Αμήχανη σιωπή...

Πάει καιρός που το σύνολο σχεδόν των πολιτών της χώρας έχει σκύψει το κεφάλι κοιτώντας χαμηλά, σα να κοιτάει στα πόδια του συντρίμμια ελπίδων και ονείρων. Κοιτάζει αμήχανα και σιωπηλά να περνάει μπροστά του το τραίνο της εποχής με γραμμένη στα βαγόνια του τη λέξη "παρακμή". Ο πολύτιμος χρόνος που θα μπορούσε και θα ‘πρεπε να ‘ναι παραγωγικός, όχι με την έννοια της υλικής ευημερίας και της υπεραφθονίας αγαθών, αλλά της γενικότερης πολιτισμικής ανάτασης, διαλύεται σαν κούφιο αμύγδαλο στα δάχτυλα μιας διαρκούς πολιτικής νοσηρότητας και σκορπάει στους πέντε ανέμους. Η αγωνία η πίκρα κι η σιωπή κυριαρχούν. Προπάντων η σιωπή. Εκείνη η καταθλιπτική σιωπή που οφείλεται στην απουσία εκφοράς ποιοτικού, πειστικού λόγου. Δεν μιλάει κανένας αξιόλογος ομιλητής, γιατί ξέρει πως αυτά που θα εκστομίσει θα πέσουν σε έδαφος, στο οποίο έχουν κάνει κατάληψη οι ασυναρτησίες της ασήμαντης, θρασύτατης πολυλογίας του τίποτα. Κι επιπλέον, θα τον φάνε εκατομμύρια μυρμήγκια, γιατί τόλμησε να ανοίξει το στόμα του και να θυμίσει πως, εκτός από την ήσυχη αδιαφορία και τη γελοία μετριότητα, υπάρχει και η ευθύνη. Υπάρχει κι ένα πανέρι γεμάτο ξεχασμένες προσδοκίες που φύτρωσαν από την πιο όμορφη, τολμηρή φαντασία όσων ονειρεύτηκαν και ονειρεύονται πεισματικά έναν άλλο κόσμο. Κι αυτές οι προσδοκίες χρειάζονται βοήθεια. Λίγη πνοή, λίγο φως, από την ανάσα και το φως του καθενός για να ανθίσουν. "Όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά", έγραφε κάποτε και για άλλες καταστάσεις ο εθνικός ποιητής. Τώρα τα σκιάζει μακρόσυρτη σιωπή. Πιθανότατα να κρατά ο καιρός την ανάσα του γιατί ψυχανεμίζεται κάτι σημαντικό που πρόκειται να συμβεί. Μακάρι να ‘ναι έτσι. Ωστόσο η αμήχανη σιωπή εκείνων, που έχουν κάτι να πουν μα δεν μιλάνε, γιατί θέλουν εκτός των άλλων να διαφυλάξουν τον αυτοσεβασμό τους, συνεχίζεται. Επιπλέον καλύπτεται από αρρωστημένη κακοφωνία ενός άλλου είδους σιωπής. Της ένοχης φασαριόζικης "σιωπής" εκείνων που θορυβούν χωρίς να λένε τίποτα, γιατί ο θόρυβος που κάνουν είναι φτηνό καμουφλάζ, που εξυπηρετεί την κουτοπόνηρη τακτική του καιροσκοπισμού τους. Ο συρμός με τα βαγόνια συνεχίζει την πορεία του. Θα σταματήσει τη διαδρομή του, μόνο, αν στον επόμενο σταθμό δεν φορτώσει πικραμένους σιωπηλούς, αλλά πικραμένους ονειροπόλους, που θα αποφασίσουν να κουβεντιάσουν συντροφικά, χωρίς παρωπίδες ξετυλίγοντας ένα διάλογο για τα ξεχασμένα όνειρα που περιμένουν να μιλήσουν μέσα από αυτούς.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατική