Χτίζουμε άμυνες...

Άμυνες. Χτίζουμε άμυνες. Προστατευόμαστε. Και προστατεύουμε μαζί και τους δικούς μας ανθρωπους. Μόνο αυτούς. Τους προστατεύουμε από όλους τους άλλους. Κι εκείνοι προστατεύονται από μας. Γεμίσαμε τις πόλεις μας με τείχη, ορατά ή αόρατα, για να προστατευτούμε από μία απειλή. Έτσι μας είπαν. Οι περισσότεροι δεν είδαμε καμία απειλή. Μόνο ακούσαμε να μιλάνε γι’ αυτήν. Και αμέσως τη νιώσαμε κι εμείς. Κι αρχίσαμε να χτίζουμε τείχη. Για να ξέρουμε τι γίνεται έξω από τα τείχη μας, ανοίξαμε μικρές τρύπες. Μικρά παρατηρητήρια. Από εκεί μαθαίνουμε τα νέα. Και τα νέα είναι πάντα άσχημα. Καινούργιες, ακόμα πιο τρομακτικές απειλές ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Τις βλέπουμε, είναι εκεί έξω. Όμως εμείς δεν κινδυνεύουμε. Έχουμε τις άμυνές μας. Τα τείχη μας δεν αφήνουμε να τα περάσει κανείς. Κι αν τύχει και τα περάσει, θα τον σταματήσει η τάφρος. Κι αν τυχόν περάσει και την τάφρο; Θεέ μου, χρειαζόμαστε άμυνες. Περισσότερες άμυνες. Κι όσο περισσότερες άμυνες χτίζουμε, τόσο νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς. Περισσότερο δυνατοί. Περισσότερο σίγουροι. Και λιγότερο, πολύ λιγότερο ανθρώπινοι. Και άρα λιγότερο αδύναμοι. Κι όσο εμείς χτίζουμε άμυνες, όλο και περισσότερες άμυνες, κάποιοι άλλοι κυκλοφορούν στους άδειους δρόμους. Έτοιμοι για επίθεση. Τους βλέπεις από το παρατηρητήριό σου και τρέμεις. Νιώθεις πως κινδυνεύεις, ό,τι κι αν κάνεις. Χρειάζεσαι άμυνες, περισσότερες άμυνες. Αναρωτιέσαι τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί. Μοιάζουν να μη φοβούνται τίποτα απολύτως. Μοιάζουν με άγρια σκυλιά, που δε διστάζουν να επιτεθούν σε οποιονδήποτε. Άραγε αυτοί δε φοβούνται τίποτα; Ούτε ο ένας τον άλλο; Δε χρειάζονται κι αυτοί άμυνες; Λένε ότι οι μόνοι που επιτίθενται είναι αυτοί που δεν έχουν πια τίποτα να προστατεύσουν. Τίποτα να χάσουν. Ό,τι κι αν τους συμβεί, κερδισμένοι θα είναι. Είναι αυτοί που αμύνθηκαν, αλλά έχασαν. Και τώρα προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς. Δεν υπάρχουν πια καλοί και κακοί. Μόνο άνθρωποι που φοβούνται ακόμα και άνθρωποι που δε φοβούνται πια. Ποιοι λες να είναι λιγότερο δυστυχισμένοι, αλήθεια; Αυτοί που τα είχαν όλα και τα έχασαν ή αυτοί που δεν έχουν τίποτα, αλλά ξοδεύουν τις μέρες και τις νύχτες τους παλεύοντας να διατηρήσουν αυτό το τίποτα ανέπαφο; Τους βλέπεις και λες ότι, και να μη φοβόσουν, πάλι δε θα μπορούσες να είσαι εκεί, μαζί τους. Είναι πια αργά για σένα, λες. Δεν είσαι πια για τέτοια, λες. Όμως κι αυτοί κάποτε δεν ήταν για τέτοια. Και μια μέρα, άθελά τους, συνειδητοποίησαν ότι ήταν ικανοί για πολλά περισσότερα από όσα νόμιζαν. Άμυνες. Χτίζουμε άμυνες. Προστατευόμαστε. Προστατευόμαστε από τον εαυτό μας. Μην τυχόν και μάθουμε κι εμείς πως τα έχουμε ήδη χάσει όλα και φυλάμε το τίποτα. Μην τυχόν και πάψουμε να φοβόμαστε.


Πηγή: http://thestranger.wordpress.com/