Αδέσμευτοι τύποι...

Γεννιόμαστε δεσμευμένοι. Και παρ’ όλο που ο ομφάλιος λώρος κόβεται στα πρώτα λεπτά της ζωής μας, ο φόβος τού να μη μας τον ξανακολλήσουν μας ακολουθεί για πάντα. Και όσο η ζωή περνάει διαπιστώνω πως ανήκω στη γενιά που αρέσκεται στη συμμετοχή αλλά απεχθάνεται τη δέσμευση. Προσωπικά το βρίσκω απόλυτα λογικό. Η συμμετοχή είναι βολική ενώ ταυτόχρονα μας εξασφαλίζει (σχεδόν) όλα όσα αποζητάμε. Διευρύνει τον κύκλο μας (όσο εμείς θέλουμε βέβαια), σιγοντάρει στο σκότωμα του ελεύθερου χρόνου μας, μας εξελίσσει στους τομείς που εμείς επιλέγουμε και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά, χωρίς ίχνος ευθύνης από την πλευρά μας. Βαρέθηκες; Σταμάτησες. Τόσο απλά σημαίνεις τη «λήξη συμμετοχής». Είναι γλυκιά η σιγουριά του ενικού και με τα σημερινά δεδομένα που μας φορτώνουν με όλες αυτές τις by default ευθύνες, εκτός από γλυκιά έχει γίνει και απαραίτητη. Η δέσμευση και μόνο στο άκουσμα, μας τρομάζει. Μεταξύ μας, δε μπορώ να φανταστώ κανέναν ευτυχισμένο δέσμιο (ναι, δεν είπα δεσμευμένο). Η δέσμευση με καταστάσεις ή «ακόμα χειρότερα» με ανθρώπους δημιουργεί ευθύνες. Ευθύνες συνέπειας, ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης και άλλα τέτοια βαρύγδουπα που δε μπορεί να αντέξει το στενό και ατομιστικό μας μυαλουδάκι. Για να λέμε την αλήθεια, οι ευθύνες αυτές είναι πιθανό να μπορούν να λειτουργήσουν και υπέρ μας όταν εφαρμοστούν τούμπαλιν, ωστόσο με περίσσια σιγουριά δηλώνουμε στον εαυτό μας ότι αυτά είναι για τους αδύναμους και τους υπερευαίσθητους. Απορρίπτεται. Είναι οξύμωρο βέβαια το γεγονός, ότι ενώ έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι (βαθιά μέσα τους) έχουν την ανάγκη να ανήκουν "κάπου", κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να φαίνονται «Ελβετίες». Αυτάρκεις και αυτεξούσιοι. Βέβαια η μη παραδοχή των «θέλω», είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στο ανθρώπινο είδος, το οποίο καταλήγει σε εντελώς αποκλίνοντα αποτελέσματα, κατά περίπτωση. Η ιστορία θα δείξει, εδώ θα είμαστε. Και επειδή κάπου άκουσα ότι οι Έλληνες είμαστε οπτικοί τύποι, θα το θέσω ως εξής. Ας φανταστούμε (χωρίς φόβο και πάθος) ένα πιάτο αβγά με μπέικον. Εδώ ακριβώς έγκειται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ συμμετοχής και δέσμευσης. Για την παρασκευή λοιπόν, του συγκεκριμένου πιάτου η κότα συμμετείχε. Το γουρουνάκι δεσμεύτηκε. Και πείτε μου τώρα ποιος θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του δύστυχου του γουρουνιού.

 Πηγή: http://www.protagon.gr - της Τρισεύγενης Κόλλια