Άνθρωπος ο Ασύδοτος...

Εξέλιξη. Homo Erectus, Floresiensis, Habilis, Neanderthalensis και τέλος Homo Sapiens. Ή διαφορετικά Άνθρωπος ο σοφός (γκούχου γκούχου). Εμείς. Και τώρα στην πραγματικότητα. Πόση σοφία κρύβεται πίσω από τη δική μας ύπαρξη σε ρεαλιστικά πλαίσια; Και επιπλέον τι την ορίζει; Μόνο τη φύση μπορώ να σκεφτώ. Βρες τη διαφορά λοιπόν. Ξεκινάς με τις ομοιότητες και πού θα πάει το ρημάδι, θα τη βρεις την καταραμένη. Όμορφα. Τι ομοιότητες έχουμε με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο λοιπόν; Εύκολο. Ζούμε σε αγέλες. Σκοτώνουμε για να φάμε. Αγριεύουμε για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, τους φίλους ή και την οικογένειά μας. Έχουμε βαθιά ριζωμένα τα ένστικτα της αναπαραγωγής και της επιβίωσης. Τι άλλο; Έχουμε την ικανότητα να αισθανόμαστε, να χρησιμοποιούμε τη λογική μας και ως εκ τούτου να μαθαίνουμε. Ακριβώς όπως η Λάσσυ. Πονάμε. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Θρηνούμε. Παρατηρούμε. Δολοφονούμε και ούτω καθεξής. Και για να γλιτώσω το λιντσάρισμα λόγω των παραπάνω δεν ισχυρίζομαι πως όλα αυτά τα κάνουμε στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα ζώα. Αν έλεγα το αντίθετο εξάλλου θα έτρωγα μια δαρβινική μούντζα όλη δική μου. Τόσο ο χιμπαντζής παρ’ όλα αυτά όσο και εμείς, είμαστε κομμάτι της ίδιας αλυσίδας. Της ζωικής. Και πού διαφέρουμε; Η φύση αγαπά την ισορροπία. Ποτέ δεν δημιούργησε κάτι ανισόρροπο. Ακόμα και αυτό που το ανθρώπινο μάτι βλέπει ως ανωμαλία είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Για όλα λοιπόν υπάρχει ένας λόγος. Και στις δικές μας πράξεις; Η απάντηση είναι πως όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Αυτή είναι η διαφορά μας. Κινούμαστε, ζούμε, πράττουμε για να ικανοποιήσουμε το ΕΓΩ. Και σε αυτό το βωμό θυσιάζουμε. Ανθρώπους, δικαιώματα, ζωές. Δεν είναι η επιβίωση το κίνητρό μας. Είναι το ΕΓΩ. Αναρωτιέμαι πώς ξεφύγαμε. Πρώτη πιθανή απάντηση. Συνειδητοποιώ πως μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως ο άνθρωπος δεν είναι ζώο, αλλά ντελίβερι του θεού στη Γη. Και εφ’ όσον μας έστειλε ο Ένας, έτσι νταβατζιλίκι αποφασίζουμε και διατάσσουμε. Ως ανώτεροι όλων. Δεύτερη πιθανή απάντηση. Ο καπιταλισμός ισχυρίζεται πως όσο μεγαλύτερο το κέρδος τόσο το καλύτερο. Στη φύση παρ’ όλα αυτά, τα αρπακτικά δεν κυνηγούν μέχρι να ξεκληρίσουν μια αγέλη γαζέλες, απλά επειδή μπορούν. Τρίτη και τελευταία πιθανή απάντηση. Εν τέλει όλα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, έχουν όπλα αλλά και αδυναμίες. Ισορροπία. Και εμάς; Ποια είναι η αδυναμία μας εμάς; Έκπληξη. Ο εαυτός μας. Με τόσο ανεπτυγμένο εγκέφαλο και δυνατότητες που ίσως δεν γνωρίζουμε ακόμα, πέφτουμε στην παγίδα πως μπορούμε να γίνουμε θεοί. Και αυτή ακριβώς είναι η Αχίλλειος Πτέρνα μας. Θες παράδειγμα; Είμαστε το μόνο είδος που έχουμε ρίξει μια ολόκληρη ήπειρο συγγενών μας στην πείνα για να αγοράζουμε iPhone. Και ξανασκέψου. Σοφός ο άνθρωπος; Αν τα ζώα μιλούσαν μάλλον θα μας αποκαλούσαν πρωτόγονους. Δεν είναι η τεχνολογία που μας εκπολιτίζει λοιπόν, ούτε τα σπα και οι ακριβές διακοπές στη Μύκονο. Είναι η φιλοσοφία ζωής και η γνώση της ύπαρξης. Ίσως τελικά οφείλουμε να ξεπεράσουμε έναν εαυτό αλαζόνα, που δεν ζει αλλά υπάρχει, που δεν χρησιμοποιεί τη γνώση σοφά αλλά ευκαιριακά και να έρθουμε σε ισορροπία με τον δημιουργό. Καλούμαστε με άλλα λόγια να ζήσουμε τη ζωή ενός ζώου, που έχοντας τη γνώση, διερωτάται γιατί και καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε για να αναφωνήσει τελικά ότι τα πάντα εν σοφία εποίησε και να μοιραστεί με σεβασμό. Να νικήσει σε μία μάχη με αντίπαλο τον εαυτό του. Να δεχτεί την εξίσωσή του με αυτό που του φαντάζει μικρό, ως δείγμα της διανόησής του. Να αφήσει τον Ασύδοτο πίσω και να συναντήσει τον Σοφό.

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - του Δημήτρη Κλήμη