Δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Λέγεται ολοένα και συχνότερα από ολοένα και πιο πολλούς. Απευθύνεται σε όλους τους άλλους και σε κανέναν. Απ’ τους περισσότερους βγαίνει με το ζόρι γιατί δεν είναι εύκολη η παραδοχή της ήττας. Ηχεί σαν μια αθόρυβη, βουβή, μυστική κραυγή, σαν στεναγμός, που για ν’ ακουστεί, απαιτεί ικανότητες ακρόασης σαμάνου ή ακόμα και ποιητή, που είναι το ίδιο πράγμα, αφού και του ποιητή η αποστολή είναι να αφουγκράζεται όλα εκείνα τ’ αμαρτωλά και ανεξήγητα που έχουμε απωθήσει βαθιά μέσα μας, για να τους δώσει φωνή και σάρκα και να μας τα φανερώσει πάλι εξαγνισμένα, φέρνοντάς μας πιο κοντά στην αρχέγονη νοσταλγία μας για θαλπωρή και συμφιλίωση με τον εαυτό μας.
Δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Ακούγεται ολοένα και συχνότερα από ολοένα και περισσότερους. Από άνεργους γονείς, από παιδιά με τον τρόμο στα μάτια, από γέροντες ακόμα κι απ’ αυτούς που έχουν δουλειά. «Δεν πάει άλλο, γαμώτο μου... Δεν είναι ζωή αυτή να ζεις συνέχεια με την ψυχή στο στόμα. Πόσο ακόμα ν’ αντέξεις τόση αβεβαιότητα και τόση ξεφτίλα για να συνεχίσεις να παραμένεις άνθρωπος με σταθερές σχέσεις και κοινωνικές δεσμεύσεις, όταν όλα γύρω σου, επάγγελμα, μόνιμος τόπος κατοικίας, κοινωνική θέση, οικογένεια κ.λπ. είναι τόσο ρευστά και τόσο προσωρινά όσο προσωρινή είναι και η αιωνιότητα;. Πόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια μπορείς ν’ αντέξεις, γαμώτο, ώστε να μην οδηγηθεί η ψυχή σου σε συναισθηματική ανεπάρκεια ή στην αναζήτηση υποκατάστατων, που ούτε ο ίδιος δεν μπορείς να προϊδεάσεις ποια θα είναι αυτά, κι αυτό είναι που σε τρομάζει περισσότερο απ’ όλα»!
Δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Έχει αρχίσει ν’ ακούγεται σαν το θόρυβο που κάνει το αναμμένο φυτίλι μιας βόμβας. Πολλοί απ’ αυτούς που το ακούνε το βιώνουν σαν την επερχόμενη λύτρωση. Άλλοι πάλι, που ως ενεργοί πολίτες παρέμβαιναν κάποτε με τη συνείδηση «αν δεν τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι τα πράγματα δε θα γίνουν από μόνα τους», τώρα, μεταμορφωμένοι πλέον σε υπηκόους, περιμένουν να ‘ρθουν οι υπεύθυνοι. Οι υπεύθυνοι όμως είναι άκρως απασχολημένοι. «Ετοιμάζουν το επόμενο λάθος τους, το τραγικότερο απ’ όλα, περιμένοντας ένα θαύμα».
Πηγή: http://www.protagon.gr
Δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Ακούγεται ολοένα και συχνότερα από ολοένα και περισσότερους. Από άνεργους γονείς, από παιδιά με τον τρόμο στα μάτια, από γέροντες ακόμα κι απ’ αυτούς που έχουν δουλειά. «Δεν πάει άλλο, γαμώτο μου... Δεν είναι ζωή αυτή να ζεις συνέχεια με την ψυχή στο στόμα. Πόσο ακόμα ν’ αντέξεις τόση αβεβαιότητα και τόση ξεφτίλα για να συνεχίσεις να παραμένεις άνθρωπος με σταθερές σχέσεις και κοινωνικές δεσμεύσεις, όταν όλα γύρω σου, επάγγελμα, μόνιμος τόπος κατοικίας, κοινωνική θέση, οικογένεια κ.λπ. είναι τόσο ρευστά και τόσο προσωρινά όσο προσωρινή είναι και η αιωνιότητα;. Πόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια μπορείς ν’ αντέξεις, γαμώτο, ώστε να μην οδηγηθεί η ψυχή σου σε συναισθηματική ανεπάρκεια ή στην αναζήτηση υποκατάστατων, που ούτε ο ίδιος δεν μπορείς να προϊδεάσεις ποια θα είναι αυτά, κι αυτό είναι που σε τρομάζει περισσότερο απ’ όλα»!
Δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Έχει αρχίσει ν’ ακούγεται σαν το θόρυβο που κάνει το αναμμένο φυτίλι μιας βόμβας. Πολλοί απ’ αυτούς που το ακούνε το βιώνουν σαν την επερχόμενη λύτρωση. Άλλοι πάλι, που ως ενεργοί πολίτες παρέμβαιναν κάποτε με τη συνείδηση «αν δεν τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι τα πράγματα δε θα γίνουν από μόνα τους», τώρα, μεταμορφωμένοι πλέον σε υπηκόους, περιμένουν να ‘ρθουν οι υπεύθυνοι. Οι υπεύθυνοι όμως είναι άκρως απασχολημένοι. «Ετοιμάζουν το επόμενο λάθος τους, το τραγικότερο απ’ όλα, περιμένοντας ένα θαύμα».
Πηγή: http://www.protagon.gr
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου