Κουράστηκα... Όλοι και όλα με κούρασαν. Τους βαρέθηκα όλους. Και δεν μιλάω μόνο για την κατάσταση που βιώνει η χώρα αυτό τον καιρό, μιλάω για όλα. Κουράστηκα να ελπίζω χωρίς να μου δίνουν ελπίδα. Βαρέθηκα να κάνω υπομονή στις συμπεριφορές των άλλων, κουράστηκα να βλέπω ότι κανένας δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά τον ίδιο του τον εαυτό... Η αγέλη των ανθρώπων τρομοκρατήθηκε, τα μέλη της διασπάστηκαν μπροστά στον κίνδυνο προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους δεν καταλαβαίνουν όμως ότι έτσι γίνονται πιο εύκολη λεία για όλους... Τρέχουμε ανεξέλεγκτα χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Οι καλύτεροι μας φίλοι είναι η απελπισία, η στεναχώρια, η γκρίνια, η μιζέρια και όλα τα συναφή. Πότε γίναμε έτσι και δεν το καταλάβαμε; Πότε ξεχάσαμε να ζούμε και απλά επιβιώνουμε; Γιατί σταματήσαμε να αγαπάμε δυνατά, γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε, να νιώσουμε, να κλάψουμε, να πονέσουμε και να τσαλακώσουμε την εικόνα μας; Δεν είναι άλλοι αυτοί που ζουν τη ζωή μας αλλά εμείς. Και δεν το εκμεταλλευόμαστε. Γινόμαστε παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής, αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε από μπροστά μας και εμείς θεατές σε αυτό το καρέ της ζωής. ”Τρώμε ποπ-κορν” ενώ η δράση και η αδρεναλίνη είναι απέναντί μας :Οι τίτλοι τέλους είναι δεδομένο όμως ότι θα πέσουν και εμείς τότε θα αναρωτηθούμε όπως κάνουμε πολλές φορές για τις ταινίες πώς θα ήταν αυτό αν ήταν πραγματικότητα. Η ζωή όμως δεν είναι μία ταινία που μπορείς να δεις πολλές φορές, κάθε στιγμή είναι μοναδική και δεν γυρνάει πίσω.
Γι αυτό να τη ζείτε όσο πιο έντονα μπορείτε!
Πηγή:
http://www.protagon.gr/ - Της Μαρίας Μανώλη,24, θεατρολόγου,δημοσιογράφου
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου