Η γενιά του χάους...

Χάος: Η κατάσταση πριν από την ύπαρξη του κόσμου, και στη συνέχεια το διάστημα, το κενό, o αμέτρητος χώρος, το άπειρο, αυτό που δεν συλλαμβάνει το ανθρώπινο μυαλό, το χωρίς τέλος, η άβυσσος, το βάραθρο, το ζοφερό νέφος της ανυπαρξίας, η "Prima Materia" (πρώτη ύλη) των αλχημιστών. Η άποψη της Wikipedia. Η δική μου άποψη, η εξής: Χάος: η ακατάσχετη ανισότητα σε ένα σύστημα για πολλούς «τακτοποιημένο», η αποξένωση από την αλήθεια, το πληθωρικό, κενό ιδεώδες του σύγχρονου «ευ ζην», η πειραματική διαχείριση ζωών και λαών, το κυνήγι – αυτοσκοπός της καταξίωσης, η χαμένη ουσία αυτονόητων εννοιών, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης. Γεννηθήκαμε εδώ, έτυχε να γεννηθούμε εδώ. Από πολύ μικροί διδαχτήκαμε πόσο μοναδικοί υπήρξαμε κάποτε. Πλάτωνας, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Όμηρος, Λεωνίδας, Μέγας Αλέξανδρος, Περικλής και πόσοι άλλοι. Όλοι τους μαζί αποτέλεσαν ένα καταστάλαγμα σοφίας ανεκτίμητο. Με τα τρωτά και δυνατά τους σημεία, με τα πάθη και τις σιγουριές, με τις ανασφάλειες και την έμπνευσή τους δημιούργησαν μια ιστορία αξιοζήλευτη. Μα, τι κρατήσαμε απ' όλα αυτά; Μια ανάμνηση υπερηφάνειας; Μια ουτοπική υπεροψία για το δοξασμένο παρελθόν; Μια καλόβολη δικαιολογία για να επαναπαυτούμε; Χάος. Ναι, αυτό είναι χάος. Αν δεν είσαι πλήρως συνειδητοποιημένος όσον αφορά την προέλευση της ύπαρξής σου, αν δεν ένιωσες έστω την ανάγκη να ψάξεις, είσαι καταδικασμένος να περιστρέφεσαι δίχως νόημα στο πέρασμά σου, να σε πηγαίνει ο άνεμος όπου φυσά και να ικανοποιείσαι μόνο υλικά. Και μέσα σ’ όλο το χάος γεννιέται ένα άλλο χάος. Η περίφημη κρίση. Η κατ’ ευφημισμόν κρίση, διότι δεν πρόκειται για κρίση παρά για μια γενικευμένη αποτυχία του τραπεζοκεντρικού συστήματος και της εφαρμοσμένης υπερκαταναλωτικής νοοτροπίας που χρόνια τώρα μας «πλασάρεται» συνειδητά και υποσυνείδητα. Το ζήτημα όμως δεν είναι να ορίσουμε το χάος αλλά στα άπειρά του όρια να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε λιγότερο επιβλαβές και προκατειλημμένο. Προφανώς, τίποτα δεν αλλάζει μαζικά και στιγμιαία. Η προσπάθεια που απαιτείται είναι τεράστια και προϋποθέτει άκαμπτη διάθεση. Κι άλλο χάος... Πόσοι εκεί έξω, μεγάλοι και μικροί, έχουν τη διάθεση και τη δύναμη, αν θες, να ρισκάρουν την αλλαγή απέναντι στο φόβο της απώλειας μιας σιγουριάς σχεδόν χρεοκοπημένης αλλά παρ’ όλα αυτά σιγουριάς; Ελάχιστοι. Όχι άδικα! Όχι αδικαιολόγητα. Φυσικά και δεν θα ενδιαφερθείς για την αλλαγή όταν δεν μπορείς να καλύψεις καν τις ανάγκες επιβίωσης. Η αποδυνάμωση είναι από τις εξουσίες η πιο απολυταρχική. Δεν αντιμετωπίζεται, παρά μόνο όταν αποδεχτείς πως είσαι κι εσύ μέλος της γραμμής παραγωγής που τη στηρίζει ή τουλάχιστον τη στήριζε. Η συνειδητοποίηση αυτή είναι η βάση της ανατροπής. Η μαγική λέξη; Αυτοκριτική - όχι μόνο κριτική!

Πηγή: http://www.protagon.gr