Εποχή ενοχής...

Κάθομαι κάτω και, όπως μετρούσα μια εποχή τους βόλους, τις τάπες και τα αυτοκόλλητα Panini, έτσι μετράω τώρα τις ενοχές μου. Όλες τις ενοχές. Τις εθνικές, τις κοινωνικές και τις προσωπικές. Που όλες μαζί κάνουν μία μεγάλη ενοχή. Η οποία ενοχή γίνεται ανοχή σε κάτι, εφόσον δεν εκδηλώνεται. Τώρα τί κάνω; Πόσες ακόμα απόψεις; Πόσο ακόμα πικρόχολος να γίνει κανείς; Τί έμεινε να απομυθοποιήσω; Οι καλές σκέψεις είναι ψευτορομαντικές και «στον κόσμο τους». Οι αρνητικές σκέψεις είναι μίζερες και κυνικές. Και τώρα από πού ξεκινάω; Ξεκινάω; Συνεχίζω; Μα δεν θέλω μόνη μου. Δεν είπα να κάνουμε την Ελλάδα Λιλιπούπολη σε μια νύχτα. Αλλά ρε συ, ειλικρινά, ούτε μία προσπάθεια; Η επανάστασή μου, η επανάστασή του ή επανάστασή τους. Λάθος. Επίσης, αφού κατάφερες να χάσεις το δίκιο σου φωνάζοντας πραγματικά, τότε κοίτα να ξανακερδίσεις την φωνή σου με κάποιον άλλον τρόπο. Πέρνα το φανάρι με πράσινο και όχι με “πορτοκαλί που έγινε κόκκινο την τελευταία στιγμή και δεν το είδες”. Μπορώ να έχω βοήθεια από άλλους; Η πραγματικότητα άλλα λέει. Σου την έχω στήσει στη γωνία περιμένοντας ένα ακόμα λάθος σου για να σε εκθέσω. Ο εγωισμός έχει χτυπήσει κόκκινο, γιατί έχει γίνει καταδικαστέο να έχει κανείς άλλη άποψη. Παράλληλα, η κακία έχει γίνει στάση ζωής. Η αναγνώριση των μεμονομένων προσπαθειών καλά κρυμμένη γιατί δεν την λέει στην τηλεόραση ούτε το έχουν πρωτοσέλιδο οι εφημερίδες. Την αυτοκριτική δε, την έχεις καταχωνιάσει μαζί με το σχολικό σου λεύκωμα και την μάσκα της χαρούμενης φάτσας. Και βέβαια, για να σε προλάβω, δεν είναι πια «σκέφτομαι άρα υπάρχω», είναι «έχω να φάω άρα σκέφτομαι».

Πηγή:http://www.protagon.gr - Μαρία Σ.