Ποτισμένες με δηλητήρια 10 περιοχές της Ελλάδας...

Τοξικές ουσίες, διοξίνες, βαρέα μέταλλα και πετρελαιοειδή έχουν αρρωστήσει την ελληνική γη. Από την Αλεξανδρούπολη έως την Κοζάνη και από τη Θεσσαλονίκη έως τα Οινόφυτα και την Αθήνα, η ανεξέλεγκτη ρύπανση από τα εδάφη διεισδύει στην τροφική αλυσίδα και από εκεί σερβίρεται στο πιάτο. Ωστόσο, παρά τους σοβαρούς κινδύνους, η εξυγίανση των ρυπασμένων εδαφών παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο «συζητήσεων» εδώ και χρόνια.
Ήταν 13 Ιουλίου του 2006 όταν ξέσπασε η φωτιά στη χωματερή των Ταγαράδων, στη Θεσσαλονίκη. Τις δεκαπέντε ημέρες που έκαιγε, υπολογίζεται ότι εκλύθηκαν μέσω τοξικής τέφρας μεγαλύτερες ποσότητες επικίνδυνων διοξινών και φουρανίων απ΄ ό,τι «παράγει» σε έναν χρόνο η Δανία. Σύμφωνα με έρευνες, η τοξική τέφρα απλώθηκε σε έκταση περίπου 20 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ οι συγκεντρώσεις σε απόσταση 5 χιλιομέτρων ξεπερνούσαν έως και 100 φορές τα ανώτατα όρια. Διοξίνες επίσης εντοπίστηκαν και στο γάλα ζώων της περιοχής. Οι αρμόδιοι φορείς απαγόρευσαν για λίγο τη βοσκή των ζώων πέριξ των Ταγαράδων, έκαναν μερικές μετρήσεις σε κάποια από τα σημεία όπου εντοπίζονταν αυξημένες συγκεντρώσεις, θανάτωσαν μερικά ζώα που παρουσίαζαν πρόβλημα, βγήκαν οι ανάλογες καθησυχαστικές ανακοινώσεις- και το θέμα έκλεισε επισήμως όταν η λίμνη αποστραγγισμάτων της χωματερής μετατράπηκε σε «γήπεδο»... Η κ. Κωνσταντίνη Σαμαρά ήταν μία από τους επιστήμονες του ΑΠΘ που το 2006 πραγματοποίησαν μετρήσεις στο έδαφος των Ταγαράδων: «Μέσα στη χωματερή είχαμε εντοπίσει ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις, ενώ αυξημένες ήταν και στη γύρω περιοχή» λέει. Αυτές ήταν και οι τελευταίες μετρήσεις για τις συγκεντρώσεις διοξινών στα εδάφη της περιοχής.
Οι «μικροί Ταγαράδες». «Οι εκτάσεις γύρω από τους Ταγαράδες όπου κατακάθισε η τοξική τέφρα δεν έχουν εξυγιανθεί ουσιαστικά. Οι διοξίνες θεωρούνται μη βιοδιασπώμενοι ρύποι και μπορεί να παραμένουν σε μία περιοχή επί χρόνια, να εισέρχονται στον ιστό των ζώων και να μολύνουν τα υπόγεια νερά. Και ακριβώς επειδή πρόκειται για “επίμονους” ρυπαντές θα έπρεπε να πραγματοποιείται συστηματική παρακολούθηση των Ταγαράδων έως και σήμερα με συχνές μετρήσεις», λέει ο Νίκος Χαραλαμπίδης από την Greenpeace. Υπολογίζεται δε ότι κατά τις περυσινές πυρκαγιές σε Ηλεία και Εύβοια, δεκάδες χωματερές- ακαταχώρητες στους καταλόγους του υπουργείου Εσωτερικών- που «εξυπηρετούσαν» μερικές χιλιάδες κατοίκων δημιούργησαν ανάλογους μικρούς Ταγαράδες, που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει.
300 τόνοι τοξικών. Μια άλλη φωτιά-
και αυτή κοντά στη Θεσσαλονίκη- θα αναδείκνυε ακόμα ένα περιβαλλοντικό έγκλημα: στις 7 Φεβρουαρίου 2004 το εργοστάσιο ΔΙΑΝΑ στον Δήμο Σταυρούπολης παραδόθηκε στην πυρά. Με εντολή του Πρωθυπουργού από το 2000 είχαν διατεθεί χρήματα για την απομάκρυνση των εκατοντάδων τόνων τοξικών ουσιών που ήταν εγκαταλελειμμένες στο εργοστάσιο. Ωστόσο, την ώρα που έπιασε φωτιά, σημαντικές ποσότητες- περίπου 300 τόνοι, σύμφωνα με εκτιμήσεις- βρίσκονταν εκεί. Ο κ. Θεμιστοκλής Κουιμτζής, τότε καθηγητής του ΑΠΘ, είχε επισκεφθεί την περιοχή πριν από την καταστροφή. «Το έδαφος ήταν ποτισμένο από χημικές ουσίες λόγω της υπαίθριας εναπόθεσής τους. Η ρύπανση φαινόταν με το μάτι, ιδίως στον παραπλήσιο χώρο όπου ήταν στοιβαγμένα τα χημικά που διέρρεαν. Κανείς δεν ξέρει σε τι βάθος έχουν φτάσει- ούτε έχει πραγματοποιηθεί ουσιαστική μελέτη. Αν μη τι άλλο, το έδαφος αυτό πρέπει να απορρυπανθεί», λέει σήμερα. Σε ερώτηση των «ΝΕΩΝ» σχετικά με το πρόγραμμα εξυγίανσης των 27 στρεμμάτων της ΔΙΑΝΑ, η απάντηση της χημικού του Δήμου Σταυρούπολης είναι αφοπλιστική: «Δεν έχει προχωρήσει, παρά τα συνεχή αιτήματα του δήμου και των κατοίκων της περιοχής. Ταυτόχρονα, δεν μας επιτρέπεται από τον διαχειριστή του χώρου να κάνουμε μετρήσεις για να προσδιορίσουμε το μέγεθος της ρύπανσης. Κατά την περίοδο 2005-2006 το νερό του δήμου από τις γεωτρήσεις είχε βγει εκτός ορίων ποσιμότητας και είχαμε εντοπίσει ουσίες που συνδέονται με τα χημικά του εργοστασίου της ΔΙΑΝΑ», επισημαίνει η χημικός κ. Αναστασία Δημητριάδου. Χθες πάντως ο υπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Μ. Τζίμας κατέθεσε αγωγή κατά των υπευθύνων της ΔΙΑΝΑ.
Κλοφέν. «Αυτές οι περιπτώσεις είναι μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά εδάφη», λέει ο κ. Ευάγγελος Γιδαράκος, διευθυντής του Εργαστηρίου Διαχείρισης Τοξικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων του Πολυτεχνείου Κρήτης. «Στα εργοστάσια της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα και την Κοζάνη υπάρχει πρόβλημα από ρύπανση κλοφέν που προέρχεται από υγρά παλαιών μετασχηματιστών ρεύματος. Στον Θεσσαλικό Κάμπο έχουμε νιτρορύπανση από την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων. Στο Λαύριο ακόμα και σήμερα παραμένουν σημαντικές ποσότητες αποθέσεων μολύβδου από τα παλαιά μεταλλεία. Στην περιοχή των Οινοφύτων το πρόβλημα με το εξασθενές χρώμιο στον υδροφόρο ορίζοντα, αφού πρώτα πότισε το έδαφος, είναι γνωστό», αναφέρει ο κ. Γιδαράκος. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ο τρόπος με τον οποίο «εξαφανίζεται» μέρος των επικίνδυνων υγρών αποβλήτων των εργοστασίων: «Ανοίγουν μία τάφρο, εντός των ιδιόκτητων χώρων και στρώνουν τον πυθμένα με χαλίκι λεπτό στην αρχή και μετά με πιο χοντρό. Έπειτα οδηγούν έναν αγωγό στην τάφρο και του ανοίγουν τρύπες. Και σκεπάζουν τον αγωγό πρώτα με χαλίκι και μετά με χώμα για να μη φαίνεται. Έτσι τα απόβλητα αποβάλλονται στην τάφρο και εξαφανίζονται στο έδαφος», λέει ο κ. Χρήστος Παππάς, χημικός με προϋπηρεσία σε διάφορες βιομηχανίες.

Πηγή: Εφημερίδα "Τα Νέα"