Μια ιστορία χωρίς φρένο αφημένη σε ένα κατήφορο είναι "το χαστούκι". Πρωταγωνιστές εμείς, εσύ εγώ. Μια στιγμή βλέπεις φως. Από τότε υπάρχεις και διαμορφώνεσαι. Προσπαθείς να καταλάβεις όλα όσα σε περιβάλλουν ρωτάς μα δε παίρνεις πάντα απαντήσεις, σε απορίες πολλές φορές απλά απαντάς χωρίς να είσαι σίγουρος για την αλήθεια.
Έτσι μεγαλώνεις ορθώνεσαι και με το ανάστημά σου ψάχνεις το χώρο σου τυφλωμένος από το μυστήριο της ζωής. Το δίκαιο και το άδικο σε μια μάχη πάντα σε κάνουν να απορείς, μα είσαι σίγουρος για αυτό που μέσα σου βρυχάται και το λένε ελευθερία. Αυτή ζει μέσα σου μα το θάρρος δεν κατοικεί σε κάθε σώμα μαζί με την ανάγκη για ελευθερία.
Ενώ δε νιώθεις βίαιος βιώνεις από νωρίς τη βία στο πρώτο σου χαστούκι. Έτσι η ιστορία αυτή παίρνει νόημα, εσύ παίρνεις μορφή και ο κόσμος γίνεται ένα μάγουλο κόκκινο σαν την καρδιά του, μα η καρδιά του κόσμου είναι κόκκινη για να εκφράζει αγάπη και όχι για να θυμίζει το χαστούκι. Το πρώτο σου χαστούκι ίσως δεν έκανε καν θόρυβο ίσως δεν ήταν καν υλικό, μα ήταν η αρχή της κοινωνικής σου εξημέρωσης, της κοινωνικής μου εξημέρωσης·μα είναι στιγμές που δραπετεύω γιατί το δίδαγμα που πήρα βρήκα πως δεν ήταν ένα κομμάτι από την αλήθεια.
Τα πρώτα χαστούκια πληγώνουν πιο πολύ γιατί προδίδουν τα αυριανά που θα με κάνουν τον μεγάλο που δε θα θυμίζει αυτό που αγάπησα όταν ήμουν όμορφος στην απλότητά μου. Πόσα χαστούκια ακολούθησαν μετά. Πόσα βλέμματα με χαστούκισαν όταν δεν συμφωνούσαν με το έξω από αυτό που αντιλαμβάνονταν. Πόσες κριτικές χαστούκισαν τις σκέψεις που ήταν για μένα ο πρώτος μου θησαυρός μα κάποιοι δε δέχονταν να αγοραστούν από ιδέες όσο έπιαναν χρυσάφι. Χαστούκι στην αγάπη, στον έρωτα, στην αθωότητα. Χαστούκια γλυκά, χαστούκια που ήταν απαραίτητα, άλλα που αγκάλιασα και θεμιτά τα δέχτηκα. Μα πάντα έψαχνα τα σημάδια που μου άφηναν και έτσι βάδιζα με γνώση των πληγών μου.
Για κάθε χαστούκι που δέχτηκα αυθόρμητα έδινα άλλα δυό στους γύρω μου, μέχρι που κράτησα το χέρι μου και έκανα τα χαστούκια δικούς μου σκλάβους.
Μια ανάσα για να αναπολούμε τα γιατί και το που βρισκόμαστε είναι αυτό που κάνει τα χαστούκια ευλογία και τα χαστούκια μίσους πιθανά χάδια του μέλλοντος. Μα πιο πολύ μια στάση αναπόλησης κάνει τα χαστούκια επιτέλους ορατά.
Πηγή: http://dinatomirmigi.blogspot.com
Έτσι μεγαλώνεις ορθώνεσαι και με το ανάστημά σου ψάχνεις το χώρο σου τυφλωμένος από το μυστήριο της ζωής. Το δίκαιο και το άδικο σε μια μάχη πάντα σε κάνουν να απορείς, μα είσαι σίγουρος για αυτό που μέσα σου βρυχάται και το λένε ελευθερία. Αυτή ζει μέσα σου μα το θάρρος δεν κατοικεί σε κάθε σώμα μαζί με την ανάγκη για ελευθερία.
Ενώ δε νιώθεις βίαιος βιώνεις από νωρίς τη βία στο πρώτο σου χαστούκι. Έτσι η ιστορία αυτή παίρνει νόημα, εσύ παίρνεις μορφή και ο κόσμος γίνεται ένα μάγουλο κόκκινο σαν την καρδιά του, μα η καρδιά του κόσμου είναι κόκκινη για να εκφράζει αγάπη και όχι για να θυμίζει το χαστούκι. Το πρώτο σου χαστούκι ίσως δεν έκανε καν θόρυβο ίσως δεν ήταν καν υλικό, μα ήταν η αρχή της κοινωνικής σου εξημέρωσης, της κοινωνικής μου εξημέρωσης·μα είναι στιγμές που δραπετεύω γιατί το δίδαγμα που πήρα βρήκα πως δεν ήταν ένα κομμάτι από την αλήθεια.
Τα πρώτα χαστούκια πληγώνουν πιο πολύ γιατί προδίδουν τα αυριανά που θα με κάνουν τον μεγάλο που δε θα θυμίζει αυτό που αγάπησα όταν ήμουν όμορφος στην απλότητά μου. Πόσα χαστούκια ακολούθησαν μετά. Πόσα βλέμματα με χαστούκισαν όταν δεν συμφωνούσαν με το έξω από αυτό που αντιλαμβάνονταν. Πόσες κριτικές χαστούκισαν τις σκέψεις που ήταν για μένα ο πρώτος μου θησαυρός μα κάποιοι δε δέχονταν να αγοραστούν από ιδέες όσο έπιαναν χρυσάφι. Χαστούκι στην αγάπη, στον έρωτα, στην αθωότητα. Χαστούκια γλυκά, χαστούκια που ήταν απαραίτητα, άλλα που αγκάλιασα και θεμιτά τα δέχτηκα. Μα πάντα έψαχνα τα σημάδια που μου άφηναν και έτσι βάδιζα με γνώση των πληγών μου.
Για κάθε χαστούκι που δέχτηκα αυθόρμητα έδινα άλλα δυό στους γύρω μου, μέχρι που κράτησα το χέρι μου και έκανα τα χαστούκια δικούς μου σκλάβους.
Μια ανάσα για να αναπολούμε τα γιατί και το που βρισκόμαστε είναι αυτό που κάνει τα χαστούκια ευλογία και τα χαστούκια μίσους πιθανά χάδια του μέλλοντος. Μα πιο πολύ μια στάση αναπόλησης κάνει τα χαστούκια επιτέλους ορατά.
Πηγή: http://dinatomirmigi.blogspot.com
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου