Όχι, δεν είμαι ένα μηδενικό. Αξίζω πολλά...

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει νευρικότητα όταν βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους; Πόσες φορές δεν ψάχνουμε την έξοδο για να φύγουμε τρέχοντας και αν δεν τα καταφέρουμε τότε προσπαθούμε να περάσουμε απαρατήρητοι;
Γατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί μία μικρή φωνή μέσα μας, μας λέει ότι είμαστε άσχημοι, όχι πολύ έξυπνοι, ούτε ιδιαίτερα ικανοί, οπότε δεν μας αξίζει η προσοχή των άλλων! Θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε πολλά χρόνια για να γυρίσουμε πίσω στην παιδική μας ηλικία και να βρούμε πότε ξεκίνησε αυτή η πεποίθηση και ποίος είναι υπεύθυνος. Η ζωή όμως είναι μικρή…και πάει μόνο μπροστά! Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και κατά συνέπεια και συμπεριφοράς.
Ας προσπαθήσουμε σε πρώτη φάση να αξιολογήσουμε πόσο αλήθεια είναι αυτά που λέει η φωνή για εμάς. Τι αποδείξεις υπάρχουν; Τι επιτεύγματα έχουμε πραγματοποιήσει μέχρι τώρα; Πόσο αντικειμενικοί είμαστε με τον εαυτό μας και πόσο πολύ έχουμε συνηθίσει να τον πληγώνουμε; Και αφού δώσουμε τις απαντήσεις μας ας μετακινήσουμε την επικριτική αυτή φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας και ας την αγνοήσουμε, γιατί αυτή είναι υπεύθυνη για τα άσχημα συναισθήματα που μας κρατούν πίσω και δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε την ζωή. Τι λέτε; Δεν μας αξίζει μία καλύτερη ζωή;

Πηγή:http://www.olakala.gr