Γι αυτό να τη ζείτε όσο πιο έντονα μπορείτε!

Πηγή:http://www.protagon.gr/ - Της Μαρίας Μανώλη,24, θεατρολόγου,δημοσιογράφου

Διαβάστε περισσότερα...

H οριστική πολεοδομική μελέτη του νέου οικισμού της Ποντοκώμης...

Σύσκεψη για την παρουσίαση της οριστικής πολεοδομικής μελέτης του νέου οικισμού Ποντοκώμης, πραγματοποιήθηκε χθες Πέμπτη 23/02 στην ΑΝΚΟ. Στη σύσκεψη συμμετείχε μικτή ομάδα αιρετών του Δήμου Κοζάνης, αποτελούμενη από τους επί κεφαλής των παρατάξεων και μέλη της Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, που ενημερώθηκαν για τα βασικά χαρακτηριστικά της μελέτης. Η εν λόγω μελέτη θα έρθει προς έγκριση στην αρμόδια επιτροπή του Δήμου Κοζάνης και στη συνέχεια στο δημοτικό συμβούλιο. Στη συνέχεια θα αποσταλεί στο Συμβούλιο Χωροταξίας Οικισμών και Περιβάλλοντος (ΣΧΟΠ), ώστε να ολοκληρωθούν οι απαιτούμενες διαδικασίες και να εκδοθεί το σχετικό προεδρικό διάταγμα.

 Πηγή: http://www.kozan.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το πείραμα ζωής του Κόλιν Μπίβαν...

Οταν ο Κόλιν Μπίβαν αποφάσισε τον Νοέμβριο του 2006 να ξεκινήσει ένα ιδιότυπο πείραμα αλλαγής του τρόπου ζωής του ίδιου και της οικογένειάς του δεν είχε ιδέα πού θα κατέληγε. Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του πειράματός του, ο κύριος Νο Ιmpact Man, (www.no impact man.org) απολαμβάνει την επιτυχία του εγχειρήματος που οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου και τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για το πώς είναι να ζει κανείς έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς ηλεκτρικό και χαρτί τουαλέτας στην καρδιά του Μανχάταν. Οπως δηλώνει ο ίδιος, στόχος του ήταν να εμπνεύσει τους συμπατριώτες του να πάρουν την υπόθεση του περιβάλλοντος στα χέρια τους. Εχοντας επί έναν χρόνο απορρίψει τον σύγχρονο τρόπο ζωής στην αμερικανική μεγαλούπολη, υιοθετώντας πρακτικές που παρέπεμπαν στον 19ο αιώνα, σήμερα διαπιστώνει ότι μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα, αφήνοντας μικρότερο αποτύπωμα στον πλανήτη, καταναλώνοντας λιγότερη ενέργεια, δημιουργώντας λιγότερα απορρίμματα, συμβάλλοντας ο καθένας με τον τρόπο του στη διάσωση του πλανήτη αλλάζοντας απλές καθημερινές συνήθειες που απλώς ακολουθούνται γιατί… έτσι έχουμε μάθει. Γυρνώντας ένα βράδυ στο διαμέρισμά του στη Lower Fifth Avenue, o 42χρονος συγγραφέας διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει αναμμένο το κλιματιστικό. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να γκρινιάζει για την καταστροφή του πλανήτη, το φαινόμενο της υπερθέρμανσης, να αγωνιά σιωπηλά για όλα όσα έθετε στο βιβλίο του ο Αλ Γκορ που έκανε την εποχή εκείνη πάταγο στις ΗΠΑ. Τα πράγματα ήταν απλά, μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι και μόνον εμείς μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Ετσι γεννήθηκε το εγχείρημα Νo Impact Man. Επί έναν ολόκληρο χρόνο ο Κόλιν, η γυναίκα του Μισέλ και η κόρη τους Ιζαμπέλ, ανακάλυψαν έναν άλλο τρόπο ζωής, από τον οποίο απουσίαζε το ηλεκτρικό ρεύμα, οι μετακινήσεις με οποιοδήποτε μηχανοκίνητο μέσο, η χρήση οποιασδήποτε μορφής χαρτιού - ακόμη και το χαρτί τουαλέτας απουσίαζε από το νοικοκυριό Μπίβαν, γεγονός που κέντρισε το ενδιαφέρον των New York Times, οι οποίοι στα μέσα περίπου του εγχειρήματος αφιέρωσαν ένα μακροσκελές άρθρο στο πείραμα του Μπίβαν, συμβάλλοντας στο να γίνει ευρύτερα γνωστός, εντός και εκτός των ΗΠΑ. Η 39χρονη σύζυγος του Κόλιν, Μισέλ, δημοσιογράφος στην οικονομική επιθεώρηση Business Week βρέθηκε ξαφνικά να απαρνιέται τον αγαπημένο της καφέ, να επιστρέφει κάθε απόγευμα από τη δουλειά της με πατίνι και να βρίσκει στο βραδινό τραπέζι ένα γεύμα φτιαγμένο από λαχανικά εποχής που είχαν αγοραστεί από την τοπική λαϊκή αγορά, μαγειρεμένα χωρίς λάδι, αφού αυτό παράγεται έξω από την ακτίνα των 250 μιλίων που είχε θέσει ως όριο ο σύζυγός της. Υπό το φως των κεριών έτρωγαν και συζητούσαν, έπαιζαν με τη δίχρονη κόρη τους Ιζαμπέλ, και τις καλοκαιρινές ημέρες πέρναγαν το μεγαλύτερο διάστημα εκτός σπιτιού, σε πάρκα και στις όχθες του ποταμού… Ακούγεται ειδυλλιακό, αλλά, για μια οικογένεια που μέχρι τότε η ζωή της βασιζόταν στα ντελίβερι και τα ταξί, στο shopping και στα realily shows της τηλεόρασης η αλλαγή ήταν σχεδόν εξωπραγματική. Το ψυγείο εξαφανίστηκε από τη ζωή τους, το ίδιο και η τηλεόραση, η χρήση ασανσέρ απαγορεύτηκε, μόνον η χρήση του πλυντηρίου ρούχων επιτρεπόταν στο υπόγειο της πολυκατοικίας τους, και φυσικά για ταξίδια… ούτε λόγος. Η οικογένεια δεν αγόρασε τίποτε πέραν των βασικών ειδών ανάγκης, εξαφάνισε από τη ζωή της τη χρήση πλαστικού και τα μόνα σκουπίδια που παρήγαγε ήταν οργανικά και κατέληγαν στον κομποστοποιητή, τα σκουλήκια του οποίου είχαν γίνει το αγαπημένο κατοικίδιο της μικρής Ιζαμπέλ. Πολλές από τις ανέσεις της εποχής μας έχουν σήμερα επιστρέψει στην καθημερινότητα του Μπίβαν. Οι μετακινήσεις με αεροπλάνο είναι ξανά κομμάτι της ζωής του, αφού τώρα ταξιδεύει πολύ για τις ανάγκες διάδοσης του πρότζεκτ No Impact Man, το ασανσέρ επανήλθε, και φυσικά πια χρησιμοποιεί και λάδι όταν μαγειρεύει. Το χαρτί τουαλέτας ξαναμπήκε στο σπίτι - από ανακυκλωμένο χαρτί τώρα, η τηλεόραση όμως εξακολουθεί να απουσιάζει... Και τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του δηλώνουν κερδισμένοι από την εμπειρία τους, η οποία αν μη τι άλλο, τους βοήθησε να αλλάξουν τρόπο σκέψης. «Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα» Ο Κόλιν Μπίβαν είχε ως πηγή έμπνευσής του ομάδες όπως οι Compacters (sfcompact.blogspot.org), μια οργάνωση στο Σαν Φρανσίσκο η οποία προτρέπει τα μέλη της να μην αγοράζουν τίποτε έτοιμο, και τους 100 Μile Diet Folks (100milediet.org), ένα ζευγάρι από το Βανκούβερ το οποίο επί ένα χρόνο περιόρισε τη δίαιτά του σε προϊόντα που παράγονταν μόνο σε ακτίνα 100 μιλίων από το διαμέρισμά του, επιδιώκοντας έτσι να ενισχύσει το μήνυμα της κατανάλωσης τοπικών προϊόντων. «Πρόκειται για τη νέα τάση στο περιβαλλοντικό κίνημα», υποστηρίζει Αντριου Κερ, καθηγητής Περιβαλλοντικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα. «Τέρμα πλέον οι αόριστες θεωρίες για την καταστροφή του πλανήτη. Ολα πλέον εστιάζονται στο τι μπορεί να κάνει ο καθένας από μας στο σπίτι ή στο γραφείο. Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε πλήρως ούτε τον σύγχρονο τρόπο ζωής, ούτε τη ζωή στην πόλη, ούτε και να πάρουμε όλοι τα βουνά. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε μέσα στο πλαίσιο της αστικής μας καθημερινότητας», υπογραμμίζει. Και φυσικά όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της λογικής. Αυτό που ο Μπίβαν κατάφερε με το ιδιότυπο εγχείρημά του ήταν να αποδείξει πως όλα είναι δυνατά, ακόμη και ένας τόσο διαφορετικός τρόπος ζωής μέσα στην καρδιά του Μανχάταν. «Για μένα υπάρχουν δύο μοντέλα αλλαγής», υπογραμμίζει ο Κόλιν Μπίβαν. «Το ένα αφορά τη συλλογική δράση και την πολιτική. Το άλλο έχει να κάνει με την ατομική δράση και την αλλαγή του τρόπου ζωής. Μέχρι τώρα το περιβαλλοντικό κίνημα εστίαζε την προσοχή του στο πρώτο, πιστεύω όμως ότι μέσω της ατομικής δράσης θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα». Στο ερώτημα αν θα πρέπει να ξανασχεδιάσουμε τη ζωή μας, να ζήσουμε με λιγότερα, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε δραστικά το πρόβλημα των κλιματικών αλλαγών, ο Κόλιν Μπίβαν είναι κατηγορηματικός. «Είναι σαφές ότι οι ανεπτυγμένες κοινωνίες θα πρέπει να μάθουν να ζουν με λιγότερα αν θέλουμε κάτι να αλλάξει» τονίζει, όμως πιστεύει ότι ενδεχομένως διαπιστώσουν πως ο νέος τρόπος ζωής είναι καλύτερος, όπως διαπίστωσε και ο ίδιος από την εμπειρία του. Πηγή: http://portal.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Κραυγή...

Λόγια, ομιλίες, κουβέντες, νοήματα, ειδήσεις, νέα, σχόλια, απόψεις, τοποθετήσεις, εικόνες, απεικονίσεις, πλάνα, πλάνες, διαφωνίες, συμφωνίες, κακοφωνίες, αποσπάσεις, διασπάσεις, διαπιστώσεις, διατυπώσεις, αποτυπώσεις, κρίσεις, επικρίσεις, μάχες, διαμάχες, διακρίσεις, επικρίσεις, επιθέσεις, ρίψεις, καταρρίψεις, απορρίψεις, βολές, μεταβολές, υπερβολές, διαβολές, καταβολές, αναλύσεις, διαλύσεις, επιλύσεις, απολύσεις, λύσεις, κυρώσεις, επικυρώσεις, αποστρατεύσεις, διοργανώσεις, αποκρατικοποιήσεις, διεκπεραιώσεις, αναπροσαρμογές, αποσταθεροποιήσεις, διοικήσεις, αποταμιεύσεις, κατασχέσεις, καταρρεύσεις, φήμες, διασπορές, διαδόσεις, διαψεύσεις, επιβεβαιώσεις, εξαγγελίες, αναγγελίες, απαγγελίες, υποσχέσεις, επιτεύξεις, επιτάξεις, διαρρεύσεις, ρήσεις, αντιρρήσεις, διαφωνίες, συμφωνίες, διαπραγματεύσεις, διευθετήσεις, διαπιστεύσεις, αλλαγές, συνδιαλλαγές, απαλλαγές, μαρτυρίες, διαμαρτυρίες, διασταυρώσεις, πορείες, απορίες, απεργίες, ερωτήσεις, επερωτήσεις, επανατοποθετήσεις, διακηρύξεις, ρήξεις, διαρρήξεις, πράξεις, διαπράξεις, προκηρύξεις, επικηρύξεις, υποβαθμίσεις, αναβαθμίσεις, διαβαθμίσεις, καταστολές, υποστολές, καταστρώσεις, καταψηφίσεις, υποχωρήσεις, συκοφαντίες, συντριβές, καταφυγές, διαφυγές, προσφυγές, διατάξεις, διαταραχές, ταραχές...ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΣΕ. Την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το ραδιόφωνο, το σταθερό, το κινητό, τον γενικό.
Τα μάτια. Ο ήχος μια σειρήνας έφτασε από μακριά. Το γάβγισμα ενός σκύλου. Το αγκομαχητό του γείτονα απ` τη μεσοτοιχία. Το καζανάκι του πέμπτου. Το σαράκι στο παλιό κομοδίνο. Έβαλε ωτασπίδες. Βολεύτηκε για λίγο στο κενό... κι ύστερα άφησε να βγει η κραυγή
Μα εμείς προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι θέλουμε να κραυγάσουμε. Μα εμείς το ξεχάσαμε. Την κουκουλώσαμε αυτή μας την ανάγκη... Τη πνίξαμε. Τη πνίγουμε κάθε μέρα που ξυπνάμε. Μα τι θα γινόταν άραγε αν κάποια μέρα, μία συγκεκριμένη ώρα, όλοι μαζί κραυγάζαμε; Αν όλοι μαζί ξερνούσαμε ψυχή με μια κραυγή σε πρόσωπα άψυχα, ξεγυμνωμένα; Εκείνη τη μέρα καρτερώ...

Πηγή: http://www.supercomments.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο αιώνας του εαυτού - Μέρος 3ο...

O αιώνας του εαυτού - Μέρος τρίτο από tvxorissinora

Διαβάστε περισσότερα...

Ο καπνός από τις πυρκαγιές σκοτώνει...

Ο καπνός από τις δασικές πυρκαγιές, από τις φωτιές σε χορτολιβαδικές εκτάσεις και από τις ελεγχόμενες φωτιές σε γεωργικές εκτάσεις προκάλεσε κατά μέσον όρο το θάνατο 339.000 ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο από το 1997 ως το 2006, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε χθες και είναι η πρώτη που προβαίνει σε έναν υπολογισμό του αριθμού των θανάτων από αυτή την αιτία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Environmental Health Perspectives,η έκλυση σωματιδίων από τις φωτιές στη φύση αποτελούν έναν σημαντικό παράγοντα σε ό,τι αφορά την θνησιμότητα παγκοσμίως. «Είναι καιρός να ανησυχήσουμε για τις συνέπειες της αποψίλωσης των δασών σε αυτές τις πυρκαγιές, που επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία», είπε σε συνέντευξη Τύπου η Φέι Τζόνστον του πανεπιστημίου της Τασμανίας, κυριότερη συντάκτρια της μελέτης. «Με εξέπληξε το ότι η εκτίμηση είναι τόσο υψηλή, αν σκεφτείτε ότι η έκθεση στον καπνό από πυρκαγιές δεν είναι συχνή για τους περισσότερους ανθρώπους». «Ακόμα και στη νοτιοανατολική Ασία και στην Αφρική, οι φωτιές είναι εποχικό φαινόμενο. Δεν σημειώνονται όλο το χρόνο», είπε η Τζόνστον. Η υποσαχάρεια Αφρική και η νοτιοανατολική Ασία πλήττονται περισσότερο από όλες τις άλλες περιοχές, με κατ' εκτίμηση 157.000 θανάτους -σχεδόν τους μισούς- και 110.000 αντίστοιχα.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι έρευνες ανατρέπονται με επιστημονικά στοιχεία κι όχι με κραυγές...

Τα στοιχεία που αποκάλυψε η έρευνα της Greenpeace για τη θνησιμότητα και νοσηρότητα των λιγνιτικών περιοχών καθώς και τα παράπλευρα κρυφά κόστη του λιγνίτη στην οικονομία και την κοινωνία (3.9 δις/ έτος) είναι πλήρως τεκμηριωμένα και βασίζονται στην ΕΥΠ (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Περιβάλλοντος, European Environment Agency) και στο «Revealing the costs of air pollution from industrial facilities in Europe» http://www.eea.europa.eu/publications/cost-of-air-pollution Τα στοιχεία της ΕΥΠ με τη σειρά τους εδράζονται σε δεδομένα εκπομπών ρύπων που έδωσε το Υπουργείο Περιβάλλοντος και ο ίδιος ο ρυπαίνων, δηλαδή η ΔΕΗ !
• Γιατί λοιπόν μας κακοφαίνεται που μας βγάζουν και πάλι στη σέντρα ;
• Γιατί αρχίζουμε ξανά το γνωστό πόλεμο λάσπης για δήθεν «μυστικά κέντρα» και «επιχειρηματικά συμφέροντα» που κρύβονται πίσω από κάθε έρευνα που λέει πικρές αλήθειες ; (Εντάξει.. Συμφωνούμε ότι κάποιοι ιδιώτες κερδίζουν όταν γίνονται έργα ΑΠΕ. Μήπως όμως κι από την κατασκευή των λιγνιτικών μονάδων δεν κερδίζουν οι ιδιώτες κατασκευαστές ; η Hitachi, η Alstom, η METKA, η ΤΕΡΝΑ κ.α. Είπαμε εμείς ποτέ, ως περιβαλλοντικές οργανώσεις, ότι όσοι προωθούν τις λιγνιτικές μονάδες (δηλαδή όλη η τοπική και συνδικαλιστική εξουσία) είναι πράκτορες των εταιρειών ; Η ΤΕΡΝΑ κάνει και αιολικές και λιγνιτικές μονάδες. Γιατί να .. λαδώνει μόνο τους υποστηρικτές των αιολικών κι όχι και των λιγνιτικών; Τι μεροληψία και παραλογισμός είναι αυτός ; Στο τέλος κι αυτός που αγοράζει μια ηλεκτρική σκούπα για να έχει καθαρό σπίτι θα είναι πράκτορας της Hoover ή της Miele, επειδή οι εταιρείες θα κερδίσουν από την αγορά αυτή !).
• Γιατί όταν είναι να διεκδικήσουμε αύξηση του Τοπικού Πόρου, νέα φίλτρα κλπ το παίζουμε σχεδόν .. ετοιμοθάνατοι, αλλά όταν μιλάνε οι διεθνείς οργανισμοί ή οι ΜΚΟ για επιπτώσεις στην υγεία, με πιο ήπιο μάλιστα τρόπο και ΕΓΚΥΡΟ, τότε τους βγάζουμε πράκτορες, λαμόγια κλπ ;
• Γιατί αμφισβητούμε τους 530 θανάτους λόγω ρύπανσης (σύμφωνα με τη Greenpeace) και ζητούμε ονοματεπώνυμα, όταν ξέρουμε ότι οι μελέτες αυτού του είδους (και οι επιδημιολογικές) βασίζονται σε στατιστικές και συγκρίσεις με πληθυσμούς καθαρών περιοχών χωρίς να έχουν ονόματα ; Γιατί δεν ζητήσαμε ονοματεπώνυμα νεκρών από άλλους μελετητές που ασχολήθηκαν με τη θνησιμότητα της περιοχής, (Μακρής ΑΠΘ, Κουτσογιαννόπουλος (ΑΠΘ) , Λινού (Πανεπ. Αθηνών) ; Προφανώς γιατί ξέραμε ότι δεν υπάρχουν (και δεν μπορεί να υπάρξουν) ονόματα. Από τη Greenpeace όμως έχουμε την απαίτηση να μας πει μέχρι και .. πού είναι θαμμένοι οι πεθαμένοι στον .. Αη Γιώρ΄!
• Γιατί δεν αναγνωρίζουμε επιτέλους ότι ο «φτηνός λιγνίτης» είναι παραμύθι και ότι οι σοβαρές παρενέργειες των εξορύξεων σε υπόγεια νερά – εδάφη – τουρισμό κλπ, αλλά και το κόστος της νοσηρότητας ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ΛΙΓΝΙΤΗ ; (Υπενθυμίζουμε ότι το κόστος της αιολικής κιλοβατώρας είναι περίπου 7,5 λεπτά, ενώ της λιγνιτικής 5 , αλλά μαζί με το περιβαλλοντικό κόστος ο λιγνίτης ξεπερνά τα 10 λεπτά. Δηλαδή το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόστος του λιγνίτη είναι διπλάσιο από ό,τι πλασματικά εμφανίζεται, γεγονός που τον κάνει πολύ ακριβότερο από τις ανεμογεννήτριες. Ποιος το λέει αυτό ; Το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Charles University of Prague, το Externe, EE & USA 2001 και πολλοί άλλοι έγκυροι ερευνητικοί φορείς. Ποιος το αμφισβητεί ; Κάποιοι «κύκλοι της ΔΕΗ» ή μερικοί ημιμαθείς συνδικαλιστές που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν. Ας μας πει επιτέλους κάποιος από αυτούς πόσο υπολογίζει η ΔΕΗ το περιβαλλοντικό κόστος του λιγνίτη, μιας και δεν τους αρέσει αυτά που λένε οι «συνωμότες» των πανεπιστημίων ; Ένα νούμερο θέλουμε).
• Γιατί ενοχλούμαστε από τις απόψεις που λένε ότι η ΔΕΗ χρωστά πολλά «αναδρομικά» στην περιοχή ; Γιατί ρίχνουμε νερό στο μύλο των ιδιωτών που θέλουν να αγοράσουν τους λιγνίτες ΤΖΑΜΠΑ, χωρίς να πληρώνουν για τα μεταλλευτικά δικαιώματα και χωρίς να αποζημιώνουν κανέναν για την καταστροφή των φυσικών πόρων ; Γιατί τους κληρονομούμε το καθεστώς των κρυφών επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών που απόλαυσε επί 60 έτη η ημι-ιδιωτική πλέον ΔΕΗ, λόγω της δικής μας αδράνειας και συνενοχής ; Ο λιγνίτης έχει υπέρ και κατά, όπως και οι ΑΠΕ. Ας πέσουν λοιπόν οι τόνοι για να συνεννοηθούμε. Οι πρακτορολογίες και το κυνήγι μαγισσών δε βοηθούν. Επί είκοσι χρόνια βρίζαμε τις ΑΠΕ (και τους υποστηρικτές τους) και εξωραΐζαμε το μονόδρομο στο λιγνίτη, χωρίς να ετοιμάσουμε μια εναλλακτική λύση. Ας μη χασουμε άλλη μια εικοσαετία στο ίδιο μοτίβο. Και εν πάση περιπτώσει οι μελέτες και τα στοιχεία ανατρέπονται με ΜΕΛΕΤΕΣ. Όχι με κραυγές και ψίθυρους και λάσπη. Ιδού λοιπόν η Ρόδος για το Σπάρτακο, τη ΓΕΝΟΠ, τη ΔΕΗ και τον κάθε φανατικό οπαδό του λιγνίτη. Αν έχετε στοιχεία για το ποιό είναι το περιβαλλοντικό κόστος του λιγνίτη ανά κιλοβατώρα δώστε τα. Με βιβλιογραφικές αναφορές και τεκμηριωμένα νούμερα όπως απαιτεί η επιστήμη και η δεοντολογία.

ΠΚ Οικολόγων Πράσινων Δυτικής Μακεδονίας
Πληροφ. Λ. Τσικριτζής
22-02-2012

Διαβάστε περισσότερα...

Γράμμα από το Νότο...

Όχι , δεν είμαστε όλοι Έλληνες. Αφήστε μας να λύσουμε τα θέματα μόνοι μας αυτή την φορά. Δεν έχει ανάγκη από γάζες το δέντρο που κόπηκε από την ρίζα. Αφήστε το να βρει τον τρόπο μόνο του να ξαναθεριέψει ή αν δεν έχει γερές ρίζες να εξαφανισθεί για να μην μετατραπεί σε κισσό. Είναι συγκινητικές οι πικετοφορίες και τα κείμενα συμπαράστασης σας μέσω διαδικτύου αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Αργήσατε, Ευρωπαίοι, να κατανοήσετε τι μας φυλούσαν για το τέλος οι δικοί σας εξουσιαστές που έχουν τα τσιράκια τους στην Ελλάδα από την εποχή παλαιών Φιλελλήνων. Εθελοτυφλούσατε και τώρα τα γράμματά σας και οι δηλώσεις σας μοιάζουν με επικήδειο μπροστά σε μία ψαροκασέλα που μας έβαλαν για φέρετρο. Όχι δεν είμαστε όλοι Έλληνες, γιατί εμείς κάνουμε την απάνθρωπη πορεία τώρα και γι’ αυτό αφήστε μας τουλάχιστον την ικανοποίηση να λέμε ότι ο δρόμος αυτός που παγώνει τα πόδια μας είναι αποκλειστικά δικός μας. Δεν είμαστε όλοι Έλληνες, διότι ούτε εμείς εδώ κάτω στο Νότο των Βαλκανίων δεν είμαστε όλοι της ίδιας ράτσας. Χωριστήκαν τα τσανάκια μας από καιρό. Από την μια μεριά έχουμε τους υποτακτικούς των κομμάτων νέων και νεοεισαγώμενων και από την άλλη τους μοναχικούς που προσπαθούν να σώσουν από τον βομβαρδισμό τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του να φέρεις το ασήκωτο όνομα Έλληνας. Για το λόγο αυτό όταν γράφετε επιστολές συμπαράστασης να βάζετε υποσημειώσεις σε ποιους τις στέλνετε γιατί σε αυτόν τον καφενέ στριμώχθηκαν αγρίως τα παλικάρια από τις αδελφές. Αν το κάνετε για να προλάβετε το τσουνάμι που έρχεται προς τη μεριά σας τότε οι δηλώσεις συμπαράστασης φανερώνουν δειλία να αντιμετωπίσετε τα δικά σας ψηφισμένα εξουσιαστικά γουρούνια. Δηλώνετε φόβο για την πάρτη σας και όχι αλληλεγγύη για μας. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε μέσα από το φιλεύσπλαχνο φιλελληνικό σας πνεύμα είναι να προστατέψετε από τα νύχια των δήθεν πολιτισμένων συμπολιτών σας τους Έλληνες που μεταναστεύουν για να επιβιώσουν στον δικό σας τόπο. Να γίνετε σύμμαχοι τους στο δικό σας έδαφος και όχι στο δικό μας γιατί αυτές οι συμμαχίες εισαγωγής μάς έχουν ακρωτηριάσει 200 χρόνια τώρα. Να μην αφήνετε κανέναν να τους πει: «Έλληνα, μού χρωστάς». Να υπερασπιστείτε τουλάχιστον αυτόν που μπορείτε και αφήστε εμάς ήσυχους αυτόν τον σκληρό χειμώνα που θα κάνει χρόνια να τελειώσει. Αφήστε μας ήσυχους διότι πρέπει να μάθουμε από την αρχή. Να καθαρίσουμε το τοπίο, να φτιάξουμε καινούργια θεμέλια, να ξεθάψουμε την σφαγιασμένη μας ηθική. Να ξαναγίνουμε Έλληνες, όχι για να μας θεωρείτε φίλους σας, αλλά για να ξαναγίνουμε η έμπνευσή σας. Πηγή: http://simplemangreek.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Marin...

Marin from Marin ShortFILM on Vimeo.

Σε ένα κόσμο στεγνό από νερό, ο καπετάνιος ενός μικρού πλοίου και το χρυσόψαρό του περιπλανώνται στους αμμόλοφους ψάχνοντας απελπισμένα για τον ωκεανό. Ο καπετάνιος απελπίζεται όταν το νερό από τη γυάλα του ψαριού λιγοστεύει, ωστόσο θα κάνει τα πάντα για να σώσει τον αγαπημένο του φίλο.
Το «Marin» είναι γαλλική παραγωγή σε σκηνοθεσία Alexandre Bernard, Pierre Pages και Damien Laurent.

Διαβάστε περισσότερα...

Ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει η υποβάθμιση των εδαφών στην Ευρώπη...

Ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει η διάβρωση των εδαφών στη γηραιά ήπειρο με την Ευρωπαϊκή Ένωση να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Από το 1990 μέχρι το 2006, η μόνιμη απώλεια εδάφους λόγω σφράγισης – κάλυψη εύφορης γης με στεγανό υλικό – ανερχόταν σε τουλάχιστον 275 εκτάρια ημερησίως, έκταση που αντιστοιχεί σε 1.000 km² ετησίως ή στην έκταση της Κύπρου ανά δεκαετία. Υπολογίζεται ότι η διάβρωση του εδάφους από το νερό πλήττει 1,3 εκατ. km² στην Ευρώπη, έκταση που αντιστοιχεί σε 2,5 φορές την έκταση της Γαλλίας. Η υποβάθμιση του εδάφους επηρεάζει την ικανότητά μας να παράγουμε τρόφιμα, να προλαμβάνουμε την ξηρασία και τις πλημμύρες, να ανασχέσουμε την απώλεια βιοποικιλότητας και να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή. Τα παραπάνω είναι μερικές από τις κυριότερες διαπιστώσεις δύο νέων εκθέσεων που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι οποίες αφορούν τις πολιτικές και τις επιστημονικές πτυχές του ευρωπαϊκού εδάφους. Στις εκθέσεις επισημαίνεται η αναγκαιότητα της δράσης για τη συγκράτηση της συνεχούς υποβάθμισης των εδαφών της Ευρώπης. Την τελευταία δεκαετία, η διάβρωση, η σφράγιση και η οξίνιση του εδάφους εντάθηκαν, τάση που αναμένεται να διατηρηθεί, εάν δεν αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις, όπως η αύξηση των χρήσεων γης, η μη αποδοτική χρήση των φυσικών πόρων και η διατήρηση της οργανικής ύλης του εδάφους. Αυτό σημαίνει ότι οι δράσεις που έχουν αναληφθεί δεν αρκούν για να εξασφαλιστεί κατάλληλο επίπεδο προστασίας του συνόλου του εδάφους στην Ευρώπη. Την περίοδο 2007-2013 διατίθενται στο πλαίσιο της πολιτικής για τη συνοχή περίπου 3,1 δισ. ευρώ για την αποκατάσταση χώρων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και μολυσμένων γαιών. Εκτός από τις τρέχουσες δράσεις με στόχο την αντιμετώπιση της υποβάθμισης του εδάφους, η Επιτροπή σκοπεύει να στηρίξει τη διεξαγωγή έρευνας και την παρακολούθηση του εδάφους, να οριστικοποιήσει κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τη σφράγιση του εδάφους και να ενσωματώσει πληρέστερα τον σχετικό με το έδαφος προβληματισμό στην επικείμενη επανεξέταση της οδηγίας για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Η Επιτροπή θα προτείνει επίσης τον συνυπολογισμό των χρήσεων γης, των αλλαγών των χρήσεων γης και της δασοκομίας (LULUCF) στις δεσμεύσεις της ΕΕ για το 2020 όσον αφορά την αλλαγή του κλίματος, και θα δραστηριοποιηθεί σε διεθνές επίπεδο για την προώθηση πρωτοβουλιών σχετικών με το έδαφος.

ΠΗΓΗ: econews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Στο δρόμο για τ’ αύριο...

«Όταν γίνεσαι ολόκληρος μια καρδιά που στ’ αριστερά της πάλλεται ένας άνθρωπος», ο πιο εύκολος δρόμος είναι να μπεις κάτω από το πάπλωμα να κλείσεις τα μάτια και να μαλώσεις τον εαυτό σου που ονειρεύεται. Η κλωστή από τα όνειρα σαν γίνει κουβάρι με τη λογική γεννά πράξεις απρόσμενες που τις ζεις και ψηλώνεις. Δεν είναι αυτά για τους ανθρώπους.
Ο δύσκολος δρόμος… Τον κοιτάς και αναρωτιέσαι πως θα τον περάσεις, τεντώνεσαι ασυναίσθητα να δεις λίγο πιο μέσα, είναι όμορφος και κάτι σε τραβάει. Μεγάλες χαρές στις κορυφές και λύπες στις κοιλάδες, αγρίμια και άγγελοι, δάση και φάμπρικες και ατέλειωτες Δευτέρες και Κυριακές, ηλιοβασιλέματα και αξημέρωτα πρωινά, καλώς ήλθες και αντίο. Θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ, θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ. Θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ, δεν γίνεται να τα κάνω αυτά στα αλήθεια.
Τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τη «δουλειά» του χρόνια τώρα. Τα στεγανά με τον καιρό θεριεύουν αλλά από μέσα προς τα έξω. «Λες να’ μαι θαύμα ο έρημος, ή τάχα να ‘μαι ψέμα;» και από μια λάθος απάντηση τσουβαλιάζονται οι άνθρωποι. Για οικονομία χώρου και χρόνου και προπαντός χρήματος. Την απάντηση όμως την δίνεις εσύ, εγώ και άλλοι σαν εμάς, στον εαυτό σου.
Από τους ανθρώπους που με έχουν κοιτάξει στα μάτια και έχω καταλάβει, οι πιο πολλοί έχουν σημάδια από τα χρόνια που ζήσανε και θα αποκτήσουν και άλλα. Ρουφούν τις μέρες τους με δύναμη και πέφτουν με τα μούτρα. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κοιτούν στα μάτια, που δεν έχουν ρυτίδες, που δεν μπορείς να τους καταλογίσεις τίποτα, που δεν χάνουν τον εαυτό τους γιατί ποτέ δεν τον βρήκαν. Ας με συγχωρέσουν δεν τους καταλαβαίνω.
Ο εύκολος δρόμος και ο δύσκολος δρόμος ή όπως θέλεις πες το, όταν αποφασίζεις μόνο μην ξεχνάς να σκέφτεσαι με όλη σου τη δύναμη. Τα αύριο που θα ‘ρθουν τα θεμελιώνεις κάθε στιγμή που ζεις.
Με χαρά για το μοίρασμα της σκέψης...

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - Του Κωστή Μούτσιου

Διαβάστε περισσότερα...

Καθημερινή έκθεση σε τοξικές ουσίες...

Το μεγάλο πρόβλημα του αθέατου και αθόρυβου «χημικού πολέμου», που διεξάγεται σε βάρος της δημόσιας υγείας από τις αμέτρητες τεχνητές χημικές ενώσεις που βρίσκονται στα πολυποίκιλα προϊόντα της καθημερινότητάς μας, έφεραν ξανά στο προσκήνιο δύο επιστημονικές μελέτες από τις ΗΠΑ. Στην πρώτη συσχετίσθηκαν οι υπερφθοριωμένοι υδρογονάνθρακες (PFCs), που βρίσκονται σε πολλά επεξεργασμένα υφάσματα, με την εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος των παιδιών. Ειδικότερα με τον περιορισμό της θετικής επίδρασης εμβολίων. Στη δεύτερη καταγράφηκε ότι μικροσκοπικές πλαστικές ίνες από τον ρουχισμό, διαφεύγουν κατά τη διαδικασία του πλυσίματος και βρίσκονται στη συνέχεια στις παραλίες, με αποτέλεσμα μέσω ζώων να περνούν στην τροφική αλυσίδα. Βεβαίως, οι μελέτες αυτές δεν είναι χωρίς αντίλογο και αμφισβητήσεις. Ερχονται όμως να προστεθούν στο πλήθος των αποδείξεων και ενδείξεων για τον ανθυγιεινό ρόλο πολλών χημικών ουσιών, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες. «Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι η έκθεση σε περιβαλλοντικούς ρύπους δυστυχώς δεν περιορίζεται στις φθοριούχες ουσίες. Αλλωστε σωστά επισημαίνεται ότι ακρυλικές ίνες από συνθετικά ρούχα μπαίνουν στην διατροφική αλυσίδα, μαζί με όλα τα άλλα, όπως φθαλικές ενώσεις, διοξίνες, φυτοφάρμακα. Ολα αυτά επιβαρύνουν το ανοσοποιητικό σύστημα και όχι μόνο. Η «άμυνα» του ανθρώπινου οργανισμού βάλλεται ακόμα από το στρες της καθημερινότητας και τη ρύπανση της ατμόσφαιρας» λέει στην «Κ» η κ. Πολυξένη Νικολοπούλου - Σταμάτη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθύντρια του μεταπτυχιακού προγράμματος «Περιβάλλον και Υγεία» και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Δημοσίας Υγείας. Ο πληθυσμός βρίσκεται αντιμέτωπος με τη μη οικειοθελή έκθεση στις χημικές απειλές, συνήθως ανενημέρωτος και απροστάτευτος. Να κάτι που πρέπει να αλλάξει!

Eξουδετερώνουν τη θετική δράση των εμβολίων
Τους πιθανούς κινδύνους από τη διασπορά χημικών ουσιών και το πέρασμά τους στα έμβρυα και στα μωρά αναδεικνύει μια νέα έρευνα από επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Η έρευνα επικεντρώνεται στους κινδύνους από τους υπερφθοριωμένους υδρογονάνθρακες (PFCs), ειδικά όσον αφορά την εξουδετέρωση της θετικής επίδρασης των εμβολίων. Φέρνει όμως στο προσκήνιο ξανά το συνολικό πρόβλημα της υπόσκαψης του ανοσοποιητικού συστήματος και ευρύτερα της δημόσιας υγείας από τις τεχνητές χημικές ενώσεις. Οι φθοριούχες ενώσεις έχουν ευρεία χρήση στις συσκευασίες τροφίμων και στα υφάσματα. Οι ερευνητές, υπό τον δρα Φίλιπ Γκράντζιν, παρακολούθησαν 600 παιδιά από τα νησιά Φερόε, στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η μελέτη ξεκινούσε πριν από τη γέννα (ως έμβρυα), μέχρι την ηλικία των επτά ετών. Οι ερευνητές συνέδεσαν τα επίπεδα PFCs στο αίμα τόσο των μητέρων όσο και των ίδιων των παιδιών με την ανταπόκριση των μικρών στο εμβόλιο διφθερίτιδας - τετάνου. Ο διπλασιασμός των επιπέδων αυτών στο αίμα της εγκύου αντιστοιχούσε σε μείωση της τάξης του 39% στη συγκέντρωση αντισωμάτων ενάντια στη διφθερίτιδα στον οργανισμό του παιδιού της όταν αυτό ήταν στην ηλικία των πέντε ετών. Ανάλογα ήταν τα αποτελέσματα όταν μελέτησαν τα επίπεδα στο αίμα των παιδιών. Ο διπλασιασμός των επιπέδων PFCs, στην ηλικία των επτά ετών, αντιστοιχούσε σε μείωση των αντισωμάτων κατά 50%. Μάλιστα, αρκετά παιδιά είχαν τόσο χαμηλά επίπεδα αντισωμάτων, που ήταν ουσιαστικά απροστάτευτα απέναντι στις λοιμώξεις. «Ηδη από την ηλικία των επτά ετών -δύο χρόνια μετά τον τελευταίο εμβολιασμό- το 10% των παιδιών είχε αντισώματα κάτω από το επίπεδο προστασίας του οργανισμού, γεγονός που σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προστατευθούν από λοιμώξεις μακροπρόθεσμα» ανέφερε ο δρ Γκράντζιν. «Οι υπερφθοριωμένοι υδρογονάνθρακες είναι πιο τοξικοί ακόμη και από τις διοξίνες», συμπλήρωσε. Οι ερευνητές σημείωσαν πως τα νέα ευρήματα δεν αποδεικνύουν την ενοχή των PFCs για τα πλήγματα στο ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά κατέγραψαν αυξημένες ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Πάντως, η αμερικανική Υπηρεσία για την Προστασία του Περιβάλλοντος εξετάζει τη θέσπιση ορίων στις συγκεντρώσεις των φθοριούχων ενώσεων.

Πολύπλοκο ζήτημα
Μια πιο ευρεία ανάγνωση συνιστά η κ. Νικολοπούλου - Σταμάτη. «Η μελέτη του δρος Φ. Γκράντζιν είναι σημαντική, θέλει όμως προσεκτική ανάγνωση και αυτό διότι οι φθοριούχες ουσίες δεν είναι οι μόνες τοξικές ουσίες στο περιβάλλον. Ας μην επικεντρωθούμε μόνο σε αυτές. Δεν διευκρινίζεται από τη μελέτη αυτή το γεγονός, που εντούτοις ξέρουμε πολύ καλά ότι συμβαίνει. Δηλαδή ότι υπάρχουν πλήθος τοξικών ουσιών εκτός από τις φθοριούχες, που βρίσκονται διάχυτες στο περιβάλλον και δυστυχώς περνούν τον πλακούντα και φθάνουν στο έμβρυο. Ακόμα είναι γνωστό ότι υπάρχουν ουσίες μέσα σε μερικά εμβόλια του εμπορίου, όπως ο υδράργυρος και ή φορμαλδεΰδη, που είναι επίσης τοξικά, ακόμα και σε ελάχιστες ποσότητες. Το θέμα είναι πολύπλοκο», τονίζει. Μπορούμε να πάρουμε κάποια μέτρα προστασίας; Οι ερευνητές συνιστούν, για παράδειγμα, την αποφυγή επίπλων, ρούχων και χαλιών, τα οποία έχουν περαστεί με ειδικό στρώμα για να μη λεκιάζουν. Eτσι, μπορεί να μειώνεται η έκθεση των πολιτών στα ύποπτα χημικά.

Μικρο-πλαστικά στις παραλίες Περπατώντας στις ελληνικές παραλίες, προξενεί εντύπωση η ποσότητα των μικροσκοπικών κομματιών πλαστικών που βρίσκονται διασκορπισμένα μέσα στα βότσαλα, στην άμμο, παντού. Και υπάρχουν ακόμα πιο μικρά κομματάκια, τα οποία δεν φαίνονται. Η περιβαλλοντική οργάνωση «Αρχιπέλαγος» έχει κάνει συγκεκριμένες έρευνες, με ανησυχητικά ευρήματα σε ελληνικές παραλίες, ακόμα και απομακρυσμένες. Μια έρευνα Αμερικανών επιστημόνων έρχεται να φωτίσει μια άλλη πλευρά: Μικροσωματίδια πλαστικού, προερχόμενα από ρούχα κυρίως, εισβάλλουν στην τροφική αλυσίδα. Οπως διαπίστωσαν ερευνητές του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου Οικολογικής Ανάλυσης και δημοσίευσαν στην επιθεώρηση «Περιβαλλοντική Επιστήμη και Τεχνολογία», στις παραλίες καταλήγουν «μικροπλαστικά» από συνθετικά ρούχα, ύστερα από τη διαδικασία της πλύσης. Κάθε φορά που πλένονται απελευθερώνουν μέχρι και 1.900 μικροσκοπικές ίνες ανά ένδυμα. Παλιότερα έχει καταγραφεί ότι μικρά κομμάτια πλαστικού, μικρότερα του ενός χιλιοστού, μπορούσαν να καταναλωθούν από ζώα και να περάσουν έτσι στην τροφική αλυσίδα. «Οταν τα πλαστικά καταναλώνονται, μεταφέρονται από το στομάχι των ζώων στο κυκλοφοριακό τους σύστημα και αφομοιώνονται από τα κύτταρα», σημείωσε ο δρ Browne, μέλος του Ερευνητικού Κέντρου. Οι επιστήμονες ανέλυσαν δείγματα από 18 παραλίες διαφόρων χωρών, μεταξύ των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ινδία και η Σιγκαπούρη. Το ανησυχητικό συμπέρασμα είναι ότι δεν υπήρχε δείγμα που να μην περιέχει μικροσωματίδια πλαστικού. Το μεγαλύτερο μέρος προερχόταν από ύφασμα. Από τα διάφορα πολυμερή, αυτά που κυριαρχούσαν ήταν ο πολυεστέρας, τα ακρυλικά και το νάιλον.
Ενημέρωση και έλεγχος των αγαθών 
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο η απειλή της χημικής ρύπανσης είναι πανταχού παρούσα, χωρίς οι πολίτες να είναι κατάλληλα προφυλαγμένοι. «Γεννιούνται κρίσιμα ερωτήματα. Πόσο ενημερωμένοι είμαστε; Πόσο μας πληροφορούν σε τι κινδύνους εκτίθεται η υγεία μας με τη χρήση διαφόρων προϊόντων «εγκεκριμένων» στην αγορά; Τι γνωρίζει η έγκυος μητέρα για την έκθεση σε περιβαλλοντικούς κινδύνους του εμβρύου που κυοφορεί; Ποιες εποχές της ζωής μας είμαστε περισσότερο ευάλωτοι;» επισημαίνει η κ. Νικολοπούλου - Σταμάτη, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. «Συμβαίνει κάτι που μας διαφεύγει μέσα στη δίνη των γεγονότων που ζούμε και που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «μη οικειοθελής έκθεση» σε όλες αυτές τις χημικές ουσίες. Δεν έχουμε πληροφορηθεί για τις συνέπειες που έχει στην υγεία μας η έκθεση στις χιλιάδες ουσίες που έφτιαξε ο άνθρωπος τα τελευταία 50 χρόνια και κυκλοφορούν σε εκατομμύρια τόνους ετησίως. Δεν έχουμε δώσει τη συγκατάθεσή μας στη βιομηχανία να χρησιμοποιεί ουσίες που ελαττώνουν την άμυνά μας, βλάπτουν τη γονιμότητα, επεμβαίνουν στο ορμονικό μας σύστημα και υπονομεύουν την υγεία των μελλοντικών γενεών, πριν ακόμα δουν το φως του κόσμου», υπογραμμίζει η αναπληρώτρια καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Και τι μπορούμε να κάνουμε; «Εύλογο το ερώτημα. Απάντηση υπάρχει. Ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, επίγνωση, τεκμηριωμένη πληροφόρηση με ευθύνη της πολιτείας, αλλά και αυστηρότερος έλεγχος των καταναλωτικών αγαθών προς όφελος της δημόσιας υγείας» τονίζει η κ. Νικολοπούλου - Σταμάτη. Το ζήτημα της μη οικειοθελούς έκθεσης σε μια σειρά χημικές ουσίες είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, καθώς η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται από σειρά προϊόντων, των οποίων κανείς δεν γνωρίζει τις ακριβείς επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. Τα προγράμματα ελέγχου είναι ακριβά και βεβαίως προσκρούουν στην άρνηση της βιομηχανίας να ελεγχθεί ουσιαστικά ή να αλλάξει πρακτικές, με γνώμονα το κοινό καλό και όχι το επιχειρηματικό κέρδος. Γι' αυτό και φιλόδοξες προσπάθειες, όπως ο κανονισμός REACH της Ευρωπαϊκής Eνωσης, τελικά καταλήγουν κουτσουρεμένες και ανεπαρκείς. Επιβλαβές υλικό σε μαγειρικά σκεύη ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΦΩΤΙΑΔΗ «Δούρειος ίππος» για την υγεία και το περιβάλλον αναδεικνύεται η σύνθετη χημική ουσία PFOA (υπερφθορο-οκτανοϊκό οξύ), η πρώτη ύλη παρασκευής του τεφλόν, που χρησιμοποιείται ως επίστρωση στα αντικολλητικά μαγειρικά σκεύη. «Επιστημονικές έρευνες συνδέουν τις χημικές ουσίες που εκλύονται σε υψηλές θερμοκρασίες από σκεύη τεφλόν με δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία», ανέφερε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης σε ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι το PFOA αποτελεί εν δυνάμει ορμονικό διαταράκτη και καρκινογόνο ουσία. Το τεφλόν, που καθιστά τα σκεύη ιδιαίτερα ανθεκτικά, λόγω της χαμηλής βιοαποικοδομησιμότητας ανιχνεύεται, τόσο στην άγρια πανίδα όσο και στο αίμα στη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών, όπου παραμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να μεταβολίζεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Κίνα, παράλληλα με την άνθηση αυτού του κλάδου της χημικής βιομηχανίας, έχουν εκτοξευθεί και τα ποσοστά ανιχνευσιμότητας στον οργανισμό των κατοίκων. Τα συμπεράσματα των επιστημόνων είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, καθώς το τεφλόν συνδέεται με μείωση της γονιμότητας, χαμηλό βάρος γέννησης νεογνών, αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης, αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης αρθρίτιδας, αλλαγές στα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών και τέλος με καρκίνο του προστάτη. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι όταν τα μαγειρικά σκεύη με τεφλόν έχουν χαραγματιές η «μετανάστευση» των ουσιών προς τον ανθρώπινο οργανισμό είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ κατέταξε το PFOA στις πιθανώς καρκινογόνες ουσίες και απαγόρευσε τη χρήση του έως το 2015. Αντίστοιχη, όμως, έκθεση του 2010 για λογαριασμό της Ε.Ε. κατέληξε στο ότι το τεφλόν δεν πληροί τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί ως ανθεκτική, βιοσυσσωρεύσιμη και τοξική ουσία, ωστόσο κάνει λόγο για διχογνωμία των επιστημόνων ως προς τις πιθανές επιπτώσεις. Λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραπάνω ο Ελληνας ευρωβουλευτής ζήτησε η Επιτροπή «να λάβει χωρίς καθυστέρηση τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της υγείας των πολιτών και του περιβάλλοντος και να προχωρήσει σε απαγόρευση και αντικατάσταση της ουσίας PFOA».


Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Διαβάστε περισσότερα...

Το χαστούκι...

Μια ιστορία χωρίς φρένο αφημένη σε ένα κατήφορο είναι "το χαστούκι". Πρωταγωνιστές εμείς, εσύ εγώ. Μια στιγμή βλέπεις φως. Από τότε υπάρχεις και διαμορφώνεσαι. Προσπαθείς να καταλάβεις όλα όσα σε περιβάλλουν ρωτάς μα δε παίρνεις πάντα απαντήσεις, σε απορίες πολλές φορές απλά απαντάς χωρίς να είσαι σίγουρος για την αλήθεια.
Έτσι μεγαλώνεις ορθώνεσαι και με το ανάστημά σου ψάχνεις το χώρο σου τυφλωμένος από το μυστήριο της ζωής. Το δίκαιο και το άδικο σε μια μάχη πάντα σε κάνουν να απορείς, μα είσαι σίγουρος για αυτό που μέσα σου βρυχάται και το λένε ελευθερία. Αυτή ζει μέσα σου μα το θάρρος δεν κατοικεί σε κάθε σώμα μαζί με την ανάγκη για ελευθερία.
Ενώ δε νιώθεις βίαιος βιώνεις από νωρίς τη βία στο πρώτο σου χαστούκι. Έτσι η ιστορία αυτή παίρνει νόημα, εσύ παίρνεις μορφή και ο κόσμος γίνεται ένα μάγουλο κόκκινο σαν την καρδιά του, μα η καρδιά του κόσμου είναι κόκκινη για να εκφράζει αγάπη και όχι για να θυμίζει το χαστούκι. Το πρώτο σου χαστούκι ίσως δεν έκανε καν θόρυβο ίσως δεν ήταν καν υλικό, μα ήταν η αρχή της κοινωνικής σου εξημέρωσης, της κοινωνικής μου εξημέρωσης·μα είναι στιγμές που δραπετεύω γιατί το δίδαγμα που πήρα βρήκα πως δεν ήταν ένα κομμάτι από την αλήθεια.
Τα πρώτα χαστούκια πληγώνουν πιο πολύ γιατί προδίδουν τα αυριανά που θα με κάνουν τον μεγάλο που δε θα θυμίζει αυτό που αγάπησα όταν ήμουν όμορφος στην απλότητά μου. Πόσα χαστούκια ακολούθησαν μετά. Πόσα βλέμματα με χαστούκισαν όταν δεν συμφωνούσαν με το έξω από αυτό που αντιλαμβάνονταν. Πόσες κριτικές χαστούκισαν τις σκέψεις που ήταν για μένα ο πρώτος μου θησαυρός μα κάποιοι δε δέχονταν να αγοραστούν από ιδέες όσο έπιαναν χρυσάφι. Χαστούκι στην αγάπη, στον έρωτα, στην αθωότητα. Χαστούκια γλυκά, χαστούκια που ήταν απαραίτητα, άλλα που αγκάλιασα και θεμιτά τα δέχτηκα. Μα πάντα έψαχνα τα σημάδια που μου άφηναν και έτσι βάδιζα με γνώση των πληγών μου.
Για κάθε χαστούκι που δέχτηκα αυθόρμητα έδινα άλλα δυό στους γύρω μου, μέχρι που κράτησα το χέρι μου και έκανα τα χαστούκια δικούς μου σκλάβους.
Μια ανάσα για να αναπολούμε τα γιατί και το που βρισκόμαστε είναι αυτό που κάνει τα χαστούκια ευλογία και τα χαστούκια μίσους πιθανά χάδια του μέλλοντος. Μα πιο πολύ μια στάση αναπόλησης κάνει τα χαστούκια επιτέλους ορατά.

Πηγή: http://dinatomirmigi.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Στρατηγικός σχεδιασμός στη Δυτική Μακεδονία...

Η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας εκτιμώντας την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα του στρατηγικού σχεδιασμού για σημαντικά ζητήματα περιβάλλοντος και ανάπτυξης προώθησε τη σύνταξη «Μελέτης για την εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου για τα αιολικά πάρκα στη Δυτική Μακεδονία». Η Δυτική Μακεδονία αποτελεί περιοχή καταλληλότητας για αιολικά πάρκα και καθίσταται ελκυστική λόγω του πλεονεκτήματος της ύπαρξης των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, που μπορούν να στηρίξουν ανάλογες επενδυτικές προσπάθειες. Εκτός από το συνολικό περιφερειακό χωροταξικό σχεδιασμό ως εργαλείο χάραξης πολιτικής εκ μέρους του Περιφερειακού Συμβουλίου και την τεκμηριωμένη διαμόρφωση στρατηγικής, για κάθε αιολικό πάρκο ξεχωριστά θα ακολουθείται η προβλεπόμενη από τη νομοθεσία διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Η συγκεκριμένη μελέτη, η οποία θα αξιοποιηθεί και στην επικαιροποίηση του «Περιφερειακού Χωροταξικού Σχεδιασμού» που προωθεί το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, παρουσιάσθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Δυτικής Μακεδονίας στις 9 Φεβρουαρίου 2012 και αποτελεί εργαλείο στήριξης των ενδιαφερόμενων επενδυτών, υποβοήθησης του έργου των Περιφερειακών Συμβούλων και εξειδικευμένης πληροφόρησης των φορέων και των πολιτών. Ο σχεδιασμός θα δημοσιοποιηθεί άμεσα στους δικτυακούς τόπους της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Η φυλακή των λανθασμένων πεποιθήσεων...

Αναμφίβολα, οι πεποιθήσεις που μας παραλύουν περισσότε­ρο αφορούν τις ίδιες μας τις δυνατότητες. Μπορούν να μας φυλακίσουν σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να αντιλη­φθούμε τα ταλέντα και τις ικανότητές μας. Οι λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μάς στερούν μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες: την ελευθερία της πρόσβασης στις δυνατότητές μας και της αξιοποίησής τους. Αν τυχαίνει να πιστεύετε στην ιδέα ότι δε θα πετύχετε στη ζωή επειδή δεν είχατε την καλή τύχη να λάβετε μια κανονική εκπαίδευση, τότε αυτή η ιδέα σίγουρα θα κυριαρχήσει στη ζωή σας, στις προσδοκίες, στις αποφάσεις, στους στόχους και στη συνολική σας στάση. Η πεποίθηση αυτή θα λειτουργεί ως πρό­γραμμα του μυαλού σας και θα καθοδηγεί όλες τις πράξεις σας, θα παράγει χαμηλές προσδοκίες και θα υποτιμά όλα όσα πετυχαίνετε στη ζωή. Πώς μια τέτοια ιδέα μπορεί να μετατρα­πεί σε μια βαθιά ριζωμένη, περιοριστική πεποίθηση; Πώς αρ­χίζει να παίρνει τον έλεγχο της ζωής μας; Όλα αρχίζουν όταν καταλήγουμε σε εσφαλμένα συμπερά­σματα βάσει λανθασμένων υποθέσεων που έχουμε δεχθεί ως αληθινές. Δείτε πώς γίνεται: Αρχική υπόθεση: Οι γονείς μου ποτέ δεν πήγαν στο σχολείο. Δεύτερη υπόθεση: Οι γονείς μου δεν κατάφεραν πολλά στη ζωή τους. Συμπέρασμα: Αφού ούτε εγώ πήγα στο σχο­λείο, μάλλον δε θα καταφέρω πολλά στη ζωή μου. Αντιλαμβάνεστε τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της γενίκευσης; Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν τον πιο καταστροφικό φαύλο κύκλο που φαντάζεται κανείς, μέσω του δικού τους εσωτερικού διαλόγου. Αν θεωρούν τον εαυτό τους λιγότερο ικανό, ο κόσμος γύ­ρω τους τους αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο. Όταν προ­βάλλουν αυτή την εμφανή ανεπάρκεια, τότε οι άλλοι τούς συ­μπεριφέρονται ανάλογα, γεγονός που λειτουργεί μόνο ως επι­βεβαίωση των όσων ήδη γνωρίζουν, ότι δηλαδή δεν έχουν κα­μιά ελπίδα. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι οι γονείς σας δεν κα­τάφεραν πολλά ίσως να έχει μικρή ή να μην έχει καμία σχέση με τη μόρφωσή τους. Να έχετε κατά νου ότι ίσως να είχαν τις δικές τους αγελάδες για τις οποίες εσείς δε γνωρίζετε κάτι. Κι αν ακόμα η έλλειψη επιτυχίας ήταν αποτέλεσμα της περιορι­σμένης εκπαίδευσής τους, αυτό δε σημαίνει επ’ ουδενί ότι θα οδηγηθείτε κι εσείς στα ίδια αποτελέσματα. Οπότε, να είστε προσεκτικοί στον εσωτερικό σας διάλογο. Όταν ο Τζο Φερρέρ μετανάστευσε στην Αυστραλία για να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, ένιωθε τρόμο στην προοπτική ότι θα έπρεπε να ασχοληθεί με κάποια δουλειά διαφορετική απ’ αυτήν για την οποία είχε προετοιμαστεί. Άλλωστε, είχε αφιερώσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας το επάγγελμα που εί­χε επιλέξει. Παρόλο που υπήρχε μικρή ζήτηση γι’ αυτή την τέχνη στη νέα χώρα, η σκέψη να τολμήσει να ακολουθήσει έναν καινού­ριο κλάδο ήταν αρκετή για να τον κάνει να νιώθει άγχος και φόβο για το μέλλον του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο φό­βος αυτός τον απέτρεπε να κοιτάξει προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση σε επαγγελματικό επίπεδο. Βεβαίως και υπήρχαν άλλες τέχνες τις οποίες του άρεσε να ασκεί, αλλά τι θα σκέ­φτονταν οι γονείς ή οι φίλοι του αν μάθαιναν ότι είχε εγκατα­λείψει την καριέρα του; Ο φόβος του γινόταν χειρότερος λόγω της πεποίθησής του ότι η μετακίνηση σε έναν καινούριο κλάδο εργασίας θα σήμαινε πως όλα τα χρόνια των σπουδών του είχαν πάει χα­μένα. Κι αν έκανε λάθος επιλογή; Για χρόνια, η πεποίθησή του ότι όλοι πρέπει να παραμένουν στον κλάδο τον οποίο έχουν σπουδάσει τον παρέλυε, αφήνοντάς τον ανίκανο να πάρει κάποια απόφαση. Μόνο όταν συνειδητοποίησε τις κα­ταστροφικές επιπτώσεις αυτής της στάσης -η οποία βασι­ζόταν σε κάποια άλλη λανθασμένη υπόθεση- κινητοποιή­θηκε, ανέλαβε δράση και προχώρησε μπροστά στη ζωή του. Στην εποχή της παγκόσμιας αγοράς, της μείωσης του προ­σωπικού και της υψηλής κινητικότητας του εργατικού δυνα­μικού, αυτή είναι μια επιλογή που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν. Πολλοί απ’ αυτούς, όπως ο Τζο, τρέμουν στην ιδέα ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό στο οποίο έχουν εκπαιδευτεί. Ο φόβος αυτός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, δεδομένου ότι κάποιες έρευνες δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν κατά μέσο όρο επτά αλλαγές επαγγέλματος στη ζωή τους. Ευτυχώς, ο Τζο αποφάσισε να νικήσει τον φόβο του -να σκοτώσει την αγελάδα του- και να δοκιμαστεί σε έναν τελεί­ως διαφορετικό τομέα. Το αποτέλεσμα της απόφασής του να δράσει ήταν ότι όχι μόνο ένιωσε μια ιδιαίτερη έλξη για τη νέα του καριέρα, αλλά επίσης ότι είχε μεγάλη επιτυχία σε ένα σχε­τικά σύντομο χρονικό διάστημα και πλέον απολαμβάνει την επαγγελματική του ζωή περισσότερο από ποτέ. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται το νέο ή το άγνωστο. Κάποιες φορές αυτός ο φόβος του μη οικείου τούς εμποδίζει να βρουν νέες απολαύσεις ακόμα και στα πιο βασικά πράγματα. Αποφεύ­γουμε να δοκιμάσουμε καινούριες γεύσεις ή να εξερευνήσουμε διαφορετικές κουλτούρες ή νέα χόμπι. Το να πράττουμε εκ του ασφαλούς γίνεται τρόπος ζωής,που περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης και δημιουργεί πολλούς παράλογους φόβους. «Καλύτερα να μένεις σε όσα γνωρίζεις», «Γιατί να χαλάσεις κάτι καλό;», «Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το διορθώνεις», ή αυτό που ανέφερα νωρίτερα: «Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Όλες αυτές οι γνωστές εκφράσεις τείνουν να μας αποθαρρύνουν να βγαίνουμε εκτός της περιοχής στην οποία νιώθουμε άνεση και ασφάλεια. Όμως, η φαινομενική ασφάλεια του οικείου μπορεί να μας εμποδίσει και θα μας εμποδίσει να κάνουμε σημαντικές επαγγελματικές αλλαγές, τις οποίες καθυστερούμε για πολύ καιρό, ή να ξεπεράσουμε σχέσεις εκμετάλλευσης από φόβο μήπως καταλήξουμε σε χειρότερες συνθήκες. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Πρέπει να εξετάσουμε αν οι φόβοι, οι ανησυχίες και οι αβεβαιότητες που νιώθουμε είναι αποτέλεσμα λανθασμένων πεποιθήσεων τις οποίες έχουμε αναπτύξει στη ζωή μας. Δεν πρέπει να αποδέχεστε περιορι­σμούς χωρίς να αναρωτιέστε αν είναι ή όχι αληθινοί. Να θυμάστε ότι πάντα θα είστε αυτό που πιστεύετε ότι είστε. Αν πι­στεύετε ότι μπορείτε να τα καταφέρετε, μάλλον θα τα κατα­φέρετε. Αν πιστεύετε ότι δε θα επιτύχετε, έχετε ήδη χάσει. Η απόφαση είναι στο χέρι σας!

 Από το βιβλίο “Μια αγελάδα, μια φορά… ” του ΔΡ. ΚΑΜΙΛΟ ΚΡΟΥΖ – εκδόσεις Πατάκη.
Πηγή: http://thelei.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα...

Αντίο πατρίδα...

Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από φούρνο ψωμί στο κεφάλι ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά τη μετόπη της αξιοπρέπειας. Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Να χώνει το τσαπί τόσο βαθιά στην γη σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροχτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι. Να τα ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Τα παιδιά να παίζουν μπάλα στις αλάνες με τα λιτά παντελονάκια τους και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Να ματώνουν τα γόνατά τους και να σηκώνονται χωρίς δάκρυα σαν γεννημένοι πολεμιστές έτοιμα για τις μάχες που θα έρχονταν. Να τους ξαναδώ ήθελα. Τους πικραμένους αυτής της χώρας . Να κάθονται στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ενός καφενείου κάπου στα σύνορα και να κοιτούν μέσα από τα βρώμικα τζάμια την Ελλάδα να τους αποχαιρετά όπως έκανε κάθε μέρα, κάθε εποχή, κάθε χρόνο κι αυτοί να είναι εκεί να την κοιτούν μόνο για να την βλέπουν να φεύγει. Να τις ξαναδώ ήθελα. Τις κοπέλες να απλώνουν τις μπουγάδες στον ήλιο με τα ιδρωμένα φορέματά τους και να κοιτούν στον δρόμο για το ταίρι που θα γυρίσει από το μεροκάματο. Να έχουν στην κατσαρόλα φακές και το κρεμμύδι έτοιμο στο πιάτο και σαν βασίλισσες των γκρεμισμένων ελπίδων να σφίγγουν το χέρι του οικοδόμου που κάθεται σκεφτικός στο κουτσό από ένα πόδι τραπέζι. Να το ξαναδώ ήθελα. Εκείνο το πρωινό που οι καμπάνες χτυπούσαν και τα παλικάρια είχαν στα χέρια τους κορίτσια με σημαίες να ανεμίζουν. Τότε που όλοι ήταν φτωχοί, ακρωτηριασμένοι, προδομένοι, τσακισμένοι και ελλιπείς αλλά με την σιγουριά ότι εκείνη τουλάχιστον την στιγμή ήταν ελεύθεροι. Να σε ξαναδώ ήθελα. Να ανεβαίνεις στα βουνά αρματωμένος γνωρίζοντας ότι ίσως να ήταν η τελευταία σου ανάβαση και να το χαίρεσαι. Να είσαι ευτυχής που ζούσες για να πεθάνεις για μένα. Για σένα. Για όλα αυτά που ήθελα να ξαναδώ.

Πηγή: http://simplemangreek.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Ευρωπαϊκός διαγωνισμός video για το περιβάλλον...

Ποιο είναι το όραμά σας για έναν αειφόρο τρόπο ζωής σε 20 χρόνια από σήμερα; Ο διαγωνισμός “Generation ‘92”, που διοργανώνει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος (EEA)παρέχει την ευκαιρία σε νέους της Ευρώπης...γεννημένους το 1991, 1992 ή 1993 να δημιουργήσουν ένα video στο οποίο θα προβάλλουν το όραμά τους για ένα αειφόρο μέλλον. Οι νικητές θα προσκληθούν να συμμετάσχουν σε μια εκδήλωση για την αειφόρο ανάπτυξη στην Κοπεγχάγη τον Ιούνιο του 2012. Επίσης οι νικητές θα μοιραστούν ένα χρηματικό βραβείο ύψους 6000 Ευρώ (3000 Ευρώ ο πρώτος, 2000 Ευρώ ο δεύτερος και 1000 Ευρώ ο τρίτος) και θα απονεμηθούν πλακέτες. Συμμετοχές θα γίνονται δεκτές από 1 Μαρτίου ως 2 Απριλίου 2012. Τα βίντεο πρέπει να είναι μικρού μήκους, μεταξύ 30 δευτερολέπτων και δύο λεπτών, και να δείχνουν το προσωπικό όραμα του διαγωνιζόμενου για ένα αειφόρο μέλλον. Οι συμμετέχοντες στο διαγωνισμό θα μπορούν να αναδείξουν περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους και να προτείνουν τρόπους επίλυσής τους ή να επικεντρωθούν στο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η γενιά τους προς ένα αειφόρο μέλλον. Για περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχές επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ξύπνα...

Για να ξυπνήσω προϋποτίθεται να κοιμάμαι. Και μέσα στο όνειρο είτε είμαι απλά εκτός συνείδησης σε έναν τόπο άγνωστο και κενό είτε ονειρεύομαι. Εκεί ήμασταν όλοι για χρόνια. Σε έναν βαθύ ύπνο. Σαν Έλληνες και σαν πολίτες αυτού του κόσμου που χρόνια τώρα μας φώναζε πως κάτι κάνουμε εξαιρετικά λάθος μα εμείς εξακολουθούσαμε να κοιμόμαστε.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να ξυπνήσουμε. Τα πράγματα ήταν βολικά, με κάποιες δυσκολίες, μα κυρίως βολικά. Η δυσκολία και το αδιέξοδο στο οποίο μας φέρανε (ή φέραμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας;) μας εξαναγκάζει να ξυπνήσουμε. Ξυπνάμε λοιπόν θυμωμένοι (με τους άλλους, τους κακούς) και δειλά δειλά, αρχίζουμε ίσως να αναθεωρούμε αξίες που ήταν θαμμένες κάτω από τον ήχο του ροχαλητού. Αξίες της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης. Διαπιστώνουμε τη δύναμη της συνοχής, τη φόρα και την ισχύ της μαζικής αντίδρασης και την ανακούφιση της συμμετοχής.
Έχουμε αρχίσει να ξυπνάμε. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου θα έλεγα πως είμαστε ακόμα. Δεν έχουμε ξυπνήσει εντελώς. Γιατί αν πραγματικά είχαμε ξυπνήσει θα βλέπαμε πως δεν υπάρχουν ουσιαστικά «κακοί» που καθορίζουν τις ζωές μας. Και δεν μιλώ στον Έλληνα μόνο, μιλώ σε κάθε πολίτη του Δυτικού κόσμου, που αυτός πλήττεται σήμερα.
Ξυπνάω σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη. Έχω την ευθύνη για αυτό που σκέφτομαι, αυτό που κάνω, αυτό που δημιουργώ. Έχω την ευθύνη για το πώς φέρομαι, πώς συναλλάσσομαι, πώς μιλώ. Αν είμαι ενήλικας, ανεξάρτητος από τη γονεϊκή πατερίτσα, αυτοπροσδιορίζομαι, πατάω στα δυο μου πόδια και επιλέγω εγώ τα βήματα που ακολουθώ. Είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου. Ολόκληρη η Δυτική κοινωνία πασχίζει να ενηλικιωθεί. Θέλει να είναι ελεύθερη αλλά είναι ακόμα θυμωμένη με τους γονείς της. Νομίζω πως αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι θα πρέπει να ενηλικιωθούμε. Ένας ένας και όλοι μαζί. Ο θυμός είναι δικαιολογημένος και οι αιτίες χιλιάδες και πλέον γνωστές στην πλειοψηφία των αγουροξυπνημένων. Μπορούμε να μείνουμε θυμωμένοι και να ρίχνουμε τις ευθύνες στους από πάνω για όσο θέλουμε. Μόνο που πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν θα οδηγούσε πουθενά, παρά μόνο σε μια στατική κατάσταση καθήλωσης. Επαναστατημένοι όχι όμως απελευθερωμένοι. Η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Αναλαμβάνω την ευθύνη για τον ύπνο μου εδώ και δεκαετίες. Αναλαμβάνω την ευθύνη για τις ηλίθιες αξίες που είχα: να έχω κι όχι να είμαι, να σπουδάζω για να λέω ότι είμαι κάτι, να βγάζω λεφτά για να γεμίσω το κενό μου, να φοβάμαι να δω τι πραγματικά θέλω, ποιος είναι πίσω από τη γραβάτα, να βρίσκω χίλιους δυο τρόπους να κλέψω το σύστημα, να είμαι λαμόγιο άρα μάγκας, να πιστεύω πως δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι για το περιβάλλον, να περιμένω τις αλλαγές από άλλους, να πιστεύω πως είμαι τόσο δα μικρός μπροστά στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ανάληψη της ευθύνης σημαίνει δύναμη. Αναλαμβάνω την ευθύνη για όλη μου τη ζωή. Κι αυτό δεν συνεπάγεται απλά πως «εγώ φταίω». Όχι. Σημαίνει πως ναι, φταίω εγώ αλλά έχω τη δύναμη να το αλλάξω. Έχω τη δύναμη να αλλάξω τη μικρή, ασήμαντη ζωή μου και να την κάνω σημαντική, για μένα αρχικά.
Ένας ολόκληρος Δυτικός κόσμος, πλημμύρισε μικρά και ασήμαντα ανθρωπάκια με φούσκες τσέπες, που επέρριπταν ευθύνες στους κακούς. «Η ζωή και το σύστημα είναι πολύ πιο δυνατό από μένα. Εγώ θα αλλάξω τα πράγματα;» λέγαμε και ξαναπέφταμε σε ύπνο βαθύ. Ας μη μείνουμε στο θυμό για τους κακούς και ας δούμε πώς εμείς ψηφίζουμε, εμείς αποφασίζουμε πώς ζούμε, πώς οδηγούμε, τι δουλειά κάνουμε, πώς την κάνουμε, πόσο σημαντικό είναι το χρήμα και οι ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μας.
Κανείς δεν έχει δύναμη επάνω σου. Εκτός κι αν του έχεις παραχωρήσει την ευθύνη.

Πηγή: http://www.protagon.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

Περιβάλλον: Νόμος είναι το συμφέρον του επενδυτή...

Nόμος είναι μόνο το συμφέρον του επίδοξου επενδυτή, κατά το επεξηγηματικό παράρτημα του νέου Μνημονίου (V 2), το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 24 του Συντάγματος για την προστασία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος και την πλούσια νομολογία του ΣτΕ, αλλά και με το άρθρο 191 της συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προβλέπει υψηλό επίπεδο προστασίας "πατώντας" στις αρχές της προφύλαξης και της πρόληψης. Απροκάλυπτα, ωμά και κυνικά στη σελίδα 31, υπό τον τίτλο "Ελλάδα φιλική στις επιχειρήσεις", αναφέρεται: "Η κυβέρνηση δημοσιεύει στον δικτυακό της τόπο ένα σχέδιο για μια επιχειρηματικά φιλική Ελλάδα, το οποίο αντιμετωπίζει τους εναπομείναντες περιορισμούς για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, τις επενδύσεις και την καινοτομία, οι οποίοι δεν καλύπτονται από άλλο σημείο του παρόντος Μνημονίου. Τέλος Φεβρουαρίου 2012". Σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 24 του Συντάγματος το νέο Μνημόνιο Μεταξύ άλλων, ως μέτρα εφαρμογής, εκτός του "κουρέματος" της περιβαλλοντικής αδειοδότησης η οποία έχει νομοθετηθεί, προβλέπεται η κατάργηση ακόμη και των κανονισμών υγιεινής και ασφάλειας. Οι στοιχειώδεις κανόνες παρουσιάζονται ως εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα. Αντιγράφουμε: "Έλεγχος των κανονισμών που περιορίζουν την επιχειρηματικότητα: Η κυβέρνηση ολοκληρώνει διαρθρωμένη ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η ρύθμιση σε τομείς όπως οι άδειες, οι κανόνες υγείας και ασφάλειας και η πολεοδομία, μπορούν να περιορίσουν άσκοπα την επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό σε σημαντικούς τομείς όπως η επεξεργασία τροφίμων, το λιανικό εμπόριο, τα οικοδομικά υλικά ή ο τουρισμός. Εντός 6 μηνών από την ολοκλήρωση της ανάλυσης, η κυβέρνηση θα προβεί στις απαραίτητες νομοθετικές ή άλλες ενέργειες για την άρση των δυσανάλογων ρυθμιστικών επιβαρύνσεων". Παρακάτω η κατάργηση των κανόνων του πολεοδομικού σχεδιασμού βαφτίζεται πολεδομική μεταρρύθμιση. Ήτοι: "Η κυβέρνηση αναθεωρεί και τροποποιεί τη γενική νομοθεσία περί πολεοδομίας και χωροταξίας, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη ευελιξία στην αξιοποίηση ακινήτων για ιδιωτικές επενδύσεις και στην απλούστευση και επιτάχυνση των χωροταξικών σχεδίων (3ο τρίμηνο 2012)". Υπόσχεται επιτάχυνση της ολοκλήρωσης του Κτηματολογίου θέτοντας αναδεφικά χρονοδιαγράμματα, εκτός αν εκχωρηθεί σε ιδιώτες η τήρηση του Κτηματολογίου με τις πολύτιμες γεωπληροφορίες του. Όπως αναφέρεται, θα προκηρυχθούν όλα τα εναπομείναντα δικαιώματα (περίπου 15 εκατομμύρια) και θα "κατακυρωθούν κτηματολογικά έργα για 7 εκατομμύρια δικαιώματα (4ο τρίμηνο 2012), θα ψηφιοποιηθούν οι λειτουργίες όλων των υποθηκοφυλακείων και συμβολαιογραφείων και θα μεταφερθούν όλες οι νεοεγγραφείσες πράξεις στο Κτηματολόγιο έως το 2015, θα δημιουργηθούν κτηματολογικά γραφεία αποκλειστικής λειτουργίας για μεγάλα αστικά κέντρα έως το 2015, θα δημιουργηθεί πλήρες κτηματολογικό μητρώο και κτηματολογικά γραφεία αποκλειστικής λειτουργίας σε όλη την επικράτεια έως το 2020". Προαναγγέλλει ότι η αναθεώρηση των 12 περιφερειακών χωροταξικών σχεδίων θα γίνει προκειμένου αυτά να καταστούν "συμβατά προς τα τέσσερα κλαδικά σχέδια για τη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις ιχθυοκαλλιέργειες και την ανανεώσιμη ενέργεια (4ο τρίμηνο 2012)". Αυτό σημαίνει ότι τα περιφερειακά θα υποταχθούν στο πλαίσιο για τις ιχθυοκαλλιέργεις, που νομιμοποεί χωρίς όρους και όρια τα υφιστάμενα ιχθυοτροφεία, και αυτό του τουρισμού, που σπέρνει τουριστικά χωριά σε παράκτιες περιοχές, μικρά νησιά, βουνά κ.λπ. Το συγκεκριμένο παράρτημα περιλαμβάνει και ένα πλήθος φωτογραφικών διατάξεων με συγγραφείς μάλλον εγχώριους "κουκουλοφόρους". Π.χ. καταργείται διάταξη νόμου του Δεκεμβρίου του 2010 η οποία απαγόρευε τη λειτουργία των βενζινάδικών αν δεν τηρούνταν απόσταση ασφαλείας τουλάχιστον 80 μέτρων από νοσοκομεία, κλινικές, ξενοδοχεία και χώρους συνάθροισης κοινού... 

Πηγή: Εφημερίδα Αυγή - Σταυρογιάννη Λ.

Διαβάστε περισσότερα...

Μη φοβάσαι :Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο και πώς θα το αχρηστέψουμε...

Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Κι όμως, ο αμερικανός καθηγητής Κόρεϊ Ρόμπιν με το βιβλίο του «Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας» αποκαλύπτει ότι ο φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Υπάρχει αντίδοτο; Ναι, λέει ο καθηγητής. Να ξεφοβηθούμε και να αντεπιτεθούμε.
Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας». Ο τίτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια μοιάζει να αναφέρεται (και) στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Κόρεϊ Ρόμπιν έγραψε το βιβλίο όταν μεσουρανούσε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και τη διεθνή πολιτική υπαγόρευε ο φόβος των τρομοκρατικών χτυπημάτων.
Σήμερα τη σκυτάλη στη φοβική ατζέντα παραλαμβάνει ο οικονομικός φόβος, καθώς καλούμαστε να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Η κάμερα της εξουσίας αλλάζει γωνία λήψης, η ταινία εξακολουθεί να είναι θρίλερ. Μια συνέντευξη με το συγγραφέα του «Φόβου» επιβάλλεται, ειδικά τώρα που το αμερικανικό μοντέλο του φόβου και της αυθαιρεσίας στο χώρο εργασίας έρχεται στη χώρα μας μέσω μνημονίου, με την κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων και την καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Οχι, όμως, για να σκιαχτούμε κι άλλο, αλλά επειδή είναι -επιτέλους- καιρός να ξεφοβηθούμε.

Πόσο έχει αλλάξει η πολιτική του φόβου από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση;
«Το οικονομικό άγχος παίζει μεγαλύτερο ρόλο τώρα από ό,τι στις αρχές της δεκαετίας και ο φόβος της τρομοκρατίας φαίνεται να έχει υποχωρήσει. Ομως η πολιτική του φόβου παραμένει: οι πολιτικοί ηγέτες και οι ελίτ επιλέγουν κάθε φορά να εστιάσουν σε κάτι ως αντικείμενο ανησυχίας. Πα- ρότι το οικονομικό άγχος έχει αυξηθεί απότομα τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικές ελίτ δεν του έχουν δώσει τόση σημασία - ή τουλάχιστον δεν το αναδεικνύουν σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής τους, όπως έκαναν με το φόβο της τρομοκρατίας. Σε επίπεδο δημοσιονομικών δαπανών και προϋπολογισμού, ο στρατιωτικός τομέας στις ΗΠΑ εξακολουθεί να καλύπτει ένα υπέρογκο ποσό ανελαστικών κονδυλίων».

Θεωρείτε, δηλαδή, ότι οι ελίτ δεν αντέδρασαν επαρκώς στο χρηματοπιστωτικό κραχ του '08;
«Η αντίδρασή τους δεν είχε ούτε κατά διάνοια την ίδια ένταση με την οποία αντέδρασαν στα χτυπήματα τις 11ης Σεπτεμβρίου. Τους πήρε πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις επιπτώσεις του κραχ και σε κανένα βήμα της διαδικασίας δεν ξόδεψαν αρκετά χρήματα, ούτε έκαναν αρκετά για να αντισταθμίσουν τα προβλήματα που προξένησε το κραχ, όπως έχουν εύστοχα υποδείξει κριτικές φωνές σαν του Πολ Κρούγκμαν. Ολα αυτά επιβεβαιώνουν το κεντρικό επιχείρημα του βιβλίου μου: αν ο φόβος είναι πολιτική κατασκευή, αυτό σημαίνει ότι δεν γεννιούνται όλοι οι φόβοι ίσοι. Σε κάποιους δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ό,τι σε άλλους».

Ποιος είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων στην κατασκευή του πολιτικού φόβου, ειδικά σε μια εποχή κρίσης των ΜΜΕ;
«Θεωρώ ότι οι αλλαγές στο ρόλο των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας γενικότερα στην πολιτική του φόβου είναι μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Οταν έγραψα το "Φόβο" η μπλογκόσφαιρα ήταν ακόμα στο ξεκίνημά της. Υπήρχε κριτική απέναντι στα ΜΜΕ, αλλά περιοριζόταν σε κάποιες λίγες αριστερές φωνές. Πλέον η κριτική απέναντι στα ΜΜΕ εκφράζεται από περισσότερες πηγές, με μεγαλύτερη δριμύτητα, από αρθρογράφους που επιτελούν έργο ζωτικής σημασίας. Μπορεί αυτές οι φωνές να μην επαρκούν για να αναχαιτίσουν τη χιονοστιβάδα πολιτικού φόβου -πολλοί από αυτούς έγραφαν ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ χωρίς να καταφέρουν να τον σταματήσουν-, προσφέρουν όμως ένα πολύτιμο βήμα στα κοινωνικά κινήματα και στους ακτιβιστές, για να εκφράσουν την κριτική τους και να αρθρώσουν εναλλακτικές προτάσεις. Οι δημοσιογράφοι εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να υπηρετούν το μηχανισμό του φόβου, έχουν όμως να αντιμετωπίσουν κάποιους πολύ σοβαρούς αντιπάλους - και αναφέρομαι κυρίως στα ανεξάρτητα μέσα στο διαδίκτυο».

Χρησιμοποιείτε διαφορετικές λέξεις (φόβος, τρόμος, άγχος, ολοκληρωτισμός) για να περιγράψετε την έννοια του πολιτικού φόβου στη σκέψη διαφορετικών φιλοσόφων. Ποια προσέγγιση θεωρείτε πιο επίκαιρη;
«Η προσέγγιση του Χομπς (την οποία αποκαλώ "φόβο") προσφέρει το πιο χρήσιμο πεδίο εκκίνησης για να αρχίσουμε να κατανοούμε την πολιτική του φόβου σήμερα. Αν και διαφωνώ με στοιχεία της ανάλυσής του (οπωσδήποτε διαφωνώ με την πολιτική του θέση), ο Χομπς εστιάζει στα κριτικά στοιχεία του φόβου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο θεωρητικό: αναδεικνύει το ρόλο των ελίτ εντός και εκτός της κρατικής μηχανής και της πολιτικής ιδεολογίας, στο πώς καθορίζουν τι πρέπει να φοβόμαστε στον δημόσιο βίο, πώς προσλαμβάνουμε αυτούς τους φόβους και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Ασχολείται με το πώς οι πολιτιστικοί θεσμοί καλλιεργούν το φόβο. Στην εποχή του ήταν οι εκκλησίες και τα πανεπιστήμια· στην εποχή μας είναι τα ΜΜΕ. Επί πλέον, αναδεικνύει τη σχέση μεταξύ εσωτερικής πολιτικής και διεθνούς ασφάλειας. Εκεί που πιστεύω ότι κάνει λάθος είναι πως δίνει υπερβολική έμφαση στην ενότητα κράτους και κοινωνίας των πολιτών. Θεωρώ ότι αυτοί οι θεσμοί μπορούν να είναι αποσπασματικοί και διαχωρισμένοι και, παρ' όλα αυτά, να εξακολουθούν να γεννάνε το φόβο».

Αντίθετα με τον Χομπς, εσείς υποστηρίζετε ότι ο φόβος δεν είναι εποικοδομητικός. Τι μπορεί να μας εμπνεύσει αντί για το φόβο;
«Το σημείο εκκίνησης για μένα είναι η διανοητική και ηθική κληρονομιά της Αριστεράς, η έμφαση στην ισότητα, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στη δικαιοσύνη. Ο φόβος γίνεται καθοριστικός παράγοντας στη δημόσια ζωή, όταν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο να μας παρακινήσει σε δράση. Γι' αυτό και η πολιτική του φόβου είναι τόσο ισχυρή σε μετεπαναστατικές ή αντεπαναστατικές εποχές όπως η δική μας. Οσο δυναμώνουν τα κοινωνικά κινήματα, η λαϊκή απαίτηση για ελευθερία και ισονομία τόσο λιγότερο επιρρεπείς γινόμαστε στην πολιτική του φόβου».

Στο κεφάλαιο του βιβλίου σας «Η αμερικανική εκδοχή του φόβου» περιγράφετε πώς λειτουργεί ο πολιτικός φόβος στις ΗΠΑ. Τι το ξεχωριστό έχουν οι ΗΠΑ σε σχέση με τα ευρωπαϊκά κράτη;
«Οι ΗΠΑ έχουν τρία χαρακτηριστικά που τις διαφοροποιούν από τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη: Πρώτο, η κυβέρνηση είναι περισσότερο πολυδιασπασμένη απ' ό,τι (για πα- ράδειγμα) η κυβέρνηση της Γαλλίας ή της Βρετανίας. Η κεντρική μας κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον χωρίζεται σε τρία όργανα, το καθένα από τα οποία μπορεί να θέσει βέτο σε πολλά σημεία, και να ακυρώσει την πολιτική δράση. Αυτή η κυβέρνηση με τη σειρά της μοιράζεται την εξουσία της με 50 ομοσπονδιακές κυβερνήσεις και πολλές περισσότερες δημοτικές. Οπότε το πολιτικό μας σύστημα είναι λιγότερο ικανό για συνολική δράση. Κατά δεύτερο λόγο, οι θεσμοί της κοινωνίας των πολιτών (εκκλησίες, πανεπιστήμια, ομάδες πολιτών κ.λπ.) έχουν σημαντικές εξουσίες απέναντι στο κράτος. Και πάλι, ακόμα κι αυτοί οι θεσμοί έχουν δικαιώματα βέτο.
»Σε αντίθεση με πολλούς προοδευτικούς και συντηρητικούς διανοητές, που θεωρούν ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν την κοινωνία μας πιο ελεύθερη, το δικό μου επιχείρημα είναι ότι οι πολλοί αλληλοαναιρούμενοι θεσμοί κάνουν την κοινωνία μας πιο καταπιεστική. Τέλος, σ' εμάς στις ΗΠΑ υπάρχει τεράστια απορρύθμιση στους χώρους εργασίας. Ο κύριος μηχανισμός καταπίεσης και καταναγκασμού σ' αυτήν τη χώρα δρα στους χώρους εργασίας, και αυτό συμβαίνει επειδή οι εργοδότες στις ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει πολύ περισσότερη δύναμη από ό,τι τα αφεντικά στην Ευρώπη».

Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο στον εργασιακό χώρο, που αυξάνεται παράλληλα με τους δείκτες ανεργίας και το βάθεμα της κρίσης;
«Εχει αποδειχθεί ότι η πολιτική του εκφοβισμού στο χώρο εργασίας είναι πάντα πιο έντονη σε καταστάσεις υψηλής ανεργίας. Οταν οι εργαζόμενοι δεν έχουν περιθώρια να βρουν αλλού δουλειά, αν πιστεύουν ότι πρέπει να νιώ- θουν τυχεροί που έχουν έστω μια δουλειά, έστω και με άθλιους όρους, τότε είναι πολύ πιο ευάλωτοι στις διαθέσεις των εργοδοτών απ' ό,τι σε περιόδους χαμηλής ανεργίας. Αυτό, όμως, που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο είναι το πώς αντιδρά το κράτος, με εναλλακτικές λύσεις, επιδόματα ανεργίας, προγράμματα απασχόλησης κ.λπ. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ότι, καθώς τα επιδόματα στερεύουν και η ύφεση βαθαίνει, τουλάχιστον όσον αφορά την απασχόληση, τα παραδοσιακά στηρίγματα στα οποία οι άνθρωποι βασίζονταν παλιότερα, όπως οι θεσμοί του κράτος πρόνοιας, τώρα απλώς δεν υπάρχουν. Αυτό και μόνο αρκεί για να κάνει τους εργαζόμενους να φοβούνται περισσότερο».

Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, το Χόλιγουντ, οι εργοδότες, η αστυνομία, οι διάφοροι προφήτες της Νέας Εποχής, μας επαναλαμβάνουν σε κάθε τόνο : «Να φοβάστε, να φοβάστε πολύ». Πώς μπορούμε να αγνοήσουμε το φόβο, όταν με κάθε τρόπο μάς λένε ότι η αντίσταση είναι μάταιη και αυτοκαταστροφική;
«Μπορούμε απλώς να πούμε όχι. Ο πολιτικός φόβος είναι αποτελεσματικός μόνον όταν εμείς, οι πολίτες, τον δεχόμαστε και τον αναπαράγουμε. Αν αρνηθούμε το φόβο, τους χαλάμε τη συνταγή. Σκεφτείτε όλα τα μεγάλα κινήματα στην Ιστορία, τις εξεγέρσεις των σκλάβων, την αντίσταση στο φασισμό, τους πολιτικούς διαφωνούντες στη Σοβιετική Ενωση και πολλούς άλλους. Ολοι τους αρνήθηκαν να συναινέσουν στη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής του φόβου, και μ' αυτήν τους την πράξη κατέστησαν την πολιτική του φόβου λιγότερο αποτελεσματική από ό,τι εάν δεν υπήρχε αντίσταση. Ο Χομπς σ' αυτό ήταν τρομερά διεισδυτικός. Είχε πει ότι η εξουσία είναι σαν τη δόξα ή τη φήμη: Ενδυναμώνεται καθώς προελαύνει. Είναι σαν τη χιονοστιβάδα. Ανακόψτε την επέλασή της - και δεν θα αυξηθεί».

Γράφετε πως ο φόβος της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται για να καταστείλει τα εργατικά κινήματα, το συνδικαλισμό, το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία, καταπατώντας ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας. Πώς θα περιγράφατε τη σημερινή κατάσταση;
«Φοβάμαι πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει από τότε που έγραψα το βιβλίο μου για το φόβο. Το εργατικό κίνημα σήμερα είναι πιο αδύναμο απ' ό,τι ήταν πριν από 10 χρόνια. Τα μέλη των συνδικάτων μειώνονται, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς, σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα συμμετέχει στην κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στα σωματεία των εκπαιδευτικών. Τα σωματεία των εκπαιδευτικών είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του εργατικού κινήματος, τουλάχιστον εδώ στις ΗΠΑ. Αν καταφέρουν να μας κάνουν να γονατίσουμε, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς, αλλά για όλους τους εργαζόμενους».

Μια πρακτική συμβουλή για να ξεφοβηθούμε;
«Οργανωθείτε στα συνδικάτα σας. Εν ανάγκη, δημιουργήστε εσείς συνδικάτα και δράστε συλλογικά μέσα σ' αυτά. Στις ΗΠΑ το κυριότερο παράδειγμα για το πώς να αψηφάς το φόβο είναι τα εργατικά συνδικάτα. Δεν ξέρω πώς είναι σ' εσάς στην Ελλάδα, αλλά σ' εμάς είναι πολύ δύσκολο για έναν εργαζόμενο να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση. Οι εργοδότες χρησιμοποιούν κάθε είδους ραδιουργία και εκφοβισμό για να το εμποδίσουν. Οπότε, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι οργανώνονται συνδικαλιστικά, αυτό σημαίνει όχι μόνον ότι έχουν ξεπεράσει τους μηχανισμούς του φόβου, αλλά και ότι έχουν οχυρωθεί εναντίον τους.
»Αυτοί οι μηχανισμοί συμπεριλαμβάνουν την απειλή (αλλά και την πραγματοποίηση) της απόλυσης, την απειλή (και την πραγματοποίηση) της επίπληξης και της τιμωρίας, την απειλή (και την πραγματοποίηση) της παρενόχλησης και του προπηλακισμού σε ώρα δουλειάς. Η εργατική συνδικαλιστική δράση είναι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε το φόβο που κυριαρχεί στους χώρους εργασίας».

Κόρεϊ Ρόμπιν

Ποιος είναι

* Πολιτικός διανοητής, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Κόρεϊ Ρόμπιν διδάσκει πολιτική επιστήμη στο Brooklyn College και στο Graduate Center του City University of New York - δύο από τα κορυφαία δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα στις ΗΠΑ.

* Οι μελέτες του επικεντρώνονται στα φαινόμενα του συντηρητισμού, του νεοσυντηρητισμού και της αντεπανάστασης στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Αρθρα του έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο, περιοδικό και επιστημονικό Τύπο - από τη «New York Times» και την «Washington Post» ώς τα προοδευτικά περιοδικά «The Nation» και «Dissent» και τις ακαδημαϊκές επιθεωρήσεις «Political Science Review», «Social Research», «Theory and Event».

* Το βιβλίο του «Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας», αν και γράφτηκε το 2004, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο, κυρίως στην ανάλυση για τον εργασιακό φόβο.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία - ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΛΙΤΗ (politi@enet.gr)

Διαβάστε επίσης


.............. 1 ..............

Zygmunt Bauman, «Ρευστός φόβος», μτφρ. Γιώργος Θ. Καράμπελας, εκδόσεις Πολύτροπον

Ο κορυφαίος ευρωπαίος στοχαστής ανατέμνει τους μοντέρνους φόβους της εποχής μας.
Αν διαβάστε ένα μόνο βιβλίο για το φόβο, ας είναι αυτό.
.............. 2 ..............
Χάντερ Σ. Τόμπσον, «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας», μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Πατάκη
Ενα άγριο ταξίδι στην καρδιά του αμερικάνικου ονείρου. Μυθιστόρημα, gonzo δημοσιογραφικό παραλήρημα, ένα ψυχεδελικό τριπάκι στην έρημο της Νεβάδας, ένα ρέκβιεμ για τα κινήματα του '60, μια ελεγεία για το φόβο και την παράνοια που θεριεύουν μέσα μας, αλλά και γύρω μας.

Δείτε

«Η βιτρίνα» (The Front), σκην. Μάρτιν Ριτ, 1976

Νοικιάστε το, κατεβάστε το, δείτε το με κάθε τρόπο. Αριστουργηματική τραγικωμωδία, με ήρωα έναν σεναριογράφο της Μαύρης Λίστας (μεγαλειώδης ο Ζίρο Μόστελ), που βρίσκει ως βιτρίνα του έναν σερβιτόρο (ιδανικός ως φοβητσιάρης ο Γούντι Αλεν). Ο άνθρωπος-βιτρίνα, αρχικά απολίτικος και ατομιστής, σπάει σιγά σιγά το κέλυφος του φόβου και αναρωτιέται «τι στο διάολο πραγματικά συμβαίνει».

ΠΟΣΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ;
Ατρόμητος ή καπετάν Τρομάρας;

01 Απολύουν το συνάδελφό σου. Τι λες;

α) Ας πρόσεχε. Καλύτερα αυτός παρά εγώ.

β) Τον καημένο. Εχει και παιδιά να θρέψει. Αλλά κάτι θα έκανε κι αυτός για να απολυθεί...

γ) Σήμερα αυτός, αύριο εμείς. Πρέπει να απεργήσουμε για να ανακληθούν οι απολύσεις.

02 Πρέπει να πας να κάνεις εκείνο το τσεκ-απ που λέγαμε. Τι σκέφτεσαι;

α) Πού να τρέχω τώρα. Κι αν βγει ότι έχω πίεση, ζάχαρο και το κακό συναπάντημα; Ασ' το καλύτερα για μετά τις γιορτές.

β) Θα το κλείσω αμέσως. Αλλά, κάτσε να δεις, δεν προλαβαίνω· γιορτάζει η θεία η Νίκη, και μετά ο φίλος μου ο Σπύρος και μετά έρχονται Χριστούγεννα... Του χρόνου...

γ) Τώωωρα; Το έχω ήδη κάνει και εφαρμόζω κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού. Χωρίς φόβο και πάθος...

03 Θυμάσαι τότε που πήγαινες σχολείο; Τι έκανες όταν τα άλλα παιδάκια σε πείραζαν ή σε κορόιδευαν ή σου έπαιρναν την κασετίνα;

α) Δεν έκανα τίποτα. Καλύτερα να μη μιλάς για να περνάς απαρατήρητος.

β) Το έλεγα στη μαμά μου, στη δασκάλα ή στο διευθυντή. Και τους έδειχναν αυτοί.

γ) Κανένα παιδάκι δεν τόλμαγε να με πειράξει. Του έδειχνα εγώ.

04 Δίνεις πρώτη φορά εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης. Πώς νιώθεις;

α) Τρέμω σαν το ψάρι. Τα χέρια μου τρέμουν, τα γόνατά μου τρέμουν, το φυλλοκάρδι μου τρέμει.

β) Εχω τρακ, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Κι αν με κόψουν... θα ξαναδώσω.

γ) Σιγά μη δεν το πάρω. Αφού είμαι οδηγάρα.

05 Το αφεντικό σου σε καλεί στο γραφείο. Δεν ξέρεις αν είναι για καλό ή για κακό.

α) Κάνε, θεέ μου, να μη με απολύσει. Κι αν μου πει να μειώσω το μισθό μου... θα πω ναι. Εχω οικογένεια, δάνειο, νοίκι, άρρωστους γονείς...

β) Δεν έχει νόημα να φοβάμαι πριν μάθω τι με περιμένει. Κάτσε να ακούσω τα νέα, και αντιδρώ αναλόγως.

γ) Αν μου ζητήσει να δουλεύω παραπάνω με τα ίδια λεφτά, θα αρνηθώ. Εχουμε και μια αξιοπρέπεια.

06 Τα συνδικάτα καλούν σε γενική απεργία και πορεία ενάντια στα νέα μέτρα. Τι κάνεις;

α) Πάω στη δουλειά μου όπως και οι άλλοι συνάδελφοι. Οι απεργίες είναι για τους δημόσιους υπαλλήλους.

β) Κάνω απεργία αν με καλύπτει το σωματείο, αλλά δεν κατεβαίνω και στην πορεία. Δεν έχει νόημα.

γ) Απεργώ, διαδηλώνω, φωνάζω, αντιδρώ με κάθε τρόπο που μπορώ να σκεφτώ. Εδώ μας κουρελιάζουν τις ζωές, τη βόλεψή μας θα σκεφτόμαστε;

07 Η απεργία αναστέλλεται, διότι κρίνεται «παράνομη και καταχρηστική». Τι κάνεις;

α) Σιγά μη γινόταν απεργία. Αφού οι εργατοπατέρες τα έχουν κάνει μαντάρα, τι περιμένουν από μας;

β) Αναμενόμενο. Ελπίζω την άλλη φορά να μη βγει παράνομη και θα συμμετάσχω.

γ) Οι εργατοπατέρες τα έκαναν μαντάρα. Πρέπει να αναλάβουμε δράση εμείς. Πώς οργανώνεται απεργία από τα κάτω;

08 Στο χώρο που δουλεύεις έχουν ξεκινήσει ομαδικές απολύσεις, αλλά το αφεντικό σου διαβεβαιώνει ότι «εσύ και οι όμοιοί σου δεν κινδυνεύετε».

α) Αφού το λέει το αφεντικό, έτσι θα είναι. Σκάω και δουλεύω.

β) Κάνω ότι τον πιστεύω. Τουλάχιστον θα κερδίσω λίγο χρόνο.

γ) Δεν τρώμε κουτόχορτο. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό των απολυμένων, προτού η καμπάνα χτυπήσει και για μας.

09 Η κατάσταση με τον/τη σύντροφό σου είναι άσχημη. Τι κάνεις;

α) Τουμπεκί. Δεν είναι καιροί για ήρωες.

β) Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να τα βρούμε. Αφού κατά βάθος αγαπιόμαστε.

γ) Αν δεν εξηγηθούμε τώρα στα ίσα, τι θέλει ο καθένας, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα. Καλύτερα να χωρίσουμε, παρά να ζούμε αποξενωμένοι.

10 Βγήκε εκείνο το τσεκ-απ που λέγαμε. Τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Τι κάνεις;

α) Δεν ξέρεις καν ποια είναι τα αποτελέσματα. Δεν έχεις κάνει ποτέ τσεκ-απ. Ο,τι έχεις θα το δείξει η νεκροψία.

β) Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Να πάρεις μια δεύτερη γνώμη;

γ) Ο,τι και να είναι, θα το αντιμετωπίσεις με θάρρος. Κανείς δεν ζει για πάντα.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Σημείωσε τα γράμματα α, β ή γ των απαντήσεων που έδωσες. Ανάλογα με το γράμμα που εμφανίζεται τις περισσότερες φορές, βρες σε ποια κατηγορία ανήκεις. Σε περίπτωση ισοψηφίας διάλεξε έναν από τους παρακάτω ήρωες: Κακοφωνίξ, Αστερίξ, Οβελίξ. Αν διάλεξες τον πρώτο ανήκεις στην Α κατηγορία, τον δεύτερο στη Β, τον τρίτο στη Γ.

Κατηγορία Α

Να σε πω χέστη ή θα γίνω υπερβολική; Φοβάσαι και το ξέρεις. Μη νιώθεις άσχημα. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης είχε πει ότι «η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους». Αρα, σύμφωνα με τον ποιητή, πρέπει να έχεις πολλή αγάπη μέσα σου. Εκτός και αν δεν το εννοούσε έτσι ακριβώς, αλλά εσένα αυτό σε συμφέρει να πιστεύεις.

Κατηγορία Β

Δειλό δεν θα σε έλεγα. Αλλά ούτε και άφοβο. Ζυγίζεις καταστάσεις και δρας ανάλογα. Δεν πας τοίχο τοίχο, αλλά ούτε οδεύεις τρέχοντας στον γκρεμό. Ξέρεις από διαπραγματεύσεις, συμβιβασμούς... και μάλλον είσαι καλός και στο σκάκι. Θα ήθελα να σε έχω φίλο, αλλά δεν θα στηριζόμουν πάνω σου αν παιζόταν το κεφάλι μου.

Κατηγορία Γ

Δεν φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Ομως δεν κάνει κακό καμιά φορά να χαλιναγωγείς το αυθόρμητο θάρρος σου. Οι περισσότεροι το μπερδεύουν με το θράσος κι αυτό -ξέρεις- τους τρομάζει. Καμιά φορά τα πρόβατα που βελάζουν πιστεύουν πιο εύκολα το λύκο ότι δεν θα τα φάει, παρά εσένα που τα προειδοποιείς πως πάνε χαρούμενα προς τη σφαγή. Καμιά φορά το θάρρος δεν φτάνει για να πεις την αλήθεια. Χρειάζεται και εξυπνάδα, κι εσύ την έχεις. Χρησιμοποίησέ την.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
5 ξόρκια για το φόβο

Ποιοι είναι οι μηχανισμοί του πολιτικού φόβου, γιατί φοβόμαστε και, κυρίως, ποιους συμφέρει να παραμένουμε φοβισμένοι; Οσα θέλατε να μάθετε για το φόβο, αλλά φοβόσασταν να ρωτήσετε, σε μόλις 600 λέξεις.

1 Ποιος είπε πρώτος τη φράση «Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο ίδιος ο φόβος»;

Ο γάλλος δοκιμιογράφος της Αναγέννησης Μισέλ ντε Μοντέν. Παραλλαγή αυτής της φράσης χρησιμοποίησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ντ.Ρούσβελτ στον περίφημο λόγο του προς το έθνος, μετά την εκλογή του το 1933, εν μέσω της σφοδρότερης οικονομικής κρίσης: «Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος» καθησύχασε το έθνος ο νεοεκλεγείς πρόεδρος. Την επόμενη κιόλας μέρα εφάρμοσε επείγοντα μέτρα διάσωσης, με προσωρινό κλείσιμο των τραπεζών, δουλειές για τους άνεργους και δημοσιονομικές δαπάνες για τόνωση της οικονομίας. Το New Deal περιόρισε προσωρινά το φόβο της φτώχειας, που αντικαταστάθηκε από το φόβο του πολέμου και την ανάπτυξη της στρατιωτικής μηχανής.

2 Ο φόβος είναι μόνο αρνητικός;

Για τους φιλελεύθερους διανοητές, όπως ο Τζον Λοκ, ο φόβος έχει θετική χροιά, καθώς «αυτό που κυρίως -αν όχι μόνο- προωθεί την εργατικότητα και τη δραστηριότητα είναι η ανησυχία». Στην καθομιλουμένη το ονομάζουμε «ο φόβος φυλάει τα έρμα», εφόσον οι εξουσίες προτιμούν φοβισμένους, άρα πειθήνιους υπηκόους. Για τον Αριστοτέλη ο φόβος αξιολογείται ανάλογα με τον ηθικό στοχασμό του κάθε ανθρώπου. Ανδρείος, δηλαδή θαρραλέος, σύμφωνα με την αριστοτελική ηθική, είναι αυτός που φοβάται «όσα πρέπει και διότι πρέπει και καθώς πρέπει και όταν πρέπει», δηλαδή ιεραρχεί τους φόβους και προτιμά το θάνατο στη μάχη από την ταπείνωση.

3 Συνυπάρχει ο φόβος με τη σύγχρονη δημοκρατία;

Δεν είναι ανάγκη να ζούμε σε ακραία ολοκληρωτικά καθεστώτα για να είναι αποτελεσματικός ο πολιτικός φόβος. Οι σύγχρονες «φιλελεύθερες» κοινωνίες χρησιμοποιούν με μαεστρία τις τεχνικές του φόβου, για να διοικούν και να προλαμβάνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Χαρακτηριστικό της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο φόβος εμπλέκεται με την οικειότητα και την υποτιθέμενη αμοιβαία εμπιστοσύνη. Η απειλή είναι πιο αποτελεσματική από την πραγματοποίησή της και το «οικείο περιβάλλον» που δημιουργεί ένα δίκτυο από ιερείς, ψυχολόγους, «συμπαθείς» μικρούς εργοδότες, τηλεπερσόνες της διπλανής οθόνης και επόπτες του διπλανού γραφείου είναι πιο αποτελεσματικό από την ωμή καταστολή.

4 Ποιοι είναι οι κυριότεροι μηχανισμοί του φόβου;

Ο Κόρεϊ Ρόμπιν στο σχετικό βιβλίο του, ανάμεσα στους σύγχρονους μηχανισμούς του φόβου, αναφέρει: «Τις κυρώσεις στον εργασιακό χώρο, την ενορχήστρωση της κοινωνικής συναίνεσης (μέσω των ΜΜΕ), την κινητοποίηση ομάδων πολιτών για να μποϊκοτάρουν προϊόντα (πρακτική που χρησιμοποιήθηκε στον Ψυχρό Πόλεμο), τη χρήση δασκάλων και ιερέων για να νουθετήσουν τα άτομα να υποταχθούν στο φόβο, την εξουσία των πληροφοριοδοτών». Επί πλέον όπλα διασποράς του φόβου είναι ο εξοστρακισμός και η διασπορά φημών. Ο,τι και όσους η εξουσία δεν μπορεί να καταστείλει, φροντίζει να απομονώσει, να συκοφαντήσει, να καταστήσει γραφικούς. «Η απόλυτη απομόνωση... αυτός είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος. Είναι ο μόνος τρόπος για να εξοβελιστούν οι κομμουνιστές... Κι έτσι είναι η πιο πειστική προπαγάνδα». Αυτά υποστήριζε η ακροδεξιά οργάνωση Counterattack επί μακαρθισμού. Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη «κομμουνιστές» με λέξεις όπως «συνδικαλιστές βάσης», «απεργοί», «διαδηλωτές»... τότε θα έχουμε τη σύγχρονη «μνημονιακή» φοβική προπαγάνδα.

5 Πώς αντιστεκόμαστε στο φόβο;

Η λογική των ελίτ υποστηρίζει ότι η αντίσταση είναι μάταιη, ότι όταν αντιδρούμε σε όσα μας επιβάλλουν (απολύσεις, μειώσεις μισθών, σιωπή και υποταγή) «χτυπάμε τη γροθιά στο μαχαίρι» και οδεύουμε πιο γρήγορα στην αυτοκαταστροφή. Η εναλλακτική οπτική όσων αντιστέκονται υποστηρίζει ότι η συνθηκολόγηση δεν είναι μόνο ατιμωτική, αλλά και απερίσκεπτη, ότι η σιωπή δεν εξασφαλίζει προστασία αλλά μας κάνει πιο τρωτούς, ότι η αντίσταση -ακόμα και όταν δεν στέφεται με απόλυτη επιτυχία- υποδεικνύει πως παρόμοιες ενέργειες είναι εφικτές, πως η εξουσία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνεται. Η μόνη αποτελεσματική απάντηση στο φόβο είναι η συλλογική οργάνωση, αντίσταση και δράση.

Διαβάστε περισσότερα...