Απλοί θεατές στην ανακύκλωση των «ρύπων»...

Ζούμε... αφαιρώντας. Ηχους, λέξεις, ιδέες, εικόνες, συμβάντα, πρόσωπα... Ακούμε διά της αφαίρεσης (μόνο όσα μας συμφέρουν ή μας κεντρίζουν), διαβάζουμε διά της αφαίρεσης (διαγώνια κι ό,τι πιάσει το μάτι), κινούμαστε στο σπίτι μας χωρίς να «βλέπουμε» τα πράγματα που έχουμε συσσωρεύσει και πιθανώς μας ενοχλούν. Καμιά φορά, ακόμη, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους. Ψηφίζουμε χωρίς να κάνουμε, πάντα, από πριν, τον «λογαριασμό» (όπως δείχνει η εμπειρία – συχνά δεν το μπορούμε, οι μηχανισμοί επηρεασμού δεν επιτρέπουν στον ψηφοφόρο να επιλέξει τον πραγματικό αντιπρόσωπό του). Η αφαίρεση είναι η συνήθης κατάστασή μας. Και δεν εννοούμε εδώ την απόδραση του νου από τον ρεαλιστικό κόσμο, τη φυγή στο μυστικό και εύπλαστο πεδίο της φαντασίας, αλλά τη νοερή «απομάκρυνση» από το «οπτικό» πεδίο μας όσων βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας, όσων πολιορκούν τη μέτρια και παράλογη καθημερινότητά μας.
Χίλια πράγματα απαιτούν ίσως ταυτόχρονα την προσοχή μας και λίγα κατορθώνουν να τη συγκρατήσουν. Αν ήμασταν σε θέση να κάνουμε μια καθημερινή εξέταση όσων σταθερά μας περιβάλλουν (ξεχαρβαλωμένα οδοστρώματα, ξεφτισμένες πινακίδες, κολώνες με αλληλοεπικαλυμμένα αυτοκόλλητα, μπαρουτοκαπνισμένες πολυκατοικίες, ατακτοποίητα μπαλκόνια, θρυμματισμένα πεζοδρόμια, ξερόχορτα σπαρμένα με βρωμόχαρτα και πλαστικά μπουκάλια, επιπλέον, πολιτικά σκάνδαλα για λαθροχειρίες, αμετροέπειες και κούφιες ρητορείες) ή πάλι όλων των πράξεων κι όλων των σκέψεών μας, πιθανώς δεν θα αντέχαμε. Δεν θα μπορούσαμε να ατενίσουμε –χωρίς να συντριβούμε ψυχικά ή να τρελαθούμε– τη γενική περιβαλλοντική ασχήμια, την αφροντισιά των κρατικών υπηρεσιών, την επικαρπία των κρατικών «λειμώνων», την ολιγοφρενία κομματαρχών, την αρπακτικότητα «συμβούλων», «εμπειρογνωμόνων, ποικιλώνυμων «ειδικών», την κοινωνική σαπρία (η διαφθορά δεν είναι μια ιάσιμη λοίμωξη αλλά διαχρονικό φαινόμενο), να υπομείνουμε την ενοχλητική μνήμη χαμερπών πράξεων, ή πάλι, να σηκώσουμε το βάρος από τις δικές μας μικρές αποστασίες, τις μικρές προδοσίες προς εμάς τους ίδιους και προς τους άλλους.
Ωστόσο, μόνο η γνώση και η μνήμη δημιουργούν τον άγρυπνο πολίτη που είναι σε θέση να αποκαθάρει, ώς ένα βαθμό, την καθημερινότητά του από αυτολογοκρισίες, ψεύδη, εξωραϊσμούς, παραβλέψεις, παραχαράξεις. Αραγε μπορούμε να συγκρατήσουμε αυτό που πράξαμε σήμερα, εκείνο που συνειδητοποιήσαμε χθες; Να αυθυποβληθούμε σε μια πνευματική και ηθική άσκηση συγκέντρωσης επί όσων βρίσκονται μέσα κι έξω από τον εαυτό μας; Συνήθως όχι. Αφαιρούμε, λοιπόν, και πορευόμαστε προς τη λήθη. Ετσι, όμως, παραμένουμε απλοί κηδεμονευόμενοι θεατές στην ανακύκλωση των «ρύπων». Ετσι οι ώρες εξατμίζονται στο μυαλό μας και η ζωή γίνεται άμμος στα δάκτυλά μας...

Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Εφημερίδα Καθημερινή