Τέλος και αρχή μαζί...

Κάθε τέλος σηματοδοτεί και μια αρχή. Η νοητή αυτή γραμμή κάθε τι παρά κατανοητή μπορεί να είναι σε εκείνον που συνομιλεί με το τέλος. Δεν υπάρχει αρχή πέραν εκείνης της καταστροφής. Τα πάντα χάνονται. Σαν να ξυπνάς από όνειρο όμορφο και ξαφνικά βλέπεις τον εφιάλτη μπροστά σου. Αίσθημα θλίψης κυριεύει την ύπαρξή σου. Δεν έχει καμία σημασία αν το τέλος γνωρίζεις πως είναι φυσικό επακόλουθο, δεν έχει σημασία επίσης αν ακόμα περισσότερο γνωρίζεις πως αν το τέλος αυτό δεν ερχόταν θα είχες μείνει πιστός στο πρώιμο στάδιο προδίδοντας πιθανόν την φυσική εξέλιξη. Πώς να αποχωριστώ το πρώιμο και κυρίως γιατί; Δεν οφελεί το πείσμα. Τι κι αν έπεισα τον ευατό μου πως το τέλος είναι ένας μύθος; Η υποχώρηση ενίοτε λειτουργεί θεραπευτικά. Εκεί που κάτι τελειώνει, ήδη έχει αρχίσει κάτι άλλο. Εκεί που αρχίζει κάτι, μάταια χαίρεσαι, έχει τελειώσει κάτι άλλο. Εκεί που τελειώνει κάτι, μάταια λυπάσαι, έχει αρχίσει κάτι άλλο. Θέλω να ενώσω το άλλο με το άλλο, μόνο έτσι θα έχω το είναι μου ενωμένο και ισορροπημμένο. Η μέρα είναι μεγάλη, τα χωράει όλα όσα θέλουμε! Αυταπάτες. Κάθε ικασία δεν επιδέχεται εξ ορισμού βεβαιότητες. Ποια ισορροπία; Ποια πληρότητα; Τέλος και αρχή ακουμπούν το ένα πάνω στο άλλο, αβέβαιο ποιο θα φανεί στην επιφάνεια. Ούτε και θέλω να ξέρω. Λίγες γραμμές για ένα τέλος που δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς. Για ένα τέλος που γίνεσαι υπόλογος αν το περιγράφεις σαν τέλος, πρωτίστως στον εαυτό σου. Για ένα τέλος που θα άξιζε να του δώσουμε χώρο διότι δεν μπορεί παρά να είναι άξιο βιώματος και κατ επέκταση και λόγου. Για ένα τέλος που σηματοδοτεί από μόνο του μια αρχή...

Πηγή:http://www.protagon.gr/ - Ανίσα Ντούρα