Το μέλλον είναι λάσπες...

Το μέλλον είναι λάσπες. Απ’ όξινη βροχή και στείρα χώματα. Το μέλλον είναι παιδιά με τρύπια παντελόνια. Δανεικά ή μοιρασμένα από κάποιο στρατό σωτηρίας. Το μέλλον είναι μια κλεμμένη φραντζόλα ψωμί. Κλεμμένη από κάποιον που δούλευε όλη μέρα για να την αγοράσει. Τώρα δεν έχει κουράγιο να κυνηγήσει τον κλέφτη. Ούτε ο κλέφτης κουράγιο να τρέξει. Το μέλλον δεν έχει κουράγιο να συνεχίσει. Χρεωκόπησε. Πόνταρε σε λάθος ελπίδες. Σ’ εμάς. Ας πρόσεχε. Έτσι δε λένε στη γλώσσα του χρηματιστηρίου; Το μέλλον είναι σκουριασμένα σίδερα. Μιας παλιάς σκαλωσιάς. Μιας παλιάς εξέδρας. Η παρτιτούρα που μέχρι χτες είχε απομείνει, σήμερα λείπει. Την πήρε ο αέρας. Κανείς δεν έδωσε σημασία. Τι να τις κάνεις τις νότες; Κανείς δεν τραγουδάει πια. Το μέλλον είναι σιωπηλό. Κι αυτή η ησυχία δεν τρομάζει κανέναν. Βάρυναν οι λέξεις τόσο πολύ, που πια κανείς δε μιλά σε κανέναν. Και τι να πει; Όταν έπρεπε να μιλήσουμε δεν το κάναμε. Το μέλλον είναι ένα φεγγάρι ψόφιο. Ή μήπως θαμπός ήλιος; Δεν έχει σημασία, εφ όσον κανείς δεν κοιτά ψηλά. Όλα τα κεφάλια σκυμμένα κάτω. Ψάχνοντας κάποια χαμένη δεκάρα που σ’ ένα σπίτι ακόμη την αναζητούν σε όλες τις τσέπες. Στην αρχή ήταν τρομακτική η ζωή χωρίς σκιές. Τώρα, όχι. Μόνο το μέλλον έλιωσε κι απέμεινε αυτό που λένε «σκιά του παλιού του εαυτού». Γι’ αυτό κανείς δεν του δίνει σημασία. Ούτε σα σκιάχτρο δεν καταδέχονται να το στήσουν μήπως και φοβηθεί το παρόν και ξεκουμπιστεί να φύγει. Μήπως και τρομάξουν οι επόμενες μέρες. Τα σμήνη των ωρών. Ναι, το μέλλον θα μπορούσε να τις σκιάξει. Μέχρι να έρθουν καλύτερες. Αλλά ποιος νοιάζεται; Εδώ στις λάσπες είναι καλά.

Πηγή: http://kartesios.com