Στο δρόμο για τ’ αύριο...

«Όταν γίνεσαι ολόκληρος μια καρδιά που στ’ αριστερά της πάλλεται ένας άνθρωπος», ο πιο εύκολος δρόμος είναι να μπεις κάτω από το πάπλωμα να κλείσεις τα μάτια και να μαλώσεις τον εαυτό σου που ονειρεύεται. Η κλωστή από τα όνειρα σαν γίνει κουβάρι με τη λογική γεννά πράξεις απρόσμενες που τις ζεις και ψηλώνεις. Δεν είναι αυτά για τους ανθρώπους.
Ο δύσκολος δρόμος… Τον κοιτάς και αναρωτιέσαι πως θα τον περάσεις, τεντώνεσαι ασυναίσθητα να δεις λίγο πιο μέσα, είναι όμορφος και κάτι σε τραβάει. Μεγάλες χαρές στις κορυφές και λύπες στις κοιλάδες, αγρίμια και άγγελοι, δάση και φάμπρικες και ατέλειωτες Δευτέρες και Κυριακές, ηλιοβασιλέματα και αξημέρωτα πρωινά, καλώς ήλθες και αντίο. Θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ, θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ. Θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ, δεν γίνεται να τα κάνω αυτά στα αλήθεια.
Τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τη «δουλειά» του χρόνια τώρα. Τα στεγανά με τον καιρό θεριεύουν αλλά από μέσα προς τα έξω. «Λες να’ μαι θαύμα ο έρημος, ή τάχα να ‘μαι ψέμα;» και από μια λάθος απάντηση τσουβαλιάζονται οι άνθρωποι. Για οικονομία χώρου και χρόνου και προπαντός χρήματος. Την απάντηση όμως την δίνεις εσύ, εγώ και άλλοι σαν εμάς, στον εαυτό σου.
Από τους ανθρώπους που με έχουν κοιτάξει στα μάτια και έχω καταλάβει, οι πιο πολλοί έχουν σημάδια από τα χρόνια που ζήσανε και θα αποκτήσουν και άλλα. Ρουφούν τις μέρες τους με δύναμη και πέφτουν με τα μούτρα. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κοιτούν στα μάτια, που δεν έχουν ρυτίδες, που δεν μπορείς να τους καταλογίσεις τίποτα, που δεν χάνουν τον εαυτό τους γιατί ποτέ δεν τον βρήκαν. Ας με συγχωρέσουν δεν τους καταλαβαίνω.
Ο εύκολος δρόμος και ο δύσκολος δρόμος ή όπως θέλεις πες το, όταν αποφασίζεις μόνο μην ξεχνάς να σκέφτεσαι με όλη σου τη δύναμη. Τα αύριο που θα ‘ρθουν τα θεμελιώνεις κάθε στιγμή που ζεις.
Με χαρά για το μοίρασμα της σκέψης...

Πηγή: Του Κωστή Μούτσιου