Οι ζωές των άλλων...

Βαρύγδουπες δηλώσεις. Ολοσέλιδοι τίτλοι εφημερίδων. Λόγια μεγάλα και παχιά. Τα λόγια όμως είναι λόγια. Κι οι λέξεις, όση ορμή κι αν κρύβουν μέσα τους, δεν μπορούν παρά μόνο να αγγίξουν την άβυσσο των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Μελαγχολία, κατάθλιψη, απόγνωση, οδύνη, φτώχεια, εξαθλίωση, εξευτελισμός, καταστροφή. Η Ελλάδα του 2013… Υπάρχει όμως και κάτι που δεν ειπώθηκε, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια της ύφεσης, της ανεργίας, και της αστραπιαίας φτωχοποίησης. Και νομίζω, ότι έφτασε η ώρα να ειπωθεί. Θα ήθελα να γυρίσουμε για λίγο προς τα πίσω τους τροχούς του χρόνου. Και να θυμηθούμε… Αλήθεια, τι κάναμε – οι περισσότεροι από εμάς – εκείνες τις παλιές καλές εποχές, για όλους εκείνους τους ανθρώπους στον κόσμο που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Για εκείνους τους άμοιρους που πεινούσαν, που πάγωναν τον χειμώνα, που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους άρον άρον για να σωθούν από τον παραλογισμό του πολέμου, που έτρεμαν από την απόγνωση βλέποντας τα παιδιά τους να υποφέρουν; Για το αδικοχαμένο αίμα όλων αυτών των αθώων που χυνόταν σαν ποτάμι μπροστά στη νεοφιλελεύθερη χρηματοπιστωτική λαίλαπα; Για όλη αυτή τη μελαγχολία, την κατάθλιψη, την απόγνωση, την οδύνη, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, την καταστροφή, που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας; Κάποιοι σίγουρα θα πουν ότι αυτοί δεν ήταν Έλληνες, ούτε καν Ευρωπαίοι. Ήταν απλά οι ζωές των άλλων… Κι αλήθεια, τι κάνουμε ακόμα και τώρα, μπροστά στο δράμα των μεταναστών, που στοιβάζονται σαν τα ζώα στις Αμυγδαλέζες – κρεματόρια – της χώρας, μπροστά στη βία και το μίσος των Αρίων, μπροστά στους ανθρώπους που ξεβράζονται στις ακτές, αναζητώντας απλά και μόνο μια διέξοδο από την Κόλαση που αντιμετωπίζουν στη γη τους; Αλλά και πάλι, δεν είναι Έλληνες αυτοί, ούτε καν Ευρωπαίοι, θα μας πουν. Είναι απλά οι ζωές των άλλων… Και τώρα, φίλε μου, τι κάνουμε; Φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι δυνατοί, να μας λυπηθούν και να μας βγάλουν επιτέλους από αυτή τη ρημάδα την κρίση; Τσιρίζουμε για να μας τραβήξουν επιτέλους από την κινούμενη άμμο στην οποία βουλιάζουμε καθημερινά ολοένα και πιο βαθιά; Κραυγάζουμε για να ακουστεί η αδικία που γίνεται εις βάρος μας από τους ισχυρούς του κόσμου; Αυτό είναι που κάνουμε; Αυτό είναι που ελπίζουμε; Αυτό προσδοκούμε; Το ίδιο έκαναν όμως κι οι άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου κι όλης της Γης οι πικραμένοι. Οι εξαθλιωμένοι, οι πεινασμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι αδικημένοι, οι ζωντανοί νεκροί. Φώναζαν και φωνάζουν. Τσίριζαν και εξακολουθούν να τσιρίζουν. Κραύγαζαν και συνεχίζουν να κραυγάζουν. Και δεν είναι ότι δεν τους ακούει κανείς. Απλά είναι οι ζωές των άλλων… Κι ακριβώς επειδή η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται, ας μην έχουμε αυταπάτες. Όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν τσιρίξουμε, όσο κι αν κραυγάσουμε, σίγουρα θα ακουστούμε. Για τους υπόλοιπους όμως, τους ισχυρούς του κόσμου, αυτούς που καθορίζουν τη μοίρα μας, δεν θα είμαστε τίποτα άλλο πέρα από τις ζωές των άλλων… Η κρίση είναι οικουμενική, δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Για τον λόγο αυτό, μοναδική μας επιλογή είναι να αντιδράσουμε, να ενωθούμε και να εργαστούμε συλλογικά για την αλλαγή. Μια αλλαγή όμως πανευρωπαϊκή, οικουμενική, παγκόσμια. Για τη δημιουργία ενός δίκαιου κόσμου, χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις και πρωτίστως, χωρίς φτώχεια. Μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούμε να είμαστε κι εμείς χαρούμενοι, ασφαλείς και αυτάρκεις. Τι λέτε, πάμε να τον χτίσουμε;

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - Κώστας Κυριακίδης
Ο Κώστας Κυριακίδης είναι Πολιτικός Μηχανικός και συγγραφέας (Χωρίς Όραμα – Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, 1. Προπατορικό Αμάρτημα, 2. Ο Μενέλαος, η Αντριάννα & η Οικογένεια των Δράκων - Εκδόσεις Ακακία, 11 Λέξεις – Εκδόσεις Καλέντης)