Ε, εσείς. Προσαρμοστείτε!...

Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε, από τα πιο επίσημα χείλη και με τον πιο στομφώδη τρόπο, ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Η οικονομία και η κοινωνία, αντιστοιχίσθηκαν με το περιβάλλον και τη ζωή. Τα είδη για να επιβιώνουν, πρέπει να προσαρμόζονται. Οπότε, σύμφωνα με αυτά που ειπώθηκαν, αυτά που γίνονται - τα ονομάζουν μεταρρυθμίσεις και θεσμικές αλλαγές - είναι βασικό τμήμα ενός καλά σχεδιασμένου πλαισίου, όπου κάποιοι συγκεκριμένοι ανέλαβαν τη διαιώνιση του είδους μας, μέσω της προσαρμογής.
Ο όρος προσαρμογή παραπέμπει στη βιολογία, με τον οποίον περιγράφεται μια διαδικασία, όπου ένας οργανισμός αποκτά μεγαλύτερη αρμοστικότητα στο περιβάλλον, μέσα από συγκεκριμένες αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του . Ως προσαρμογή εννοείται το οποιοδήποτε συμπεριφοριστικό, ανατομικό ή φυσιολογικό χαρακτηριστικό που ευνοεί τις δυνατότητες επιβίωσης και αναπαραγωγής του οργανισμού. Η προσαρμογή είναι το αποτέλεσμα μιας ορισμένης φυσικής επιλογής.
Όπως είχε καταγράψει ο Δαρβίνος, «δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ή τα πιο έξυπνα, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές». Η προσαρμογή συνεισφέρει στην καλή υγεία και στην επιβίωση των ατόμων. Επίσης, η αναπτυξιακή συνθήκη αντίδρασης για κάθε συγκεκριμένο συμπεριφοριστικό χαρακτηριστικό είναι μια βασική προϋπόθεση για τη διόρθωση της προσαρμογής, καθώς αυτή παρέχει μια μορφή βιολογικής ασφάλειας ή ανθεκτικότητας σε διαφορετικά περιβάλλοντα.
Τώρα πώς αυτά τα βιολογικά και συμπεριφοριστικά ζητήματα, μεταφράζονται σε πολιτικά και οικονομικά, δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε τη ρήση του Ινδού φιλοσόφου Κρισναμούρτι: «Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία». Αν αυτοί που ανέλαβαν την προσαρμογή μας θεωρούν ότι δεν τους «αγγίζει» η παραπάνω αναφορά, τότε μήπως πρέπει να ρίξουν μια ματιά στον Κομφούκιο; «Η συνεχής προσαρμογή με σκοπό να ταιριάζουμε στις επιθυμίες των άλλων, σκοτώνει την τελειότητα».
Βέβαια, ποιός ενδιαφέρεται για την τελειότητα όταν η μετριότητα επιβραβεύεται και θεωρείται ότι «αξιοσέβαστοι είναι οι άνθρωποι που κάνουν ό,τι όλοι οι άλλοι» (Ανατόλ Φρανς); Είμαστε και θέλουμε να γίνουμε και να πράξουμε, ό,τι «βλέπουμε» στον καθρέπτη μας. Ο καθένας, ασφαλώς και ο πολιτικός, «υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας σε μια εξωτερική εικόνα. Είναι η φάση του καθρέπτη» (Ζακ Λακάν). Κάτι σαν αυτό που συνέβαινε με την κακιά βασίλισσα στην Χιονάτη.
Και επειδή ζούμε σε εποχή κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και παντοκρατορίας του εγώ και του ατόμου, είναι αναμενόμενο να θεωρείται ότι με την προσαρμογή, όλα διορθώνονται και κατ’ αυτό τον τρόπο, διασφαλίζεται η αναπαραγωγή και η διαιώνισή μας. Ποιών όμως δεν μας το διευκρινίζουν. Των ανθρώπων, των τραπεζών, των πολλών ή των ολίγων; Ελάτε όμως, που μια τέτοια πολιτική στάση, επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του πατριάρχη των σύγχρονων θιασωτών της πολιτικής και οικονομικής προσαρμογής, του Τζον Λοκ: «Είμαστε σαν χαμαιλέοντες. Παίρνουμε τον τόνο και το χρώμα του ηθικού μας χαρακτήρα από αυτούς που μας περιστοιχίζουν». Ας δουν οι επαΐοντες , τι είδους τόνο και χρώμα έχουν πάρει…
Ως Έλληνες, δεν είναι σωστό να μην κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία μας. Γι’ αυτό ο Θουκυδίδης μάς θυμίζει ότι «προς έκαστα δει εχθρόν ή φίλον μετά καιρού γίγνεσθαι» (σε όλα τα πράγματα πρέπει να γίνεται κανείς εχθρός ή φίλος, ανάλογα με τις περιστάσεις). Κάπως έτσι τα είπε και ο Καραϊσκάκης: «όταν θέλω γίνομαι άγγελος, και όταν θέλω πάλε, γίνομαι διάβολος». Ως επί το πλείστον όμως, τα πιο διαβολικά πράγματα, γίνονται με αγγελικά προσωπεία.
Κλείνοντας την αναφορά στην προσαρμογή και στη θέση που ειπώθηκε δημοσίως και με τη δέουσα επισημότητα στην οικονομική ημερίδα, «λογικοί είναι αυτοί που προσπαθούν να προσαρμόσουν τον εαυτό τους στον κόσμο. Παράλογοι, αυτοί που προσπαθούν να προσαρμόσουν τον κόσμο στον εαυτό τους. Γι’ αυτό, το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τους παράλογους» (Τζορτζ Μπέρναρντ Σω). Τελικά, να ευχηθούμε, καλή μας προσαρμογή;

Πηγή: http://tvxs.gr/- του Γιάννη Μάρκοβιτς