Κατάθλιψη...

Έχω ένα έντομο κάτω από τη σάρκα.Περιπολεί τα μέσα μου κάθε που ο καιρός ζεσταίνει και μαζεύεται κουβάρι και κουρνιάζει,όποτε έρχεται η ψύχρα η ευλογητή.Δεν το έχω δεί ποτέ μου.Δεν ξέρω τη μορφή του,το σχήμα του.Το φαντάζομαι,όμως,και με κυριεύει πανικός και αποστροφή.Το έντομο με κατέχει καλύτερα κι από μένα τον ίδιο.Το κουβαλάω σώψυχά μου από τότε που το παιδί που ήμουν έγινε άντρας.Φανερώθηκε ξαφνικά κάποιο καλοκαίρι.'Εμοιαζε θυμωμένο ή πεινασμένο ή και τα δυο μαζί γιατί γυρόφερνε με καταλυτική μανία απ'άκρη σ' άκρη στα εσώτατα του εγώ μου.Το ξέσπασμά του,απροσδόκητο.Με βρήκε απροετοίμαστο.Οι συνέπειες άμεσες. Κλείστηκα στο σπίτι μου,στον εαυτό μου.Δεν σηκωνόμουν απ'το κρεβάτι παρά μόνο για τις φυσικές μου ανάγκες.Έτρωγα ελάχιστα,σχεδόν καθόλου,αλλά κι αυτό το λίγο δεν το κρατούσα στο στομάχι μου.Η αιματέμεση ήταν καθημερινή μου νέμεση για κρίματα που αγνοούσα.Κάπνιζα πολύ,ο,τιδήποτε είναι δυνατό να στρίψεις και να το καπνίσεις.Στο σούρουπο των αντοχών μου ο καπνός απ'το Μαρόκο,οι παραισθησιογόνες ουσίες και το αλκοόλ έγιναν καταφύγιο μέσα στη φυλακή μου.Παυσίπονα και παυσίλυπα.Ψέματα που απάλυναν την ανελέητη αλήθεια.Για λίγο,έστω.Στο στεροφωνικό είχε κολλήσει το ίδιο cd,ένας δίσκος με μαύρες ελεγείες,ρέκβιεμ για μια ζωή που τελείωνε-όπως πίστευα.Και ήρθε το άγιο φθινόπωρο και ύστερα ο χειμώνας και το κρύο ανάγκασε το έντομο να λουφάξει κι εμένα να ξεμυτίσω και πάλι στον κόσμο των ανθρώπων.Από τότε το περισσότερο που πέτυχα είνα να ελέγχω κάπως την φθορά που προκαλεί ο ερχομός του.Να γονατίζω μα να μην πέφτω στα τέσσερα.Το έντομο τρέφεται με το απόθεμα του θάρρους μου και γεννά αυγά λιγοψυχιάς.Ελλοχεύει στο σταυροδρόμι με τις σκέψεις μου και διαλέγει την πιο ακέραια για να τη μολύνει.Την παίρνει στο κατόπι και δεν την αφήνει μέχρι που να την φτάσει.Τη σφιχταγκαλιάζει με τα αρθρωτά του πόδια,τη χα'ι'δολογεί με τις αδιάκοπα ερευνητικές κεραίες του και σε χρόνο ανύποπτο χώνει βαθιά το σιχαμερό κεντρί του,φορέα δηλητηρίου και ακαθαρσιών.Γατζωμένο πάνω της την αφιονίζει σιωπηλά και είναι από μόνη της αυτή η σιωπή παραφροσύνη και τρόμος.Η σκέψη μου,ανίσχυρη να αμυνθεί,υποτάσσεται και,ενώ ο εφιάλτης απομυζεί την ορθότητά της,εκείνη σκεβρώνει και χάνεται στην ανυπαρξία αφήνοντας πίσω σκέλεθρο,υπόμνημα πως κάποτε τη γέννησα,μα τώρα ας τη θρηνήσω.Άλλες φορές το έντομο κατεβαίνει νότια και παραφυλάει στα σύνορα της καρδιάς μου και τούτο είναι δολιότητα αφού εκεί τα θηράματα που λέγονται αισθήματα είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να συνεχίσω να ονειρεύομαι,αλλά και όλα όσα το έντομο δεν έχει,όλα όσα δε θα αποκτήσει,όλα όσα φθονεί γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει,γι'αυτό και μοχθεί να εκμηδενίσει.Και ήρθε μια μέρα που το πήρα απόφαση να μάθω το μυστικό πίσω από το έντομο.Να καταλάβω από που προέρχεται,γιατι με επέλεξε για ξενιστή του...Γιατί εμένα;Οι τοιχοι του ιατρείου ήταν μπλε και ένας διάδρομος σαν φέρετρο με έφερε απέναντι στον ειδικό.Με ρώτησε πράγματα,επανέφερε μνήμες,με έσκαψε μεχρι που τα μάτια μου απελευθέρωσαν άλγος που έβρεξε με αλμύρα τα χείλη μου. Καθάρισε το λαιμό του βήχοντας και μου εξήγησε πως είναι δικό μου παιδί το έντομο κάτω από τη σάρκα μου που το λένε ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ! ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΤΡΩΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ!!!

Πηγή: sunnefomepadelonia.blogspot.com