Νικήστε την αντίσταση...

Σε οποιαδήποτε μορφή δραστηριότητας υποκρύπτεται και ένας ισχυρός παράγοντας αναβλητικότητας-αντίστασης. Πόσες φορές αναβάλλαμε να κόψουμε το τσιγάρο, να ακολουθήσουμε μια διατροφή, να αρχίσουμε το διάβασμα. Όλο και κάποιος από εμάς είναι ένας συγγραφέας που δε γράφει, ένας ζωγράφος που δε ζωγραφίζει, ένας επιχειρηματίας που δεν ξεκινά ποτέ μια επιχείρηση. Όλοι μας ξέρουμε τι είναι η αντίσταση. Η αντίσταση είναι η πιο τοξική δύναμη που υπάρχει. Ο μοναδικός εχθρός που μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας. Η αντίσταση είναι η φωνή που μας κρατάει ένα βήμα πίσω, στην μετριότητα, την αναβλητικότητα και την οκνηρία. Εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Ένα εύστοχο παράδειγμα, αυτό με τον Χίτλερ. Ο Αδόλφος ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Στα 18 του, πήρε την κληρονομιά του και μετακόμισε στη Βιέννη για να ζήσει και να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και αργότερα στη σχολή Αρχιτεκτόνων. Είδε ποτέ κανείς μας κανένα από τα έργα του; Όχι. Η αντίσταση τον νίκησε. Το συμπέρασμα παραείναι στρεβλό: προφανώς του ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά να αντιμετωπίσει έναν λευκό καμβά. Η αντίσταση λοιπόν, είναι κυρίως εσωτερική, πηγάζει από τον φόβο της αποτυχίας και της κακής κριτικής. Είναι ένα στοιχείο που εμφανίζεται στους περισσότερους από εμάς, ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας. Στα βασικά γνωρίσματά της περιλαμβάνονται και τα εξής: είναι εσωτερική, αόρατη, ύπουλη, αδυσώπητη, αλάνθαστη και απόλυτη, ενώ βασικό χαρακτηριστικό της είναι η αναβλητικότητα και η θυματοποίηση. Για την αντιμετώπιση της αντίστασης, ενθαρρύνει αρκετά το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Το πρόγραμμα και ο επαγγελματισμός (συγκρίνοντάς τον ίσως με τον ερασιτεχνισμό) θα είναι πάντα οι εχθροί της οκνηρίας και της αναβολής. Κάποιος ρώτησε κάποτε τον Somerset Maugham αν έγραφε βάσει προγράμματος ή µόνον όταν είχε έµπνευση. "Γράφω μόνο όταν έχω έμπνευση", αποκρίθηκε. "Ευτυχώς έχω έμπνευση κάθε πρωί στις εννιά ακριβώς". Ο επαγγελματίας δεν φοβάται την αποτυχία, τη δημόσια έκθεση και την αρνητική κριτική, αντίθετα με τον ερασιτέχνη που συχνά παραλύει εξαιτίας όλων αυτών. Ο επαγγελματίας αντιμετωπίζει τη δουλειά του ως χειροτεχνία, όχι ως τέχνη... Επικεντρώνεται στην τεχνική. Και ακόμη, γνωρίζει ότι ο φόβος δεν ξεπερνιέται ποτέ. Και αυτός ο ο φόβος είναι ο φόβος της αντίστασης και υπάρχει πάντα. Μετά την δουλειά και την αντιμετώπιση της αναβλητικότητας, εμφανίζεται και αυτή η δύναμη, άλλοι την ονομάζουν πρόνοια, άλλοι μούσα, διάφοροι ψυχή, ταλέντο, και τότε φτάνεις να αγαπάς την οποιαδήποτε δραστηριότητα έχεις αναλάβει, την ίδια που κάποτε πάλευες να ξεκινήσεις τώρα την απολαμβάνεις και την εξελίσσεις διαρκώς. Ο κάθε ένας από εμάς λοιπόν έχει έναν εσωτερικό, προσωπικό εχθρό, την αντίσταση, η οποία μας εμποδίζει να σκιαγραφήσουμε αυτό το απαραίτητο σχέδιο μάχης για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Απαιτείται αποφασιστικότητα, δηλαδή και δημιουργικότητα για να ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια, γιατί όπως σωστά έγραφε και ο Thoreau στο Walden, «Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ζωές ήσυχης απελπισίας». Γιατί η ήσυχη αυτή απελπισία είναι αρκετά βολική και συνήθως εξασφαλίζει και την επιβίωση. Σε πολλούς όμως αυτό δεν είναι αρκετό… Και τελικά αν ο Λεωνίδας απάντησε στο ερώτημα: ποια είναι η υπέρτατη πολεμική αρετή, με το "Η περιφρόνηση του θανάτου", εγώ πιστεύω πως η υπέρτατη καλλιτεχνική (και όχι μόνο, αλλά καθημερινή) αρετή είναι "Η περιφρόνηση της αποτυχίας". Πηγή: http://www.protagon.gr