Όταν γίνεσαι αόρατος...

Πόσες φορές οι άνθρωποι νιώθουμε αόρατοι; Ότι δεν μας ακούν, δεν μας καταλαβαίνουν, δεν μας νιώθουν; Ότι γινόμαστε αόρατοι για τους φίλους, την οικογένεια, τον κοινωνικό περίγυρο, αόρατοι για μια ολόκληρη χώρα. Κι όταν το αποδεχτείς αυτό, τότε δεν βλέπεις ούτε εσύ τον εαυτό σου και συνεπώς δεν πρόκειται να σου αναγνωρίσουν κανένα δικαίωμα. Πόσες φορές ιστορικά, η βία γέννησε την επανάσταση, η επανάσταση την αισιοδοξία, η αισιοδοξία την επανάσταση και η ακύρωση των αισιόδοξων επαναστατικών σκοπών ξαναγέννησε τη βία; Άπειρες. Ο κύκλος αυτός ξαναγεννιέται στο πέρασμα του χρόνου, εκείνες ακριβώς τις στιγμές που ο άνθρωπος νιώθει αόρατος. Ως αντίδραση σε όλο αυτό μπορείς με τη σειρά σου να γίνεις βίαιος, αισιόδοξος ή επαναστάτης. Μπορείς να μη γίνεις και τίποτα. Αν γίνεις βίαιος, δεν θα σπάσει ο κύκλος της βίας και δεν θα εξολοθρεύσεις την προσωπική και κοινωνική αδικία. Αν γίνεις αισιόδοξος θα πιστέψεις σε ένα καινούργιο κτίσμα, προσωπικό και κοινωνικό και το γεγονός ότι δεν ξέρεις τη συνέχεια θα αποτελεί την πολυτιμότερη ουσία σου. Κι αν γίνεις επαναστάτης, αν δεν κριθείς ένοχος, ίσως και να σωθείς. Δεν είναι όμως ανάγκη να βάλεις καμία ατομική ταμπέλα στην επιλογή σου, γιατί τα προβλήματα και οι επιλογές δεν χρειάζεται να βιώνονται μοναχικά. Κοινωνία σημαίνειαλληλεπίδραση και άγγιγμα, μετάφραση των ατομικών επιλογών σε κοινωνικά νοήματα. Σημαίνει ψηλάφηση των συναισθημάτων, προκειμένου να μπουν λόγια στην προκατάληψη και τον φόβο σαν μια καλή αρχή για το χτίσιμο και την ακύρωση της διάλυσης. Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε, όχι στο μακρινό μέλλον, αλλά στο σήμερα. Το γκρέμισμα των περισσότερων είναι κοινωνικό-οικονομικό αλλά προπαντός προσωπικό. Βαθιά προσωπικό. Όμως, ο κόσμος και η ζωή αλλάζουν. Πρέπει να ζήσουμε χωρίς ενοχές, με αποκλεισμό όσων ήρθαν ως ειδήμονες στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή, για να μας πείσουν ότι υπάρχει κάτι το οποίο πάντα μας διαφεύγει. Τίποτε κρυμμένο δεν υπάρχει και κανείς δεν πρέπει να είναι αόρατος. Όλα εδώ είναι, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, βίαια, επαναστατικά, αισιόδοξα, αρκεί να θυμόμαστε ότι αποτελούμε μονάχα μια στιγμή της ιστορίας και δεν χρειάζεται να διεκδικούμε ως τρόπαιο κακής εκμετάλλευσης ούτε το παρελθόν μα ούτε και το μέλλον. Κι αν ακόμη χρειαστεί να δράσεις ως μονάδα, μη φοβηθείς, καθώς όπως η ίδια η ιστορία μας απέδειξε, οι συλλογικοί στόχοι ενδέχεται κάποιες φορές να είναι και παράλογοι και ανέφικτοι, ειδικά όταν σου ζητούν να ξαναγίνεις ορατός στις περιπτώσεις «υπέρβασης του εαυτού και του καθήκοντος». Από σήμερα υποσχέσου στον εαυτό σου ότι δεν θα είσαι πια αόρατος κι ότι θα μάθεις από την αρχή να κατανοείς και να επινοείς όχι μόνο τα εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά και τα εσωτερικά. Από σήμερα γίνε πάλι ορατός για ό,τι εσύ νομίζεις ότι αξίζει.

Πηγή:http://www.protagon.gr- της Ιωάννας Μπαλάφα
Η Ιωάννα Μπαλάφα είναι κοινωνιολόγος.