Αν είχαμε δύο ζωές...

Αν είχαμε δύο ζωές, η παρούσα ζωή μας θα ήταν σίγουρα διαφορετική. Εγώ ίσως να μην είχα γράψει αυτό το κείμενο, εσείς να μην το διαβάζατε, και όλοι μαζί δε θα σκεφτόμασταν ό,τι σκεφτόμαστε ακριβώς αυτή τη στιγμή. Αν είχαμε δύο ζωές, θα βιώναμε την πρώτη σαν μια πρόβα, μια εξάσκηση για το πώς θα ζήσουμε τη δεύτερη. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι τη δεύτερη φορά θα ζούσαμε καλύτερα από την πρώτη. Τα παθήματα της πρώτης θα αποτελούσαν μαθήματα για τη δεύτερη. Στη δεύτερη ζωή δεν θα κάναμε ό,τι κάναμε στην πρώτη, ή απλώς θα τα ξανακάναμε. Θα απολαμβάναμε ό,τι στερηθήκαμε στην πρώτη και αποκτήσαμε στην επόμενη. Θα αποφεύγαμε τα λάθη, θα εκτιμούσαμε παραπάνω, θα χαμογελούσαμε συχνότερα, θα αναγνωρίζαμε την αξία των στιγμών. Δυστυχώς όμως η ζωή μας είναι μόνο μία και διάρκειας μικρής. Η ζωή έχει αρχή και τέλος. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Και δεν μένει τίποτα άλλο σε όλη τη διάρκειά της, πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που έστω και για λίγο νίκησαν τη μιζέρια και τη θλίψη, εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας και έγιναν ένα με την αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μας. Οι δικές μας όμορφες στιγμές. Γι' αυτό, χρειάζεται δύναμη για να τη ζήσεις. Να κρατήσεις μόνο τις όμορφες στιγμές. Και δεν είναι η μοίρα που όλοι μας θέτουμε ως δικαιολογία. Η μοίρα είναι κάτι που το πλάθεις εσύ. Και είναι απλό. Οι στενοχώριες που έρχονται· παλεύονται. Οι χαρές που αργούν είναι εκείνες που μας στοιχειώνουν μια ζωή. Όλες εκείνες οι μικρές ανάσες που μας χαρίζονται ολοζώντανες και λαμπερές καθημερινά και τις αφήνουμε να χαθούν ανεκμετάλλευτες σαν να μην υπήρξαν, είναι εκείνα τα απωθημένα της ζωής που ποτέ δεν θα μας αφήσουν σε ησυχία. Δυστυχώς, μας αναλογούν κάποιες δυστυχίες, στη μία και μοναδική ζωή που έχουμε. Λίγες ή πολλές, μικρές ή μεγάλες. Δεν γίνεται αλλιώς. Ταυτόχρονα όμως μας αναλογούν και κάποιες ευτυχισμένες στιγμές, πολύ μικρές και ίσως αόρατες, οι οποίες αιωρούνται σαν λαμπερά άστρα πάνω στα κεφάλια μας. Ας ζήσουμε τον χρόνο της ζωής μας. Και ας γίνουμε φίλοι του, όπως κι αν είναι. Ας γευτούμε στο έπακρο και την πιο μικρή ίνα του, ας γίνουμε ένα. Γιατί είναι πάντα μαζί μας, με οποιαδήποτε μορφή. Ας θυμόμαστε μόνο όμορφες στιγμές και ας προσπαθήσουμε να ζούμε, όσο καλύτερα μπορούμε. Ας μετανιώνουμε για πράγματα που κάνουμε, αλλά να αναζητάμε κι άλλα να κάνουμε. Οι στιγμές και τα δευτερόλεπτα, οι αισθήσεις, τα αγγίγματα και τα βλέμματα, η αναστάτωση και η αμηχανία, τα νεύρα και ο πανικός, ο κόμπος στο στομάχι και ο πόνος στο στήθος, η τρικυμία που δεν λέει να κοπάσει, ο φόβος για το αύριο και το άγνωστο, οι σκέψεις, οι επιλογές. Αυτή είναι η ζωή! Είναι μόνο μία, μικρή και πολύτιμη. Με άγνωστη την ημερομηνία του τέλους της. Την παράσταση της ζωής μπορούμε να την παίξουμε μόνο μία φορά και αυτή χωρίς πρόβα. Δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία! Για τον λόγο αυτό, οφείλουμε να την παίξουμε στο θέατρό της όσο καλύτερα μπορούμε, όχι μόνο για μας, αλλά κυρίως για όλους όσους αγαπάμε. Η ζωή φωνάζει με όση δύναμη έχει πως είναι μία και μοναδική. Χωρίς τη ζωή δε θα υπήρχαμε. Είναι τόσο σημαντική και της οφείλουμε την ύπαρξή μας, όσο και αυτή τη δική της σε εμάς. Η ζωή ανήκει στον καθένα μας και μόνο σε αυτόν. Η ζωή είναι δική μου, δική σου, δική του! Και είναι μία και μοναδική….

Πηγή: http://www.protagon.gr