Πόσο μοιάζουμε...

Όταν χαίρεσαι κάνουμε τα ίδια πράγματα. Το ίδιο και όταν λυπάσαι, όταν είσαι θυμωμένος, όταν κάνεις έρωτα, όταν αγανακτείς, όταν πεινάς κι όταν διψάς, όταν παραλογίζεσαι, όταν αγωνιάς, όταν είσαι σκληρός, όταν είσαι άδικος και δίκαιος. Ο τρόπος που σκέφτεσαι και αντιδράς, τα συναισθήματα που σε διακατέχουν, οι απόψεις σου· σε όλα μοιάζουμε τόσο. Στη μουσική που ακούς,στο βιβλίο που διαβάζεις,στο ρούχο που φοράς, στο φαγητό που τρως, στον ελεύθερο σου χρόνο, στα χόμπι σου, στην ταινία που θα δεις, στην έξοδο που θα βγεις μη μου πεις τι θα κάνεις: κάτι παρόμοιο θα κάνω και 'γω... Καλό είναι που μοιάζουμε, αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Όμορφα και τακτοποιημένα, ξέρεις από τη στιγμή που θα δεις κάποιον, με μεγάλη σιγουριά, να διαγράψεις τη πορεία του. Ωραίο. Μόνο που καμιά φορά, όταν δεν τα' χω καλά με 'μένα, μισώ κι όλους τους άλλους, τους ίδιους και πανομοιότυπους. Βέβαια, εφευρίσκω διάφορες δικαιολογίες για να μην το παραδεχτώ και το ξέρω -κι ας μην τ' ομολογείς- και 'συ το ίδιο κάνεις. Μάθαμε , εύκολα μάλιστα, να μισούμε ο ένας τον άλλο, ακριβώς γιατί μοιάζουμε τόσο μεταξύ μας. Το μίσος , όμως, ήταν το πρώτο στάδιο. Τώρα έχουμε φτάσει στην αδιαφορία. Αδιαφορείς και 'σύ και 'γω και στρέφουμε αλλού το βλέμμα. Αλλά, αλήθεια, τί αποφεύγουμε να κοιτάξουμε; Πόσο μου μοιάζεις... Αυτάρεσκα, όμως, νομίζουμε ότι έχουμε να λύσουμε μόνο το υπαρξιακό - ψυχολογικό μας θέμα. Νομίζουμε, ότι ο πολιτισμός της ομοιομορφίας στήθηκε ( ή έτυχε) ,για να μας θέσει ηθικά διλήμματα και φιλοσοφικούς προβληματισμούς. Μας διαφεύγει, ότι αυτό είναι ένα σύμπτωμα μονάχα. Μας διαφεύγει, πόσο βολική μπορεί να σταθεί αυτή η ομοιομορφία. Πόσο εύκολα και οργανωμένα ελέγχεται ένα ομοιογενές σύνολο και , αλήθεια, τί απροσάρμοστοι -αλήτες, μπάχαλοι, ονειροπόλοι- είναι όσοι δημιουργούν ρήγματα; Απορροφηθήκαμε να μισούμε ο ένας τον άλλο, δηλαδή στη πραγματικότητα τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί θέλαμε να αποφύγουμε να δούμε την πραγματική έκταση της εξαπάτησης μας. Προτιμήσαμε να θαμπωθούμε, σαν ιθαγενείς, από γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, αντί να πάρουμε το δύσκολο δρόμο και να αντιτάξουμε την ιδιαιτερότητα μας μέσα σε ένα αλληλέγγυο σύνολο. Αντίθετα δράσαμε σπασμωδικά. Προτάξαμε το Εγώ και κλειστήκαμε, ο καθένας στο σαλόνι του. Δεν θέλω να σου μοιάζω άλλο. Νομίζω ούτε και 'συ θες να μοιάζεις σε 'μένα. Παράδοξο, αλλά έτσι είναι : την ιδιαιτερότητα μας θα την ανακτήσουμε όταν στραφούμε στον Άλλον, αυτή τη φορά για να τον συντρέξουμε και όχι για να του φορτώσουμε τα δικά μας στραβά. Την ανεξαρτησία μας θα την κατακτήσουμε από τον ίδιο δρόμο. Όταν πάψουμε να είμαστε κοπάδι και γίνουμε σύντροφοι.

Πηγή: http://panospirin.blogspot.com