Αλλάζει ότι τον ενοχλεί...

Στη ζωή του έχει μάθει, λέει, να αλλάζει ό,τι τον ενοχλεί. Ο σημαιοφόρος με νωτιαία μυϊκή ατροφία από το Κορωπί Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι σήμερα ένας 25χρονος ειδικευόμενος γιατρός σε αναπηρικό καροτσάκι. Ως φοιτητής Ιατρικής διεκδίκησε και πέτυχε 9 παρεμβάσεις στα κτίρια της σχολής του.
Ως ειδικευμενος θέλει να αλλάξει τις συνθήκες πρόσβασης γιατρών με αναπηρία στα ελληνικά νοσοκομεία, αρχίζοντας από τη δική του βάρδια.
«Ο,τι ζητούσα, το ζητούσα πάντα επίμονα. Ελεγα: “Θέλω ράμπα,θέλω αναβατόριο, χρειάζεται να επισκευαστεί το ασανσέρ”. Τα πολλά θέλω έφεραν αποτέλεσμα», αναφέρει γελώντας ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Από το 1999, όταν η ιστορίατου έγινε γνωστή, ο Στέλιος δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα δικαιώματά του στην ισοτιμία. Το 2004, όταν ως πρωτοετής φοιτητής συνειδητοποίησε πως δεν είχε πρόσβαση στο ανατομείο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, που βρισκόταν σε όροφο χωρίς ασανσέρ, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί. Απαίτησε προσωπικά ραντεβού με τους υπευθύνους της τεχνικής υπηρεσίας του πανεπιστημίου και τον πρόεδρο της σχολής. Μέχρι και φέτος συνέβαλε στη πραγματοποίηση 9 παρεμβάσεων στις υποδομές των κτιρίων της σχολής του.
Μιλά ήρεμα και χαμογελά συχνά ανάμεσα στις παύσεις των φράσεών του. Θεωρεί ότι προσβάλλεται όταν τα ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν μόνο ως παιδί ή ήρωα της ζωής. Πρόσφατα, το συζητούσε ανοιχτά με φίλους του μέσω facebook. Είχε γράψει: «Είμαι 25 χρονών και είμαι άντρας, κάθοµαι - δεν κάθομαι σε αναπηρικό αµαξίδιο». Η αναπηρία δεν είναι ούτε είδηση, ούτε ευχή, ούτε κατάρα, λέει στα «ΝΕΑ» και συμπληρώνει: «Είναι μια συνθήκη όπου ο άνθρωπος που την έχει πρέπει να πορευτεί με αυτήν. Οι συμπολίτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουμε, πονάμε, ονειρευόμαστε, ταξιδεύουμε και ερωτευόμαστε όπως όλοι».
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, λέειο Στέλιος, είναι σήμερα το μόνο ελληνικό πανεπιστήμιο που διαθέτει υπηρεσίες προσβασιμότητας για φοιτητές με αναπηρία.
«Η Μονάδα Προσβασιμότητας Φοιτητών με Αναπηρία ιδρύθηκε και λειτουργεί από το 2006, έχοντας εξυπηρετήσει 420 εγγεγραμμένους φοιτητές», αναφέρει στα «ΝΕΑ» ο αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Επικοινωνιών και Επεξεργασίας Σήματος και υπεύθυνος της Μονάδας Γιώργος Κουρουπέτρογλου.
Ο ίδιος μεσολάβησε ώστε ο Στέλιος να προμηθευτεί δωρεάν τον απαραίτητο εξοπλισμό που του επιτρέπει – μέσω ενός συστήματος υπέρυθρων ακτινών – να γράφει στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, να διαβάζει πανεπιστημιακά συγγράμματα και να σερφάρει στο ∆ιαδίκτυο με ανεπαίσθητες κινήσεις των ματιών και του κεφαλιού του.
Το νοσοκομείο στο οποίο κάνει την ειδικότητά του είναι αρκετά προσβάσιμο γιατον Στέλιο.
Ωστόσο, ο ίδιος δεν νιώθει τον εαυτό του ενεργό κομμάτι του προσωπικού, εφόσον δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες διαδικασίες καθημερινής εξέτασης ασθενών. Το ωράριό του αρχίζει στις 8.30 το πρωί και κανονικά τελειώνει στη 1.30 το μεσημέρι. Οπως λέει ο ίδιος όμως, τα καθήκοντα ολοκληρώνονται λίγα λεπτά μετά τις 11.30, όταν δηλαδή τελειώνει η πρωινή ενημέρωση του διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής για την εξέλιξη των περιστατικών της ημέρας.
Οι γονείς του τον μεταφέρουν καθημερινά στονοσοκοµείο. Το πρωινό ξύπνημα δεν διαφέρει από όσα έκαναν κατά τη διάρκεια των σπουδών τουστην Ιατρική, λέει στα «ΝΕΑ» η 61χρονη μητέρα του Μιρέλλα Κυμπουροπούλου. «Στο Γουδή, ο πατέρας του και εγώ καθόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι ο Στέλιος να τελειώσει τα μαθήµατα. Τον χειμώνα συχνά κλεινόμασταν στο αυτοκίνητο και μας έπαιρνε ο ύπνος με το καλοριφέρ ανοικτό».

«Θέλω να προσφέρω»
«Νιώθω ότ ιπληρώνομαι χωρίς να μπορώ να προσφέρω. Είμαι αμέτοχος, όχι επειδή δεν θέλω αλλά επειδή δεν μπορώ», λέει. Από την αρχή της πρακτικής του άσκησης, ο Στέλιος είχε ζητήσει να του παρέχουν τη βοήθεια κάποιας νοσηλεύτριας, που θα πραγματοποιεί εξετάσεις κάτω από τις δικές του οδηγίες και θα κάνει τις αιμοληψίες. Εφόσον όμως δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που να προβλέπει κάτι τέτοιο, ο ίδιος λέει πως θα δώσει λύση στο πρόβλημα, έστω και ιδιωτικά.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε τον περασμένο ∆εκέμβριο η Επιστημονική Εταιρεία Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδος σε δείγμα 100 φοιτητών, 4 στους 10 θα συνεργάζονταν για μια πανεπιστηµιακή εργασία με κάποιο άτομο με αναπηρία, ενώ το 47% θα εμπιστευόταν πλήρως τη θεραπεία του σε κάποιον ιατρό με αναπηρία.
Τον περασμενο Σεπτέμβριο, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και οι γονείς του επισκέφτηκαν το ινστιτούτο της σουηδικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Stil, για την ανεξάρτητη διαβίωση ανθρώπων με αναπηρία. Μαζί τους ταξίδεψε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κασπίρης, ο οποίος έχοντας παρακολουθήσει από κοντά τη ζωή του Στέλιου για περισσότερους από 12 μήνες, ετοιμάζει ντοκιμαντέρ το οποίο θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο.
Ο Στέλιος λέει πως επιθυμεί μια ζωή ανεξαρτησίας. «Η Στοκχόλμη είναι παράδεισος: τεράστια πεζοδρόμια και εξαιρετικό ακαδημαϊκό σύστημα. Το κυριότερο είναι πως το κράτος σού παρέχει βοηθούς για να μπορείς να μένεις μόνος σου. Εκεί ο ίδιος θα μπορούσα να είμαι 100% λειτουργικός». Παρ’ όλα αυτά δεν σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Στο μέλλον, σκέφτεται να ανοίξει δικό του ψυχιατρικό ιατρείο. «Η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, είναι χαρακτηριστικό.
Πώς λέμε κάποιος είναι ψηλός ή κοντός, ξανθός ή μελαχρινός;», λέει και τη θεωρεί κομμάτι του εαυτού του. Οσα έχει διεκδικήσει και πετύχει, συμπληρώνει, τα έχει κάνει για να διευκολύνει πρώτα τη δική του ζωή.

«Η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, είναι χαρακτηριστικό»

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα